​​​​​​​اگر برگزاری «رویداد ملی قهرمان» و پاسداشت ادبیات جهاد و مقاومت را نقطه عزیمت و آغاز فرایند پذیرش اجتماعی و ایجاد حلقه‌های بعدی فرهنگ‌سازی تلقی کنیم و یادمان باشد که هدف چنین رویدادهایی، بیشتر جلب توجه رسانه‌ها، دولتمردان و نخبگان به موضوعات مهم است، آن‌وقت این نکته باقی می‌ماند که ما، پیش چشم مردم، با قهرمانان ملی و یا برای قهرمانان واقعی کوچه و بازار و آن‌هایی که در دل پیچ و خم‌های زندگی روزمره، قهرمانانه زندگی می‌کنند چه باید بکنیم؟ رسانه‌ها، نخبگان و دولتمردانی که گفتیم، برای کشف و رونمایی بیشتر قهرمانان گمنام چه باید بکنند؟ برگزاری رویدادهای ملی از این دست باید به جز فراهم کردن فرصتی برای معرفی قهرمانان واقعی، زمینه را برای ایجاد و تولید محصولات ادبی‌هنری که ترسیم‌کننده زندگی‌های قهرمانانه برای عموم مردم هستند، آماده کنند. آن هم در شرایطی که به‌ویژه کودکان و نوجوانان امروز زیر بمباران رسانه‌ای و در دنیای پرزرق و برق هنرغربی، چیزی جز قهرمانان و ابرقهرمانان غربی نمی‌بینند. در فضای هنری غرب، ضعف پشتوانه تاریخی و فرهنگی، اغلب هنرمندان را به قهرمان‌سازی براساس فانتزی‌های خیالی واداشته است. ابرقهرمانان خیالی معمولاً با نیروهای خارق‌العاده و خصلت‌های جادویی کارهایی انجام می‌دهند که مابه‌ازایی در دنیای واقعی ندارد. شخصیت‌های قهرمان‌گونه‌ای هم که مابه‌ازای امروزی و واقعی دارند و از دل رویدادها، حوادث و اخبار داغ جهان امروز استخراج می‌شوند، قهرمان به معنای انسانی و حقیقی‌اش نیستند بلکه با بزک هنری، به لطف روایت‌گویی قدرتمندانه و به مدد بزرگنمایی بخش‌هایی از سرگذشتشان، قهرمان‌تراشی شده و به خورد مخاطبان داده می‌شوند. آن‌ها به جای بروز و ظهور از دل زندگی حقیقی مردم، از دل تخیلات هنری، ادبیات داستانی و با کمیک‌ها، فیلم‌های سینمایی و پویانمایی‌ها به تصویر کشیده شده‌اند تا مخاطبشان را به آینده‌ای خیالی امیدوار کنند و مثلاً نیاز بشریت به منجی را به‌صورتی کاذب برآورده سازند.