روزنامه جوان طی یادداشتی نوشت: دیدار ترامپ و زلنسکی در اصل شکست دیپلماسی با آمریکا بود. آمریکا بازنده اصلی بود و ترامپ نیز به تبع آن شکست خورد. زلنسکی هم در این شکست سهم داشت، زیرا او نیز طرف مذاکره با آمریکا بود. اما در ایران، رسانه‌ها و سیاستمداران طرفدار آمریکا، به جای تمرکز بر این موضوع، از «شجاعت زلنسکی مقابل ترامپ» تمجید کردند تا بحث را منحرف کنند. این نوع سانسور در روزنامه‌های این جریان نیز دیده می‌شود.

مسئله، زلنسکی نیست؛ بلکه آمریکا و رفتار دولتمردان آن است. مهم نیست زلنسکی چه کرد، بلکه مهم است که ترامپ با او چه کرد. این امر برای ما حیاتی است، زیرا همان جریان‌هایی که از مذاکره با آمریکا دفاع می‌کنند، ممکن است بخواهند چهره‌ای مانند پزشکیان را نیز در موقعیت زلنسکی قرار دهند. سؤال اصلی این است که اگر آمریکا با متحد خود چنین برخوردی کرد، با ما که دشمن دیرینه‌اش هستیم چه خواهد کرد؟ حتی اگر فرض کنیم که با ما بهتر رفتار کند، چقدر بهتر خواهد بود؟

ریسک نشستن روی آن صندلی چقدر است؟ چه تضمینی وجود دارد که پزشکیان نیز مانند زلنسکی تحقیر نشود و از کاخ سفید اخراج نگردد؟ برخی تحلیلگران معتقدند که برخورد ترامپ با زلنسکی یک نمایش برنامه‌ریزی‌شده بود تا قراردادهای معادن را به نفع آمریکا نهایی کنند. زلنسکی که بخشی از کشورش را به روسیه باخته، حالا باید باقی آن را نیز به آمریکا واگذار کند. کاخ سفید با تحقیر و ارعاب، مقدمات این معامله را فراهم کرد.

اگر این صحنه را برای رئیس‌جمهور ایران تصور کنیم، پرسش این خواهد بود که ترامپ از ما چه می‌خواهد؟ آیا تنها هدفش توقف برنامه هسته‌ای ماست؟ خیر، این فقط لفاظی اوست. او همان مطالباتی را از ایران خواهد داشت که از زلنسکی دارد: تسلیم کامل. بنابراین، بهتر است به‌جای تبلیغ «شجاعت» زلنسکی، رفتار ترامپ را تحلیل کنیم.

هدف از فرستادن پزشکیان به مذاکره با آمریکا نشان دادن شجاعت او در برابر ترامپ نیست. تجربه نشان می‌دهد که مذاکره با آمریکا چیزی جز تحقیر و باج‌خواهی به همراه ندارد. روحانی و احمدی‌نژاد خوش‌شانس بودند که در راهروهای سازمان ملل یا دستشویی‌های کاخ سفید با ترامپ یا اوباما ملاقات نکردند. آمریکایی که برای رئیس‌جمهور خودش احترامی قائل نیست، برای دیگران چه خواهد کرد؟