به گزارش قدس آنلاین به نقل از ساعت 24 ، جنگ سوریه سال ششمش را سپری می‌کند. ساده‌لوحانه است اگر به سیاق رسانه‌های خارجی "جنگ داخلی" بنامیمش وقتی اطمینان داریم خروج نیروهای خارجی گره‌ای بزرگ از این کلاف سردرگم باز می‌کند اما حالا مهم‌تر از هر نیروی داخلی دیگری، آنها در صدر امور قرار گرفته‌اند و برای پایان فاجعه بشری در سوریه توافق می‌کنند.
کسی از مفاد تازه‌ترین توافق خارجی‌ها -آمریکا و روسیه- درباره سوریه که دوشنبه هفته گذشته (22 شهریور) اعلام شد خبر ندارد. برخی منابع می‌گویند این طرف آمریکایی است که نمی‌خواهد مفاد این توافق اعلام شود و برخی دیگر نگرانند از اینکه مفاد منتشر نشده، با هزینه‌ای که تهران داده، منافع آن را در بر نگرفته باشد.
لوگان جاگاریان، سفیر روسیه در تهران هم صحه می‌گذارد بر اینکه در حال حاضر نیازی به رسانه‌ای کردن این توافق نیست هر چند که روس‌ها با این مسئله مشکلی ندارند.
وقتی دغدغه‌ها درباره حفظ منافع ایران در این توافق را می‌شنود تلاش می‌کند مهمانان ایرانی‌اش را آرام کند؛ به تماس‌های مدام نهادهای مختلف تهران و مسکو اشاره می‌کند و اطمینان می‌دهد که "طرف ایرانی به طور کامل در جریان این توافق است. شاید من هم تمامی مفاد این توافق را ندانم اما ایران می‌داند."
توافق آتش‌بس اخیر تاکنون بارها از سوی طرفینی که یکدیگر را مقصر می‌دانند، نقض شده است؛ توافقی که کمتر کسی می‌تواند اعتماد کند برخلاف نمونه‌های قبلی این بار به بار بنشیند.
جاگاریان که در موسسه مطالعات ایران و اوراسیا حاضر شده، توضیح‌اش درباره توافق اخیر را این‌چنین ادامه می‌دهد: آمریکا خواسته یا ناخواسته نقشی کلیدی در سوریه دارد و برای حل بحران این کشور چاره‌ای جز همکاری با آمریکا و دستیابی به یک راه‌حل سیاسی وجود ندارد.
دستیابی به یک راه‌حل سیاسی در سوریه کلمات مشترک میان همه گروه‌های درگیر در سوریه بوده است با این حال حنای این جملات مدت‌هاست که دیگر رنگی ندارد و گمان می‌شود مردم سوریه هم برای لحظه‌ای با جملاتی این چنینی آرام نمی‌گیرند.
سفیر روسیه در تهران هم صحبت‌هایش درباره این توافق همین رنگ را به خود دارند: در این توافق اعتماد کاملی به آمریکا وجود ندارد. ما گفته‌ایم که اعتمادمان به طرف مقابل محدود است و آنها باید نشان دهند که صادقانه عمل می‌کنند.
کمی بعدتر به حمله قرار گرفتن نیروهای ارتش سوریه به دست نیروهای آمریکا و انتقادات مقامات روسی به این مسئله اشاره می‌کند و در تکرار سخنان مقامات کرملین می‌گوید: ما این اقدام را کمک غیرمستقیم به تروریست‌ها می‌دانیم.
در این میان برخی از پیامدهای توافق اخیر چون حدیثی‌اند که نیازی به تفسیر ندارند. تا پیش از این روسیه هر گروهی را که در مقابل دولت اسد قرار داشت تروریست می‌نامید اما پس از این گفت‌وگوها، تنها داعش و انشعابات گروه‌هایی چون القاعده را در این کشور تروریست می‌خواند.
جاگاریان در حالی که به هیچ دلیل یا مسئله‌ای در پشت پرده اشاره نمی‌کند، می‌گوید: "ارتش آزاد" به نظر ما معارضین متعادل هستند اما در جواب این تغییر موضع می‌توانم بگویم در شرایط متشنج به سازش نیاز است و دو طرف باید سازگاری و سازش از خود نشان دهند. به بیان دیگر چاره‌ای نیست، اگر می‌خواهیم به نتیجه عملی برسیم باید انعطاف‌پذیری نشان دهیم.
در میان این سازش‌ها چشم‌ها همه به کردها دوخته شده؛ چه کسی کردها را که چون گوی آتشین میان خارجی‌ها جابه‌جا می‌شوند می‌خرد و چه کسی می‌فروشدشان؟ اصلا کسی خریدارشان خواهد بود؟
از او درباره کردها می‌پرسم که سوالم را با سوالی پاسخ می‌دهد و بلافاصله پاسخش را کامل می‌کند: کدام کردها؟ ما کردهای سوریه را یکی از اجزای مردم این کشور می‌دانیم، در حالی که طرفدار سوریه‌ای مستقل با حفظ تمامیت ارضی‌اش هستیم.
آقای سفیر ادامه می‌دهد: ما به کردها می‌گوییم در مسائل مربوط به خودمختاری از ما انتظاری نداشته باشند و این مسئله را با اعراب این کشور حل کنند. اگر اعراب قبول کنند ما هم آن را می‌پذیریم.
پس از آن به گلایه‌ها درباره استفاده روسیه از پایگاه هوایی نوژه همدان و علنی کردن آن پاسخ می‌دهد، در حالی که موضوع را به مسئله‌ای بین دو کشوری و نه منطقه‌ای تقلیل می‌دهد: حضور موقتی ما در همدان با هدف مبارزه مشترک علیه ترویسم و قطعا هم با موافقت سران ایران صورت گرفت. اینکه برخی علنی کردن آن را بی‌معرفتی خواندند، سوء‌تفاهم‌هایی می‌دانم که برای مثال در یک خانواده و بین دو برادر ایجاد می‌شود.
از منطقه و باتلاقش که بحث‌هایش هم چون ماجراهایش فعلا بی و سر و ته می‌مانند، می‌گذریم. به انتخابات پارلمانی روسیه می‌رسیم که حواشی در اوکراین داشت و جاگاریان به انتظارات کشورش از اروپا در این باره می‌پردازد: ما منتظر واکنش غربی‌ها نسبت به رفتار رییس‌جمهور اوکراین هستیم که تاکنون سکوت کرده‌اند.
او در جملاتی هم استقلال دولت اوکراین را زیر سوال می‌برد، آن را برخاسته از کودتا می‌خواند و می‌پرسد اگر این دولت مستقل است چرا برای هر ارتباطی با روسیه باید با برلین و پاریس تماس بگیرد؟!
توافق مینسک و آتش‌بس سوریه در کنار هزاران نمونه توافق دیگر که این روزها سوریه را محل گروکشی خود کرده‌اند به گواه تاریخ دوامی نداشته‌اند؛ ویرانه‌های تک تک شهرهای سوریه گواه همین سست بودن توافق‌های ناممکن است؛ توافق‌هایی چون لانه عنکبوت.
نظر شما