قدس آنلاین- تکتم بهاردوست: علت پخش‌نشدن فیلم‌های سینمایی از تلویزیون از جملة آن بحث‌ها و دغدغه‌هایی است که عمری به اندازه تأسیس تلویزیون و رشد سینما دارد؛ از آن موضوعاتی که سال‌ها دغدغه فیلمسازان بوده و هست ولی هنوز کسی به آن جواب درست و قانع‌کننده‌ای نداده است.

هر زمان این بحث مطرح شده است، گفته‌اند فیلم‌های ایرانی با ضوابط و مقررات صدا و سیما هماهنگی ندارند. این حرف نه‌تنها قانع‌کننده نیست بلکه جای سؤال هم دارد که چگونه می‌شود فیلمی‌که در این کشور و با معیارها و فرهنگ آن ساخته شده و مجوز ساخت و اکران گرفته است، با مقررات صدا و سیما مغایرت داشته باشد؛ در حالی که فیلم‌های خارجی و حتی فیلم‌هایی که در خود آمریکا با درجه‌بندی ممنوعیت برای افراد زیر سن قانونی پخش می‌شوند، با اعمال ممیزی از شبکه‌های مختلف پخش می‌شوند.

نکته قابل طرح این است که اگر ما واقعاً به اقتصاد مقاومتی اهمیت می‌دهیم، خرید آثار و تولیدات هنری و فرهنگی کشور خودمان باید اولویت بزرگ‌ترین مرکز فرهنگی و هنری کشور باشد. ولی در شرایط فعلی صدا و سیمای ما بیشتر از اینکه به فکر تهیه‌کننده و فیلمساز ایرانی باشد، در فکر فیلمسازان کره‌ای و هندی است.

همه چیز سلیقه‌ای است

عبدالله علیخانی تهیه‌کننده‌ای است که از این قضیه دل پری دارد و می‌گوید: این مشکلات هست چون در صدا و سیما همه چیز سلیقه‌ای است. در آنجا افرادی نشسته‌اند و این فیلم‌ها را تماشا می‌کنند و بعد تصمیم می‌گیرند که فلان فیلم خریداری شود یا نه، غافل از اینکه این فیلم‌ها در همین نظام اسلامی ‌و توسط هنرمندان همین کشور ساخته شده و از وزارت ارشاد پروانه گرفته است. این فیلم هر چیزی هم که باشد، بر فیلمی‌که با فرهنگ خارجی ساخته شده، مقدم است.

وی اضافه می‌کند: من نمی‌دانم این دوستان به چه چیزی و چگونه فکر می‌کنند. شاید هم فکر می‌کنند که ما از قاره دیگری آمده‌ایم و فقط خودشان ایرانی هستند. یا شاید آنها از مملکت دیگری آمده‌اند که سلیقه‌شان فیلم ایرانی را رد می‌کند ولی فیلم فرنگی را که ربطی به فرهنگ ما ندارد و پولش هم در جیب ما نرفته است، بیشتر می‌پذیرند.

علیخانی ادامه می‌دهد: فیلم‌های تولید داخل را زمانی که روی پرده بوده‌اند، همه‌جور آدم دیده‌اند. بعد، شما می‌گویید نمی‌شود همه آنها را از تلویزیون ببینند؟ باشد! چطور است فیلم خارجی را که چند پلان ممیزی دارد، سانسور می‌کنید و نشان می‌دهید؟ نمی‌شود فیلمی ‌را که با فرهنگ خودمان ساخته شده است، با همین روش از تلویزیون به نمایش بگذارید؟

این تهیه‌کننده به گزارشگر ما می‌گوید: شما اگر از من می‌شنوید به جای این گزارش، اول از این دوستان سؤال کنید ببینیم ما در یک جای دیگری زندگی می‌کنیم و فیلمی که جامعه‌اش را نمی‌شناسیم را می‌سازیم یا این دوستان در جای دیگری زندگی می‌کنند؟ حرف سر این است که فیلم‌های ایرانی به سلیقه این آقایان خوش نمی‌آید. اگر بیایند و بنشینند صحبت کنند، شاید بفهمیم مشکل کار کجاست. شاید هم به این نتیجه رسیدیم که این  ما بودیم که این‌همه وقت اشتباه می‌کردیم نه آنها.

علیخانی در پاسخ به این سؤال که چرا فیلم‌هایی با سلیقه صدا و سیما برای پخش ساخته نمی‌شود، می‌گوید: مشکل اینجاست که این آقایان سلیقه ثابتی ندارند و مرتب حرف عوض می‌کنند. تازه مگر تلویزیون برای ساخت یک فیلم هزینه می‌کند که بخواهد اعمال نظر کند؟ از همه اینها که بگذریم، مگر قرار نیست فیلم‌ها به سلیقه و خواست مردم ساخته شود؟ اینها نشسته‌اند و برای مردم تعیین تکلیف می‌کنند که چه فیلمی ‌باید ببینید و چه فیلمی ‌نباید ببینند. سلیقه خود را بر مردم حاکم کرده‌اند و می‌گویند ما تشخیص می‌دهیم شما فلان فیلم را ببینید یا صلاح نیست ببینید. اصلاً مخاطب تلویزیون هیچ‌جایی برای اینها ندارد. بعد، مرتباً شاکی می‌شوند که چرا مخاطبان تلویزیون کم شده است؟

خرید فیلم‌های خارجی منفعت دارد!

داریوش باباییان تهیه‌کننده دیگری است که عدم پخش تلویزیونی فیلم‌های اکران‌شده در سینما را ناشی از نبود اتاق فکر در تلویزیون می‌داند و می‌گوید: در تلویزیون رابطه خیلی راحت رابطه جای ضابطه را گرفته است. مرتب می‌گویند دستمان بسته است و همه چیز را به گردن نداشتن بودجه می‌اندازند. آیا واقعاً عدم خریداری فیلم‌های ایرانی و نمایش آنها به خاطر مشکل بودجه است؟ پس بودجه خرید این فیلم‌های خارجی و بودجه خرید این تله‌فیلم‌های سخیف از کجا می‌آید؟ واقعاً فیلم‌های ایرانی از این فیلم‌های خارجی و تله‌فیلم‌های بی‌ربط بدتر است؟ شاید هم خریدار این فیلم‌ها برایشان منفعت دارد!

وی ادامه می‌دهد: مشکل اینجاست که این دعوای سینما و تلویزیون و عدم حمایت صدا و سیما از تولیدات سینمایی حرف امروز و دیروز نیست. البته این را قبول دارم که تلویزیون یک سری خط قرمزهایی برای نمایش برخی چهره‌ها، سکانس‌ها و... دارد ولی آیا نمی‌شود همان‌طور که فیلم‌های خارجی برای پخش از تلویزیون شامل ممیزی می‌شوند، فیلم‌های داخلی هم برای پخش از شبکه ملی تصحیح و بازبینی گردند. من نمی‌فهمم چرا باید فیلمی ‌که در سینما اکران شده است مجوز اکران از تلویزیون را نداشته باشد؟

این تهیه‌کننده می‌گوید: وقتی فیلمی ‌در همین کشور مجوز ساخت و اکران می‌گیرد و فلان مدت هم بر پرده سینما است و 2 میلیون نفر نیز آن را دیده‌اند چرا نباید مجوز نمایش از تلویزیون را داشته باشد تا تعداد مخاطب بیشتری را به تلویزیون بیاورد؟ مگر این آدم‌هایی که فیلم را روی پرده دیده‌اند، از کره دیگری آمده‌اند؟ چرا این فیلم‌ها نباید بتوانند مخاطب 60 میلیونی داشته باشند. این قضیه که برای صدا و سیما تماماً منفعت است. ولی اینکه چرا ممانعت می‌کنند، سؤالی است که برای ما هم بی‌جواب مانده است.