گفت و گوهای رسانه ای اخیر عماد افروغ برایم دربردارنده نکته های ارزشمندی است که دریغ می دانم، برخی شان را در این مجال بازگو نکنم. 

افروغ- جامعه‌شناس فرهنگی و نظریه پرداز- که در مجلس هفتم نیز به عنوان نماینده حضور داشت و – به قول خودش- پس از آن، خودش را خانه نشین کرد تا "زبانش سرخ بماند"، در قامت عضو هیات انتخاب جشنواره فیلم فجر به خبرآنلاین می گوید: سینما آینه‌ای بهتر از آینه شخصی‌ام از جامعه بود. او می افزاید: این 30 روز فرصت مغتنمی بود تا با دیدن 98 فیلم‌ متوجه شوم دردها و حساسیت‌های جامعه کجاست.

افروغ در مصاحبه دیگر نیز به روزنامه شرق می گوید: بنده همیشه از منظر «گفتمان انقلاب اسلامی» با مسائل برخورد می‌کنم و عشق من «گفتمان انقلاب اسلامی» است و آن را از سیاست‌ها و رفتارهای جمهوری اسلامی تفکیک کرده‌ام.

اما موضوعی که انگیزه نگارش این متن شد، نکته تازه ای است که این جامعه شناس به عنوان یک درک نو از آن سخن می گوید و -به گمانم- شایسته نیست، در لابلای دیدگاه های دیگر او گم شود.

عماد افروغ می گوید: بنده دغدغه زیادی درباره فقر، اعتیاد، بیکاری و فساد اقتصادی داشتم اما این ٩٨ فیلم به من فهماند، تنها این ها مساله ما نیست. نکته جدیدی کشف کردم که جهت محاورات عاشقانه که از پسر به دختر بوده، اکنون دختر به پسر شده، که هشداردهنده است؛ یعنی جای عاشق و معشوق عوض شده است. این نکته به همه دردمندان می‌گوید، اتفاقی در جامعه در حال رخ‌دادن است.