قدس آنلاین - مصطفی مستور درباره آخرین اثرش گفت: مجموعه‌داستان «بهترین شکل ممکن» یک اثر بسیار متفاوت از من است چون سرعت روایت در این مجموعه بالا رفته و طبیعی است که جزییات کمرنگ شود و گاهی شخصیت‌پردازی هم آسیب ببیند اما به سود واقع‌نگاری داستان‌هاست. 

این نویسنده در جشن امضای کتاب‌هایش در کتابکده «دلشدگان» مشهد و در جمع مخاطبانش افزود: این مجموعه، تجربه جدیدی برای من است چون از سختی‌هایی که برای نوشتن آثار قبلی‌ام داشتم، رها شدم و ممکن است این تفاوت برای خواننده، شوک‌آور و حتی آزاردهنده باشد.

او ادامه داد: من از نوشتن خسته نشدم اما فکر کردم دیگر نیازی نیست که این‌قدر به جزییات بپردازم. دوست دارم که این قطار با سرعت بیشتری حرکت کند. من حدود 5 سال داستان کوتاه ننوشته بودم و با این ایده پیش رفتم که سرعت داستان‌هایم را بالا ببرم چون این نوع روایت برایم جالب بود.

مستور درباره میان‌پرده‌هایی که در داستان‌های این مجموعه به کار برده بود، گفت: من این میان‌پرده‌ها را نه از سر تفنن که از باب ضرورت نوشتم چون تعمدی داشتم.

نویسنده «روی ماه خداوند را ببوس» با بیان اینکه داستان‌نویسی یک نوع کشف است و بسیاری از جزییات را نویسنده موقع نوشتن کشف می‌کند، گفت: من از نوشتن لذت نمی‌برم و جزییاتی که حین نوشتن داستان به آنها می‌رسم، برایم لذت‌بخش است. برای نوشتن یک داستان، کلیات را می‌دانم اما با شخصیت‌های داستان به جزییات می‌رسم.

او افزود: گاهی از من می‌پرسند که چطور به این فرم داستانی رسیدی؟ گاهی در خود داستان، فرم شکل می‌گیرد. در «بهترین شکل ممکن» هم چنین بود. نوشتن داستان مانند سرازیرکردن یک سنگ از سراشیبی است. نویسنده هوشمند کسی است که بداند داستان کی تمام شده و تلاش بیهوده‌ای برای هل‌دادن این سنگ در یک سطح صاف نکند. من خیلی مراقبت می‌کنم که ببینم داستانم کی تمام می‌شود.