جایی پشت موزه آرامگاه فردوسی،سمت چپ در ورودی، پیش از ورود به موزه،درست همان پشت هایی که کمتر به چشم بیننده می‌آید قبر اخوان ثالث است. نه راهنمایی به آن سمت وجود دارد، نه دیده نمی‌شود.

حسام جنتی از این بی مهری صدایش در آمده:چرا اخوان ثالث این قدر در غربت مانده؟ هیچ کسی متوجه نمی‌شود یک شاعر مشهور و معاصر در آرامگاه فردوسی آرمیده است. باید هم اندیشی برای معرفی اخوان ثالث هم صورت بگیرد به هر حال دوستداران شعر نو هم باید بدانند اخوان ثالث کجا دفن شده است. در حالی که وقتی در محدوده شهر مشهد از آثار باستانی و دیدنی‌ها می‌پرسیم کسی اسمی از اخوان ثالث نمی‌برد.

آرامگاه برای معلولین رمپ ندارد

یک عده‌ای در این شهر هستند که به دلیل ویلچرنشینی از خیلی مواهب محرومند؛ از بعضی مواهب مادرزادی و از برخی دیگر به دلیل بی توجهی.

در همین خصوص مسافری از شیراز، حرفی می‌زند که جای تأمل دارد.

 وی اظهار می‌دارد: با وجودی که آرامگاه فردوسی محلی است که نه تنها توسط افراد عادی بلکه توسط معلولان هم مورد بازدید قرار می‌گیرد ولی برای آمدن آن‌ها اصلاً جانمایی نشده است. بخصوص برای آمدن به محل آرامگاه که مهم‌ترین محل بازدید است حتی رمپ کار نکرده‌اند.

پای صحبت فرانسوی ها
مسافران اروپایی با چترهای جورواجور دور راهنمای فارسی زبانشان جمع شده‌اند تا به زبان فرانسه برایشان بگوید کجا هستند و چرا و این نقوش و اشعار چه می‌گویند.

به زبان فرانسه سؤال ما را مبنی بر دلیل بازدید شان از آرامگاه فردوسی ترجمه می‌کند.

یکی که ظاهراً از فضای سر سبز آرامگاه بیشتر از فردوسی خوشش آمده می‌گوید: ما به باغ‌های ایرانی علاقه داریم و هر جا باغ باشد برای دیدنش می‌رویم.

دیگری بیان می‌کند: فردوسی شاعری است که اشعارش در تمام کشورها تدریس می‌شود و ما از ترجمه هایش او را شناخته‌ایم.

 بعد اضافه می‌کند: کلاً فرهنگ ایرانی به زبان فارسی از اشعار فردوسی شناخته می‌شود.

راهنمای فرانسوی آن‌ها هم اذعان می‌دارد: گروه‌هایی که آمده‌اند همه نسبت به ایران نظرات موافق داشتند ضمن این که آدم‌های کنجکاو و علاقمندی هستند که آشنایی با فرهنگ و تاریخ ایران برایشان ارزشمند است.

ولی آن‌ها هم اخوان ثالث را در چند قدمی پشت سرشان نمی‌شناسند و می‌گویند فقط می‌دانیم شاعر است اما اطلاعات بیشتری نداریم.

ظهر شده دوباره آفتاب افتاده وسط فرق سرمان. با فردوسی خداحافظی می‌کنیم... هنگام خروج باز هم کولی‌ها دوره مان می‌کنند...پسر ویلچر نشین را کشان کشان می‌برند سمت ماشین... در نگاهش انگار چیزی گم است... چیزی شبیه آرزو...