حجت الاسلام والمسلمین دکتر ناصر رفیعی

اللَّهُمَّ اجْعَلْ صِیَامِی فِیهِ صِیَامَ الصَّائِمِینَ وَ قِیَامِی فِیهِ قِیَامَ الْقَائِمِینَ وَ نَبِّهْنِی فِیهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغَافِلِینَ وَ هَبْ لِی جُرْمِی فِیهِ یَا إِلَهَ الْعَالَمِینَ وَ اعْفُ عَنِّی یَا عَافِیاً عَنِ الْمُجْرِمِینَ؛ خدایا روزه‌ام را در این ماه روزه روزه داران قرار ده و شب زنده داری‌ام را شب زنده داری شب زنده داران، و بیدارم کن در آن از خواب بی خبران، و ببخش گناهم را در آن ای معبود جهانیان و از من درگذر، ای درگذرنده از گنهکاران...

به ماه مبارک و سرشار از معنویت رمضان وارد شده‌ایم و قوه در این ماه نعمت بزرگی از خدای متعال است که به ما بندگانش ارزانی شده تا با توجه به همه ساعات و دقایق رمضان؛ راهی برای رستگاری و قرب الهی بیابیم و در زمره میهمانان حضرت حق قرار بگیریم.

در دعای نخستین روز ماه رمضان اشاره شده به «صیام صائمین» اما صائمین چه کسانی هستند و چرا در ابتدای ماه خدا به آن‌ها اشاره شده است؟ همان طور که همه اعمال عبادی ما اقسامی دارد، روزه هم اقسام مختلف دارد؛ یعنی بر اساس نیت انسان و نوع برخورد با این عمل عبادی حسنه و قرب برای هر بنده‌ای لحاظ می‌شود.

در ماه رمضان همه روزه می‌گیرند، اما درجه هر بنده‌ای با دیگری تفاوت دارد، می‌دانید این تفاوت در چیست؟ تفاوت در این است که برخی روزه می‌گیرند، اما به اعمال دیگر از جمله حفظ حجاب، حفظ زبان، حفظ نگاه و...توجهی ندارند. عده دیگری اما همراه با بستن دهان از خوردن و آشامیدن به ترک گناه و معصیت هم توجه ویژه دارند. تمام اعضا و جوارح آن‌ها هم روزه‌اند که این روزه ارزش ویژه‌ای دارد و انسان روزه دار را بالا می‌برد.

اگر می‌خواهیم در این ماه دلمان تا عرش الرحمان الهی پرواز کند، از همین روز اول ماه رمضان، دل به خدا بدهیم و روحمان را از غیرخدا خالی کنیم تا با هر ثانیه از لحظات معنوی ماه میهمانی خدا؛ اوج بگیریم.

مراقب رفتارهایمان باشیم، اجازه بدهیم همه وجودمان و تمام اعضا و جوارحمان همراه با امساک از خوردن و آشامیدن برای احیای امر خدا، روزه بگیرند که اگر این چنین رفتار کنیم بی گمان روزه ما بیشتر مقبول درگاه حضرت حق خواهد بود.

یادمان باشد؛ دروغ هر چند کم موجب بطلان روزه و زنگار گرفتن قلبمان می‌شود. پس از کنار گناه در این ماه ساده نگذریم و مراقب باشیم.

در بخشی از دعای امروز آمد: «نَبِّهْنِی فِیهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغَافِلِینَ؛ و در آن مرا از خواب غفلت بیدار کن» ما هم همین قدر ساده و بی آلایش از خدا بخواهیم که بیدارمان کند و ما را روزه دار واقعی قرار دهد.

از خدا بخواهیم دلمان از غفلت دور بماند، نکند خدای ناکرده لحظه مرگمان فرا برسد و ما در غفلت بمیریم که این خسران بزرگی خواهد بود و پس از مرگ جبران ناپذیر می‌شود.

از خدا بخواهیم که ما را در زمره بیداران قرار دهد و این بیداری با دل سپردن به خدا و ائمه هدی(علیهم السلام) حاصل می‌شود.