سید مصطفی حسینی راد

ماه رمضان، ماه آرامش بندگان خداست. مردم با هم مهربان‌تر می‌شوند. آمار جرایم به‌طور محسوسی پایین می‌آید. آدم‌ها گویا بیشتر به فکر هم هستند و بیشتر هوای هم را دارند و خلاصه زندگی بهتر و شیرین‌تر می‌شود و جامعه هم روزهای زیباتری را به‌خود می‌بیند. اما صرف نظر از اینکه برکات ویژه‌ای در این ماه شریف وجود دارد که خاص خود «رمضان» است آیا این مهربانی‌ها را در ماه‌های بعدی سال نمی‌توان ادامه داد؟

مثلاً وقتی در این ماه دو خودرو با هم در خیابان تصادف می‌کنند، رانندگان به حرمت روزه خود و دیگری، خشم خود را مهار می‌کنند و حتی اگر بدانند طرف مقابل مقصر است، باز هم زبان به تندگویی و خدای نکرده فحش و ناسزا باز نمی‌کنند چرا که معتقدند «روزه» و «دهانی که روزه است» حرمت دارد.

این واقعاً یک ارزش بزرگ است؛ میراثی است که می‌تواند از این ماه رمضان تا سال بعد به یادگار بماند و ما و جامعه‌مان از برکتش در تمام سال بهره‌مند شویم. در واقع یکی از فلسفه‌های بنیادین ماه رمضان «تغییر اخلاق بندگان» است. مسلمانانی که عموماً در این ماه، روزه‌دار بوده‌اند یا اگر به دلیل عذر موجهی روزه نداشته‌اند، دست‌کم از بهره‌های معنوی این ماه، سرشار شده‌اند و استفاده کرده‌اند، هر یک به تناسب در این ماه الهی چند پله رشد اخلاقی را تجربه کرده‌اند. خوب، آیا نمی‌توان این رشد را برای بقیه ماه‌های سال هم حفظ کرد و از این پله‌های معنوی پایین نیامد؟ ماه مبارک رمضان، ما و جامعه ما را به انسانیت نزدیک‌تر می‌کند، پس حیف است از آنچه در این ماه به آن دست یافته‌ایم به راحتی بگذریم و پس از ماه رمضان دوباره به شرایط پیشین برگردیم.