قدس آنلاین - خدا نکند ورزشکار جوان مان، با همه غیرت، با همه عشق به یک رشته ورزشی، با همه وطن پرستی اش، احساس کند برای برخی مسؤولان و رئیسان حوزه ورزش به وسیله ای برای ماندن، ژست گرفتن و ادعای موفقیت داشتن تبدیل شده است. خدا نکند همه تلاش های چند ماهه و چند ساله  ستاره ۱۹ ساله کشورمان برای بالا رفتن و ایستادن بر سکوهای جهانی، تنها به ماندن فلان مسؤول و مقام در پست و جایگاهش ختم شود. آن وقت است که هیچ درمان و هیچ معالجه ای نمی تواند مرهم دردهای ریز و درشت «کیمیا علیزاده» شود. هیچ قرص و آمپولی نمی تواند علاج دست و پای کبود، رگ و پی های قلمبه و بیرون زده و شکستگی ها و در رفتگی هایش باشد. دیروز صبح خبر رسید : «کیمیا» تنها ۲۴ ساعت پس از بازگشت نقره ای و افتخار آفرین از رقابت های جهانی راهی بیمارستان شده است و اکنون وضعیت عمومی اش رضایت بخش نیست.  

کمتر از ۱۷ سال ممنوع!

قهرمان ۱۹ ساله ایرانی اگرچه اصالت آذری دارد اما زاده کرج است. ورزش و شهرت ورزشی برای «کیمیا» نزدیک به ۴ سال قبل  درایران و مسابقات داخلی آغاز شد و یک یا دو سال بعد در مسابقات آسیایی و جهانی ادامه پیدا کرد. البته بی دقتی های مسؤولان ورزشی ما به «کیمیا» نیز، سابقه اش به همان سه یا چهار سال پیش بر می گردد. دختر نوجوان ایرانی در کشورمان پدیده شده بود و شانس نخست مدال آوری در مسابقات آسیایی «ایچئون ۲-۱۴» به شمار می رفت. آنقدر که هنوز مسابقات آغاز نشده بود، فدراسیون تکواندو، طلای «کیمیا» علیزاده را نقد کرده و در جیبش گذاشته بود. مسؤولان برگزار کننده مسابقات اما مثل ما ایرانی ها فکر نمی کردند. یا حداقل برای سلامتی جوانهای مردم، ولو از کشور دیگر – اهمیت قایل بودند، از مسابقه دادنش با ورزشکاران بزرگسال جلوگیری کردند تا «کیمیا» پایش به تاتامی و دستش به مدال نرسد و فدراسیون کشورمان هم یادش بیاید شرط سنی شرکت در مسابقات ۱۷ سال  بوده است!

مشکل داشت یا نداشت؟

گمان نکنید حالا و  ۳ سال بعد از آن کم دقتی حیرت آور در مسابقات آسیایی «اینچئون»، یاد گرفته ایم برای سن و سال و سلامتی ورزشکاران مان اهمیت قایل شویم. یعنی باور کنیم همه آن کبودی ها، ورم کردنها و خونمردگی هایی که عکس های دلخراشش پس از مسابقات منتشر شد مال همین چند مسابقه اخیر و مدال نقره «کیمیا» است؟ فیزیو تراپش روز ۲۸ خرداد همین امسال به «ایسنا» گفته بود: «آمادگی بسیار خوبی دارد و امید زیادی به کسب مدال توسط او داریم... از جراحی پارگی لیگامنت مچ پای چپش ۱۰ ماه گذشته و با فیزیوتراپی و تمرینات مخصوصی توانست مچ پای خود را به ثبات لازم برساند... می‌تواند در مسابقات جهانی کره جنوبی بدون هیچ مشکلی شرکت کند... البته از مسئولان مسابقات درخواست کردیم که نوار بندی مچ پای علیزاده به جای دو لایه، چند لایه باشد تا از ناحیه مچ پای آسیب دیده، کمتر دچار مشکل شود»!

چند تا مدال؟

قبول داریم ...ورزشکاران حرفه ای و ملی پوشها، تمرین می کنند، سختی می کشند و خلاصه تربیت می شوند برای مدال آوری و کسب افتخار. اما از یک دختر ورزشکار ۱۸ ساله که بتازگی وارد ۱۹ سالگی شده است چقدر می شود توقع مدال و افتخار آفرینی داشت؟ «کیمیا» درخشش هایش را از ۱۶ سالگی آغاز کرده بود و تا پیش از مسابقات اخیر و نقره جهانی اش، ۶ طلای جهانی، بین المللی و آسیایی و دو برنز جهانی و المپیک را برایمان از مسابقات مختلف درو کرده بود. بیشتر از این مگر از او چه می خواستیم؟ مگر پس از همه افتخار آفرینی ها و خلق شگفتی هایش در این سن و سال به او چه داده بودیم که حالا توقع داشتیم، بی خیال آسیب دیدگی های کهنه و درد آور، به جنگ حریفان جهانی اش برود و ویترین افتخارات فدراسیون یا وزارت ورزش مان را رنگین تر کند؟

بهتر از طلا

افتخاری فراتر از مدال و سکو های جهانی را در همان المپیک «ریو» برای خود و کشورش به دست آورد. وقتی جلوی چشم دوربین های کنجکاو دهها شبکه خبری، با حجاب کامل ظاهر شد و روی سکو رفت، دیگر غصه رنگ مدال و سکوی نخست از دست رفته را نمی خوردیم. می بالیدیم که «کیمیا» ی ورزش کشورمان اگرچه روی سکوی اول نایستاد اما پای اعتقاد و ارزش های خود و مردمش ایستاد و افتخار آفرید و شد نخستین بانوی مدال آور ایران در المپیک. آن روزها رهبر انقلاب در پیامی برای «کیمیا» و دیگر کیمیا های ورزش ایران نوشتند: «من از صمیم قلب از همه زنان ورزشکاری که در عرصه بین‌المللی با حجاب حضور دارند تشکر می‌کنم».

ببخشید طلا نگرفتم

نقره جهانی، آرزوی سالهای دور و دراز ورزش بانوان ایران بود. مشابهش را تا آن روز کسی نیاورده بود. «کیمیا» اما ۷ روز پیش و پس از رسیدن به نقره جهانی در اینستاگرامش نوشت : «سلام دوستای خوبِ من. قبل از اینکه از تک تک هموطنان عزیزم، عذرخواهی کنم. باید از استاد عزیزم عذرخواهی کنم. استاد منو ببخشید که نتونستم جواب زحمت‌هاتون رو با مدال طلا بدم... تمام تلاشم رو کردم، ولی نشد... ازشما مردم خواسته بودم دعا کنید سربلند باشیم، دعا کنید سربلند باشم. سرم پایینه... ببخشید که طلا نگرفتم». حتی یک کلمه هم از اسیب دیدگی ها و درد هایش نگفت. آنقدر نگفت تا عکس های دست و پای ورم کرده اش اینجا و آنجا منتشر شد و آنوقت عیار نقره جهانی اش را برای مان از  عیار طلا هم بالاتر برد.

قول بده اما قول نگیر

سکوت در باره آسیب دیدگی ها را به حساب رازداری اش نگذارید. مگر چقدر باید از آسیب دیدگی گفت؟ آن وقتی مسئولان چپ و راست از مدال آوری اش گفته بودند و توقع مردم را بالا برده بودند؟ پس از المپیک از خستگی هایش گفته بود، استراحت های نکرده، جای سالمی که در بدن نداشت، تمرینات فشرده و سخت و... اما از آنچه همه این فشارها، همه استرس ها، همه توقع ها با روح و روانش می کند و از آن فلج موقت اعضا حرفی نزده بود. هنگام نوشتن گزارش از شخص خبر رسید وزیر ورزش و جوانان به عیادت «کیمیا» رفته و پس از آن گفته است : «پزشکی - ورزشی بر روند درمانی خانم علیزاده نظارت کامل دارد... من قول طلای المپیک توکیو را از «کیمیا» گرفته ام...». کاش آقای وزیر پس از خسته نباشید به «کیمیا» فقط به قول دادن بسنده می کرد. کاش از بیمار قول نمی گرفت. آن هم قول طلا!