قدس آنلاین- در یکی از روستاهای زلزله زده حوالی سرپل ذهاب دیدم دبستان روستایی را با چند کانکس بزرگ ۱۸ متری دایر کرده‌اند، کانکس‌هایی دارای دو در و چند پنجره و بسیار زیبا

 در فضای مجازی دیدم در ژاپن هم کلبه‌های گنبدی شکل کارخانه ساز ساخته‌اند و به روستاهای زلزله زده می‌برند که خیلی هم سریع ساخته می‌شود و فوری با پیچ و مهره به هم متصل می‌کنند. آن‌ها را با پیچ و مهره و اهرم‌های مخصوص به کف زمین می‌چسبانند و دهاتی‌های ژاپن در آن‌ها بیتوته می‌کنند معمولاً هر کلبه دو تا سه نفری است و یک خانواده پنج - شش نفری می‌تواند در دو کلبه زندگی کند.

گویا برای آشپزخانه و حمام دستشویی هم در آن اختصاص می‌دهند و چند خانواده از آن استفاده می‌کنند. گرمابه این جور ساختمان‌ها شامل ۱۰ یا ۲۰ ایستگاه دوش است. گرمازایی و سرمازایی نیز به سهولت انجام می‌شود. زمانی که افسر وظیفه بودم و با درجه ستوان دومی سپاه ترویج و آبادانی به روستاهای قزوین و اطراف تهران از جمله ورامین می‌رفتم از دیدن خانه‌های چینه‌ای و گلی روستاییان تعجب می‌کردم.

واقعاً بیشتر خانه‌ها مانند منازل عصر باستان ایرانیان از خشت پخته شده در آفتاب سوخته شده و داخل آن را با گچ سفید کرده بودند.

زلزله‌های متعدد آن خانه‌ها و دهات را بارها ویران و تبدیل به گِل خشکیده کرد. در طول سال‌های ۱۳۴۰ تاکنون هر از چند گاه زلزله حادث می‌شود و جان هزاران تن را می‌گیرد. زلزله اخیر تلفات کمتری داشت زیرا خانه‌ها مگر در روستاهای کرمانشاه و کرمان گلین و چینه‌ای نبود.

متأسفانه دولت هیچ برنامه شخصی برای خانه سازی در روستاها ندارد و حقوق مدیران بقدری هنگفت است که دیگر پولی برای طرح‌های عمرانی نمی‌ماند. شهرها که تجمع جمعیت در آن زیاد است جایی برای رسیدگی به روستاها نمی‌گذارد. آقای وزیر راه و شهرسازی هم که اخیراً مانند همیشه با اعتماد به نفس خود گفت: دولت قیم مردم برای خانه سازی در مناطق زلزله زده و غیره نیست حرفی که آخرش هم نفهمیدم منظورش چیست. گفته است بعضی دایه‌های دلسوزتر از مادر برای زلزله‌زدگان شده‌اند.

طرز فکر او مانند یک وزیر مسئول کشور و عضو هیئت وزیران نیست، مانند یک مقاطعه کار است که ابتدا به منافع می‌اندیشد. فکر نمی‌کند دولت نوکر و خدمتگزار مردم است و می‌توان دولت را قیم مردم دانست، اگر چنین طرز فکر قهقرایی امثال او مرجع باشد ایران باید به قرون وسطی برگردد و دولت شود آقا و مولا و همه کاره و ارباب مردم و مردم به قول لویی چهاردهم پادشاه فرانسه که دارژان سون مورخ نقل می‌کند قاطر دولت و گاری دولت!

امروزه بسیاری و یا برخی از روستاهای ایران همچنان گلین و چینه‌ای هستند به طوری که اگر زمین لرزه‌ای بیاید همه را در یک لحظه می‌کند. رئیس یک شرکت ماء الشعیرسازی - که اجازه بدهید برای قدردانی نامش را که در جراید آمده ببرم «ایستک» - مردانگی کرد و ۲۵۰ کانکس ۱۸ متری و ۱۲ متری برای مناطق زلزله زده فرستاد تا مردم را از زیر چادرنشینی نجات دهد. این کار بزرگ و عام المنفعه را ادامه دهید. چه ایرادی دارد شرکت‌های خودروسازی مثل ایران خودرو و سایپا نیز ۲۰۰- ۳۰۰ کانکس بسازند و هدیه کنند.

سایر کارخانه‌های نوشابه غیرالکلی‌ساز و هر صاحب همتی نیز  این کار را بکند. اکنون وقت به میدان آمدن صاحب چسب هل است، چه ایرادی دارد برای این منظور صد کانکس تهیه و ارسال دارد.

بگذارید دهات ایران از این وضعیت قرون وسطایی به درآیند. از ارتش و سپاه که تبحر خاصی در تشکیل اردوهای نظامی دارند کمک بگیرید. یادم می‌آید در دوران خدمت وظیفه ما در آسایشگاه‌هایی زندگی می‌کردیم که آهنین یا فلزی بود و دستگاه‌های تهویه پنکه برقی سقفی داشت و در پادگان سلطنت‌آباد ما احساس گرما نمی‌کردیم در تختخواب‌های دو طبقه با کمدی در کنارش فعلاً که دولت مدعی است پولی ندارد و برجام کار دستش دارد روستاها را با کانکس‌های اهدایی رو به راه و ضد خطر زلزله بکنید. تا ان‌شاءالله در اواسط و اواخر قرن ۲۱ و قرن بعد ساختمان‌سازی رونق گیرد و خیال مردم آسوده شود.

عیب بزرگ دولت کنونی خودرأیی، استبداد و تصمیم گیری، اینکه تصمیمات آنان وحی منزل است و باید بدون چون و چرا پذیرفته شود و امتناع از شنیدن حرف حساب است. چند روزنامه راه انداخته‌اند که من که ۵۲ سال است روزنامه‌نگارم و پیوسته اصطلاح زنجیره‌ای را محکوم می‌کردم که روزنامه‌ها فقط در دوران حزب توده زنجیره‌ای بودند و بخشنامه و او مطالبی را نشر می‌دادند و روزی در تلویزیون با یکی از مقامات دولت دهم به بحث پرداختم که روزنامه‌های مخالف دولت زنجیره‌ای نیستند، اکنون به این نتیجه رسیده‌ام یک خط مشی واحد به جراید طرفدار دولت دستوری دهد چه بنویسند و به که حمله کنند و چگونه کارهای ناکرده دولت کنونی را بزرگ کنند.

من احساس می‌کنم نوعی قلب حقایق و دروغ سازی به چشم می‌خورد، مثلاً تمامی اقدامات تهیه مسکن در گذشته به باد تمسخر گرفته می‌شود و هر کس را که در مقام حقیقت گویی برآید کاریکاتورش را می‌کشند و مسخره‌اش می‌کنند زیرا دولت می‌ترسد که دستش رو شود.