قدس آنلاین- رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانکاری سراسر کشور می‌گوید: در حال حاضر دو موضوع امنیت شغلی و معیشت مهم‌ترین مشکل جامعه کارگری است.

فتح الله بیات با بیان اینکه جامعه کارگری و خانواده‌های آن‌ها ۵۲درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، تصریح می‌کند: نزدیک به۱۳ میلیون نفر از این جمعیت تحت پوشش بیمه قرار دارند.

وی درباره مهم‌ترین مشکلات کارگران در کشور می‌گوید: مهم‌ترین مشکل کارگران در حال حاضر بحث امنیت شغلی است که شامل کارگران روزمزد و کارگران ساختمانی نیز می‌شود و مشکل دیگری که امروز جامعه کارگری با آن روبهرو است، مشکل معیشت است که در جامعه وجود دارد، اما فشار آن بر گُرده جامعه کارگری بیشتر است.

 وی با بیان اینکه متأسفانه در شرایطی به سر می‌بریم که کارگران نمی‌توانند روی کاری که به آن وارد شده‌اند از نظر زمانی حساب کنند، می‌افزاید: این مشکل تا آنجاست که حتی در بخش صنعتی و واحدهای تولیدی بزرگ نیز کارگران ما با قراردادهای موقت روبه‌رو هستند.

بیات خاطر نشان می‌کند: باید گفت امروزه با وجود دو مشکل نبود امنیت شغلی و تأمین نشدن معاش کارگران، از کارگر نمی‌توان تقاضای بهره وری بالا را داشت؛ چون نیروی کاری که امنیت شغلی ندارد، با استرس وارد کار خود می‌شود و معیشت خانواده‌اش تأمین نمی‌شود، نمی‌تواند محصول و کالایی تولید کند که دارای کیفیت بالایی باشد، تا با کالاهای خارجی رقابت کنند.

 وی می‌افزاید: اگر امروز سبد معیشت خانواده کارگر را ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان تا ۳ میلیون تومان برآورد کنیم، شورای عالی کار یک سوم تا دو سوم آن را برای کارگران در نظر می‌گیرد و این سبب می‌شود که جامعه کارگری همیشه از نرخ تورم عقب بماند که این مشکل باید اصلاح شود.

وی در پاسخ به این پرسش که چه می‌توان کرد تا تعادلی در این بین به وجود بیاید، می‌گوید:امروز به بهانه اینکه رکود اقتصادی وجود دارد، کارفرماها می‌گویند نمی‌توانیم بیشتر از این به کارگران دستمزد پرداخت کنیم و با اینکه متأسفانه هر سال نمایندگان جامعه کارگری و نمایندگان کارفرمایان و نمایندگان بخش دولتی ساعت‌ها با یکدیگر بحث و جدل می‌کنند، اما باز هم شاهد ادامه این مشکلات هستیم؛ چون کارفرمایان می‌گویند ما بیشتر از این توان پرداخت نداریم.

رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانکاری سراسر کشور تأکید می‌کند: نیاز به این داریم که تفاهمی دو طرفه شکل بگیرد و عقب ماندگی دستمزد کارگران به شکل پلکانی در پنج یا ۶ سال اصلاح شود، اما کارفرما به علت اینکه نیروی کار و عرضه و تقاضا با هم همخوانی ندارند، از این ناهماهنگی سوء استفاده می‌کند و روز به روز عرصه بر کارگران تنگ‌تر می‌شود.

وی درباره وجود قراردادهای سفید امضا نیز خاطرنشان می‌کند: اگر کارگران قراردادهای سفید امضا را می‌پذیرند، نوعی اجبار در کار است؛ چون با این روش حداقل هایی را برای خانواده خود مهیا می‌کنند، اما این کار برخلاف میل باطنی آن‌ها انجام می‌شود.

وی تصریح می‌کند: اگر درباره این قراردادها از طرف کارگران شکایتی مطرح شود، قابل پیگیری است، اما متأسفانه کارگران به دلایلی که ذکر شد تا زمانی که کارفرما آن‌ها را اخراج نکند، شکایت نمی‌کنند و به جای شکایت در ابتدای کار، کارگران ما در انتهای کار شکایت می‌کنند و این مورد هم فرصت سوء استفاده برای کارفرمایان را فراهم کرده است.