قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: از بدترین جنگ هاست این جنگ... منتفع یا متضرر شدنش بماند... بماند که یک چکه اش هم کراهت دارد و دل خسته می کند بشر را از نوع بشر... اما این خانواده از پرخاش و قهر و کشمکش و نزاع و مشاجره رسیده اند به مبارزه... به خط و نشان کشیدن ها و طرح دعوی حقوقی...

وکیل پایه یک دادگستری گفته: نحوه تقسیم ارث در قانون روشن است. اگر در حق تان اجحاف شده، راه محاکم برای طرح شکایت و احقاق حقوق باز است.

چه طنز تلخی! تا دیروز اولاد بودند و خواهر و برادر! حالا شده اند شاکی و متشاکی! حالا کلمه تقسیم، ماترک، ارث، وارث، قاضی و قانون از دهانشان نمی افتد!

با اینکه می بینند اداره ثبت احوال شناسنامه مادر را باطل و گواهی فوت صادر کرده، هنوز به زندگی ضرب الاجلی آدمیزاد چسبیده اند و درگیر وارث بودن اند! درگیر اموالی که بطور قهری منتقل می شود و ما هم بیصدا، در همان صف ایستاده ایم!

القصّه... خواهرها دست به دامان محکمه می شوند و وکیل برایشان طرح دعوی می کند. دادخواست می دهند. کارشناس حقوقی می آید. موکل می شوند و راهکار قانونی مثل همیشه مثل اکثر پرونده های ارث، پایش به موضوع باز می شود.

و می شود آنچه نباید... اَخم و تَخم ها... سلام و علیک برداشتن ها... توهین ها...  ناسزاها... دیگر خبری از صُلح نیست... سهم ها مشخص و اموال و املاک، نصف و یک به ورّاث امروز و خواهر و برادرهای دیروز می رسد.

این روایت که ناخوش تمام شد... اما می خواستم بنویسم برای هم، برادری و خواهری کنید... قوانین، فقط ماده و تبصره سرشان می شود و یک خط هم از دلتنگی نمی دانند... بگویم می دانم ارث شیرین است و رفاه می دهد و وکیل ها، مراقب نتایج پرونده هایشان هستند؛ اما باور کنید هیچ کس حواس اش به رابطه ها نیست... هیچ کس جز خودمان...