قدس آنلاین_ گروه استانها_ محمدسعید بهوندی؛  هیچ واکسنی به اندازه مهربانی کردن و مهربانی دیدن قادر نیست جسم و جان انسان ها را در مقابل انواع نگرانی ها، ناراحتی ها و بیماری ها واکسینه کند. نیم قرن پیش که به شکل امروزی وسایل راحتی و آسایش برای خانواده ها فراهم نبود و جدای از آن اکثریت مردم به لحاظ کمیت و کیفیت و تنوع مواد غذایی دچار کمبود بودند، تنوع ناراحتی ها، استرس ها، اضطراب ها و فشارهای روحی و روانی به مراتب کمتر از زمانه فعلی بود.
 آنچه همیشه مانند حلال مشکلات و نگرانی ها عمل می کرد، روابط ساده و صمیمی و گرم مردم با یکدیگر بود. مهربانی کردن در میان آنان بعنوان یک ارزش والا مطرح بود. آن که مهربان و مردمدار بود از محبوبیت خاصی در میان دیگران برخوردار بود. مهربانی مزیتی عالی بود که به دارنده اش جلا و برجستگی شخصیتی می داد. آنها که مهربان بودند از عزت و اعتبار بیشتری برخوردار بودند. از سوی دیگر دارای نفوذ رای و کلام در میان مردم و مشاوری امین و خیرخواه و دلسوز به حساب می آمدند.
 امروزه به این خصلت درمان کننده کمتر توجه می شود. زیرا مردم در پیله های فردی و خانوادگی خود فرو رفته اند و گویا دیگر به مهر و محبت یکدیگر محتاج نیستند. روز بروز انسان ها تنهاتر می شوند. حتی فرزندان ساعات کمی را در کنار والدین و خواهر و برادران خود بسر می برند. اعضای خانواده و فامیل و دوستان زمان کمی در کنار یکدیگر هستند و لذا عملاً فرصت های ناچیزی را برای ابراز علاقه و مهربانی به هم در اختیار دارند. تمام این موارد نشان از آن دارد باید این آسیب اجتماعی بیش از این جدی گرفته شود. اگر سلامت روحی و روانی خود، خانواده و افراد جامعه برایمان مهم و باارزش است باید مهربانی کردن را دریابیم. به غیر از آموزش فرهنگی که این مسئله برای فرزندان و نسل جدید در پی دارد مسلما نگاه مثبتی که در پی خصوصیت مهربان یک فرد وجود دارد دیگران را نیز وادار به همان شیوه می کند و این به نهادینه شدن یکی از خصلت های زیبا و سالم از یاد رفته در جامعه امروزی می انجامد.