به گزارش قدس آنلاین،  رفته رفته برنامه‌های تیم ملی برای حضور در جام جهانی جدی‌تر می‌شود. بعد از بازی تمرینی روز شنبه برابر سیرالئون است که کم کم بازیکنان لژیونر به تیم ملی فوتبال ایران اضافه می‌شوند تا تیم ملی دو دیدار دوستانه جدی برابر تونس و الجزایر برگزار کند اما قبل از این بازی، شنبه بازیکنان داخلی فوتبال ایران در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم سیرالئون می‌روند.

چرا سیرالئون؟
پس از اینکه تیم لیبی با وجود قرارداد با فدراسیون فوتبال ایران به دلایلی عجیب و ناگهانی از بازی با تیم ملی ایران انصراف داد، کادر فنی تیم ملی بلافاصله برنامه ریزی برای جایگزینی یک بازی تمرینی دیگر را در دستور کار خود قرار داد. پیدا کردن جایگزین بازی دوستانه با لیبی با توجه به اینکه حریف آفریقایی در دقیقه 90 از سفر به ایران انصراف داد کار دشواری بود اما با این حال فدراسیون فوتبال 15 دعوت نامه به کشورهای مختلف ارسال کرد که در این بین به دلایلی عمدتا غیر ورزشی سیزده کشور پاسخی به ایران ندادند و تنها دو کشور اوگاندا و سیرالئون به پیشنهاد ایران پاسخ مثبت دادند که در نهایت با توجه به اهداف تاکتیکی سرمربی تیم ملی، سیرالئون به عنوان حریف تمرینی تیم ملی انتخاب شد.

فرصتی برای بازیکنان داخلی
کارلوس کی روش که نشان داده جدیتی ویژه در آماده سازی تیمش برای حضور در جام جهانی دارد، در روزهای اخیر مورد انتقاد برخی قرار گرفته است؛ کسانی که انجام بازی با تیم سیرالئون را در شان تیم ملی ایران به عنوان یکی از تیمهای حاضر در جام جهانی نمی‌دانند. اما واقعیت چیست و چرا کی‌روش سیرالئون را انتخاب کرد؟ نخستین دلیل شاید این باشد که بعد از لغو ناگهانی بازی با لیبی، گزینه‌ها برای انجام این بازی تمرینی با حضور بازیکنان داخلی بسیار کم بود و تیم ملی فرصتی برای از دست دادن نداشت. دلیل دیگر شاید به این موضوع برگردد که در رده‌بندی فیفا سیرالئون وضعیتی حتی بهتر از لیبی دارد و همین متر و معیار هم نشان‌دهنده کیفیت حریف شنبه تیم ملی است اما مهمتر از همه اینها که انتخاب کی‌روش را منطقی جلوه می‌دهد نیاز بازیکنان داخلی به انجام بازی ملی و قرار گرفتن در فضای بین‌المللی فوتبال است. هر چند شاید در نظر منتقدان، سیرالئون حریف اسم و رسم‌داری برای تیم ملی ایران جلوه نکند اما نباید فراموش کنیم که در بین گزینه‌ها سیرالئون تیمی بود که شرایط سفر به تهران را داشت و طبیعتا کی‌روش هم قصد دارد از همین فرصت برای قرار گرفتن بازیکنان داخلی در شرایط مسابقه بهره ببرد. همین که این بازی به عنوان دیداری تمرینی اما در عین حال ملی تلقی می‌شود و تمام تشریفات معمول بازیهای ملی در آن انجام می‌گیرد و بازیکنان داخلی فرصت این را دارند که با بازیکنان آفریقایی تنه به تنه شوند، انتخاب کی‌روش را توجیه می‌کند.

این را هم نباید فراموش کرد که معمولا چنین بازی‌هایی و حتی رویارویی با تیم‌های باشگاهی همیشه جزو برنامه مربیان تیم‌های ملی ایران در بیست سال اخیر بوده و مربیان تیم‌های ملی ایران برای بالا بردن تجربه بازیکنان داخلی همیشه از چنین فرصت‌هایی استفاده کرده‌اند. ضمن اینکه تیم مراکش به عنوان یکی از حریفان ایران در جام جهانی هم در این یک سال اخیر بارها مسابقاتی در حد دیدار برابر سیرالئون داشته که در نهایت این بازیهای تمرینی به قهرمانی تیم مراکش با بازیکنان داخلی در جام ملتهای آفریقا و آبدیده‌تر شدن بازیکنان داخلی این تیم انجامیده است.

بازی با تیم‌هایی نظیر بورکینافاسو و کیپ ورد در ژانویه 2017، بازی با تیم آفریقای مرکزی در مارس 2017، مصاف با تیم بورکینافاسو و کنگو در جولای 2017، دیدار برابر لیبی در آگوست 2017، رقابت برابر بنین و اتیوپی در اکتبر همین سال و در نهایت مصاف با تیم جوانان محمدیه مراکش بازیهایی بوده‌اند که برای بازیکنان داخلی مراکش تدارک دیده شد و در نهایت این تیم با ورود به رقابتهای جام ملتهای آفریقا برای نخستین بار به مقام قهرمانی در این مسابقات رسید. بنابراین حالا که این فرصت فراهم شده بازیکنان داخلی فوتبال ایران در دیداری تمرینی به تجربه‌ای مشابه رقیب مراکشی دست پیدا کنند، بهتر است به کی‌روش و برنامه‌اش برای آماده سازی تیم ملی اعتماد کنیم و اجازه دهیم او برنامه‌اش را بر اساس نظر خودش پیش ببرد.