قدس آنلاین- دو روز قبل از حملات سه کشور غربی به سوریه، مایکل کلارک، پژوهشگر مؤسسه «رسی» و استاد دانشگاه‌های انگلیس در حوزه دفاعی در نوشته‌ای تحت عنوان «دخالت نظامی در سوریه چه دستاوردهایی ممکن است، داشته باشد؟» اظهارداشت: «حملاتی که آمریکا و متحدانش علیه تجهیزات نظامی سوریه طرح می‌بینند، اکنون اساسی‌ترین عنصر یک حمله نظامی غیرمنتظره را ازدست داده است.
در واقع نیروهای سوری بیشتر از دو روز وقت داشتند که هواپیما و دیگر تجهیزات نظامی خود را به پایگاه‌های روسیه در لاذقیه، طرطوس و حمیمم انتقال دهند که در نتیجه آن می‌توانند زیر پوشش سیستم دفاعی موشکی اس۴۰۰ روسیه قرار بگیرند. سوریه با پیش بینی حملات موشکی غرب، پایگاه‌های پیاده نظام را تخلیه و نیروهای خود را تا جای ممکن پراکنده ساخته است. روسیه نیز بی‌شک از پایگاه‌های خود در مقابل هرحمله‌ای محافظت خواهد کرد.
او تأکید کرد که به احتمال زیاد غرب سعی خواهد کرد که سیستم فرماندهی و کنترل نظامی سوریه را هدف قرارداده و ویران کند و برای این منظور از بمب‌های سنگرشکن و کلاهک‌های قابل نفوذ عمیق استفاده خواهد شد. تخریب ساختارهای نظامی سوریه که از سال ۲۰۱۵ با کارایی از نو ساخته شده است، به احتمال زیاد از اهداف دیگر حملات نظامی غرب خواهد بود.»
اما دو روز بعد از این مقاله در عمل هیچ اتفاق خاصی نیفتاد و بنا بر اعلام منابع روسی و سوری، حدود ۷۰ درصد موشک‌های شلیک شده به سوریه توسط سامانه دفاعی این کشور رهگیری و منهدم شد و حتی منابع روسی اعلام کردند این حملات هیچ تلفات جانی نداشته است و دمشق نیز گفت: تجهیزات مهم قبل از این حملات جابه جا شده و از موشک‌ها در امان مانده‌اند. وضعیت آن قدر بد شد که بی بی سی نوشت: جیش الاسلام هم این حملات را بی تأثیر دانسته است.
حتی اگر پیش بینی کلارک هم درست واقع می‌شد(که بسیار بعید بود) مقاله وی نشان می‌داد که حمله به سوریه دستاورد جدی نخواهد داشت، اما اکنون دیگر اوضاع بدتر از آن شده که حتی خوشبین‌ترین غرب‌گرایان هم به آن امید داشتند. واقعیت آن است که حمله به سوریه را بیشتر باید تلاش ترامپ برای زنده نگه داشتن خاطره آمریکای قدرتمند دانست. او قول داده بود که آمریکا را به جایگاه اصلی خود بازگرداند و اکنون اگرچه توانسته چند صد میلیارد دلار از اعراب منطقه بگیرد، اما این دلارها در مقابل حدود ۲۰ هزار میلیارد دلار بدهی این کشور هیچ گرهی را نخواهد گشود. او می‌کوشد نشان دهد که آمریکا همچنان همان خاطره قدرتمند سال‌های ۱۹۴۴ و ۴۵ است، اما هرچه او بیشتر تلاش می‌کند و دست و پا می‌زند، آمریکا را بیشتر در باتلاق فرو می‌برد تا آنجا که حتی افکار عمومی این کشور هم دیگر آن آمریکا را باور ندارند و برای نخستین بار بعد از دکترین ترومن مبنی بر خروج آمریکا از مرزهای خودش، اکنون معتقدند آمریکا باید مشکلات خودش را حل کند. شاید آن‌ها این جمله مشهور مجری تلویزیونی خطاب به ترامپ را به یاد می‌آورند که قبل از انتخاب او به مقام ریاست جمهوری و در پی اظهارات بلند پروازانه وی خطاب به او گفت: (تو در حالی از این سخنان می‌گویی که بسیاری از مردم آمریکا حتی یک دلار پس انداز ندارند).
این وضعیت آنقدر اسفناک است که خود ترامپ خطاب به کلینتون گفت: «۴۵ میلیون نفر از مردم این کشور زیر خط فقر قرار دارند» و این برای کشوری که سالانه ۱۸ هزار میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی دارد و تقریباً برابر تمام اتحادیه اروپا درآمد کسب می‌کند، قرار گرفتن در آستانه فروپاشی است و شاید به همین دلیل است که برخی‌ها وضعیت اقتصادی آمریکا را با سال‌های پایانی شوروی مقایسه می‌کنند و کسی مثل نوام چامسکی می‌گوید: «آمریکا در زمان ریاست جمهوری ترامپ، در حال تضعیف و کم‌اثر شدن است. آمریکا اکنون از درون در حال فروپاشی است. این کشور در حال از دست دادن تمام قدرت و اعتبار بین المللی خود است و به سوی نابودی جهان پیش می‌رود».
باید گفت واقعیت این است که ترامپ برخی از دنباله‌روهای همیشگی خود مثل فرانسه و انگلیس را که آن‌ها هم وضعیت اقتصادی بدی را پشت سر می‌گذارند مجبور کرد برای نشان دادن قدرت آمریکا با واشنگتن همراه شوند، اما این همراهی را باید جزو آخرین همراهی‌های جنگی بدانیم؛ زیرا ساعت‌ به سود واشنگتن پیش نمی‌رود و آخرین تجربه همراهی نه تنها چیزی به غرب نیفزود، بلکه آن‌ها را حتی مضحکه رسانه‌های خودشان کرد و عملکرد روسیه را به دوران قدرت این کشور پیوند زد و قدرت ایران و مقاومت را یک بار دیگر به مردم جهان یادآوری کرد.