قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: از خودمان چرا شروع نکنیم و به جای پیوستن بی تعهد به برنامه های سمبلیک، کمپین های بی رمق و فرار بی فایده از معرکه، اتومبیل مان را در پارکینگ جا بگذاریم.

از این سبکِ زندگیِ کم تحرک فرار نکنیم و پیگیر دقیق تر آمار نباشیم که ارائه می دهند فلان درصد از مردم ایران افسرده هستند! نشویم دلسوز شهری که دارد در ترافیک و آلودگی سُربی و صوتی، جان می دهد! دلسوز آموزش و فرهنگی که در برخی زمینه ها و حوزه ها، جای خالی شان به شدت احساس می شود!

بگوییم همین یک شهر و یک کشور و یک جسم را که بیشتر نداریم... دوچرخه ی نطلبیده هم مُراد باشد شاید... آنوقت سوئیچ برنداشته، از خانه بزنیم بیرون و اجازه دهیم چند صباحی هم خیابان ها نفس بکشند، آدم ها، پرنده ها...

بی خیال حمل و نقل دورن شهری و اتوبوس و اتومبیل، قدم رنجه کنیم برای تهیه یک عدد دوچرخه و کلاه ایمنی.

اگرچه چهارچرخ ها، ما را سریعتر به مقصد می رسانند و از گرما و سرما محفوظ می دارند اما فراموش مان نشود معایب رقیق و غلیظ شان!

اینکه با آنها از تقویت سیستم قلبی خبری نیست! از افزایش سطح هوشیاری و سلامت ذهن و تسکین اعصاب...!

اگرچه ایستگاه و مسیرهای عبور دوچرخه هنوز در همه استان هایمان به پا نشده و سه شنبه های بدون خودرو هم تقریباً در حد شعار باقی مانده؛ اما می شود ناامید نبود... می شود بعنوان نفرات اولین برای رساندن ایران به توسعه و تغییر، از وسیله متحرک چرخدار خود آغاز کرد... مثل رئیس بجنوردی و خرم آبادی که چشم روی خودروهای بنزینی شان بستند و زیر آسمان، رکاب زدند...

می شود وقت پدال زدن به افزایش مقدار اکسیژن سلول ها فکر کرد و به اردیبهشتی که با تصمیمات شایسته، کم از بهشت نخواهد بود.