برجام قرار بود تحریم‌های ثانویه که مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای ایجاد شده بود را رفع کند. توافقی که می‌توانست گشایش هایی را به همراه داشته باشد، اما با وجود اینکه عدم همکاری از سوی آمریکا اعلام نشد، اما به واسطه هژمونی اقتصادی این کشور و روابط چند جانبه پیچیده‌ای که با اقتصاد دنیا دارد، طرف‌های اروپایی کاری برای گشایش کامل تحریم‌های اقتصادی انجام ندادند.
حال که آمریکا به طور رسمی از برجام کنار رفته است، به طور منطقی کشورهای اروپایی به لحاظ اقتصادی این توانایی را که بتوانند توافقنامه را به میزان بهتر از گذشته و حتی به همان میزان اجرا کنند، ندارند؛ زیرا موقعی که آمریکا مخالفت نکرده بود، اروپا متأثر از این کشور در تبادلات پولی و بانکی با ما همکاری نکرد.
بخش خصوصی اروپا که لزوماً از دولت‌های اروپایی دستور نگرفته و مستقل عمل می‌کنند، با شرکت‌های آمریکایی هم رابطه اقتصادی دارند. چنانچه نگاه مثبت به اروپا به عنوان نگه دارنده برجام محل اعتناست باید گفت این بخش خصوصی نمی‌تواند (حتی اگر دولت‌های اروپایی هم بخواهند) با ایران کار کنند؛ زیرا از طرف آمریکا مورد تهدید و تنبیه واقع خواهند شد. بنابراین باید صادقانه این واقعیت را بپذیریم که در این مقوله متوجه بدعهدی و زیان هایی شدیم که موجب می‌شود در ادامه برای استمرار فواید برجام حساب جدی برای خودمان باز نکنیم و یا وقت خودمان را هدر ندهیم.
اقتصاد ایران به واسطه اینکه یک اقتصاد 80 میلیون نفری است، امکان و عوامل تولید بسیار زیادی را در اختیار دارد. کشور باید به ساماندهی جدی در این مورد بپردازد. این حداقل چیزی است که در سال‌های گذشته از کف رفته است و باید ترمیم شود. در کنار بسیج امکانات داخلی باید تلاش شود دشمنی دیگران را هم با خودمان کم و کمتر کنیم و چنانچه در این موضوع توافقی حاصل شد، از آن استقبال می‌کنیم، اما چنانچه پاسخگوی نیاز ما نبودند، می‌توانیم به توان خودمان اتکا کنیم و غافلگیر نشویم. نباید اقتصاد داخلی را معطل گشایش‌های بیرونی کرد.  در این میان، امکان توانایی فنی در برجام اروپایی اگر به ارز یورو و دلار برمی‌گردد در میان مدت قابل حل است، اما باید بدانیم مسائل اقتصادی در زمانی که مسائل سیاسی وجود دارد، بسیار سخت حل می‌شود و این ساده انگاری است که ما زمان را به امید «شاید حل بشود» هدر بدهیم. در نهایت تأکید می‌شود که امکانات داخلی را نباید معطل این موضوع کرد.