قدس آنلاین - گروه استانها - حسین احمدی: سربازی که سفرهای طبیبانه می رود و رمزگشایی می داند و از دردهای جهان، سَر درمی آورد. شاید به این خاطر که زبان رسمی دنیا - مهربانی را - از بَر است!

پزشکِ جهادی بدون مرز! قصد ندارم از عراق و افغانستان و کنیا و غنا و تانزانیا و گینه و سومالی و بروندی و زیمباوه و نایروبی و بَم بگویم. بااجازه اما می خواهم آهنگ خوش سفرتان در آخرین ماه بهار به خراسان جنوبی، به روستاهای «ذکری» و «گل نی» را بگذارم!

تا از نُت های سرشار عاشقانه اش، همه کیفور شوند! لذت ببرند که هنوز مردمانی چون شما حاضربه یراق اند و اسب هایشان را زین می کنند تا دنیا بداند برای دوست داشتن، مرزی نباید قائل بود. فقط کافیست راه و رسم همدردی با بنی آدم را آموخت!

خبرِ ویزیت ۶۰ بیمار پوستی در روستاهای مرزی خراسان جنوبی که می رود روی خروجی ها - در کسری از ثانیه - یادِ سرباز طبیب می افتم! یاد شما «دکتر ناصر عمادی»!

اینبار هم مطلع می شوم پوتین به پا کردید تا تلاطم نوعدوستی و ایثار، بکشاندتان تا لب مرز! اینبار میان کودکان صورت زخمی که تلاش های داوطلبانه درمانی - آموزشی تان را انتظار می بردند.

می خوانم با تیم اعزامی در قالب کاروان سلامت مثل همیشه با خود، تعهد و ویزیت رایگان و دارو برده اید. از بهداشت و درمان گفتید و کلاه آفتابی، سرِ بچه ها کردید و یاد بزرگترها دادید وزش بادهای موسمی منطقه شان با ذرات معلق شن همراه است. و گویا قرار هم گذاشته اید پس از ماه رمضان برای بررسی و ارزیابی روند درمان به منطقه ی کلاهداران باز خواهید گشت!

دستمزد و حالِ خوب این سفر، مبارک تان آقای دکتر! شک ندارم ایستگاه بعدی باز عزیمت به برج دیده بانی خواهد بود تا جغرافیای رنجور بعدی را دریابید.

چه بی اندازه احساس غرور و مسرّت دارد آشنایی با  کسی که خودش را اهل همه دنیا می داند و تلاش می کند مهر و تخصص اش را از هیچ نژاد و قوم و زبانی دریغ نکند... کسی که معرفت و جهان بینی اش - به حرفه طبابت - سکّو می دهد.