قدس آنلاین - گروه استانها -رقیه توسلی: قصه را که جویا می شود، درمی یابد آنها معترض اند به اینکه دولت شان سهم دانشگاه از درآمدهای مالیاتی را یک درصد کاهش داده است.

سرگیجه آور و تحسین کردنی ست این ماجرا... چون جای تردید نیست که برای پیشرفت در عرصه کشاورزی، اولین قدم بالا بردن سطح دانایی دهقان در امر کشت و زرع است. مساله ای که فارمرهای کانادایی آنرا به درستی درک کرده اند... همان حلقه مفقوده ای که اکثر زمین های غنی و پُربرکت ایران کم دارد؛ دانش کشاورزی!

اینکه زمان آن است که دیگر زراعت سنتی و تجربی - آنچه یک برزگر از اجدادش می آموخت - باید مدرنیزه شود و با فناوری های این حوزه ترکیب گردد.

چرا هنوز با وجود تعداد زیاد فارغ التحصیلان بخش کشاورزی و منابع طبیعی که ضمانت خودکفایی و امنیت غذایی اند، باید بشنویم نقش دانش در تولید محصول اندک است!؟

بشنویم هنوز روستائیان بسیاری با روش های نوین، غریبه اند و کاشت و پرورش شان علمی نیست! بی خبرند که با افزایش مهارت و آگاهی، راندمان تولید بهینه می شود و کمیّت و کیفیت اتفاق می افتد!

بی گمان تغییر اساسی باید رُخ دهد...! که ۱۶ میلیون هکتار زمین زیرکشت ایران، چشم براه کشاورزان زحمتکش و راه بلدان آکادمیک این حوزه است! منتظر آدم هایی که دوشادوش هم، زمین ها را از رنج و دسترنج اصولی، لبریز کنند!

که بی تردید، علم و فناوری عامل توسعه است و از دانشگاه و پژوهشگاه، متخصصانی می آیند که به چَم و خَم زراعت گیاه، اصلاح نباتات، دفع آفات، تناوب زراعی، مدیریت آب، وجین و به اقلیم منطقه واردند. می توانند ضعف ها را بردارند، مهندسی و پزشکی کنند، به داد قطب های سرگردان کشاورزی برسند و دوشادوش کشاورز ۶۰ ساله ی دور از علم، یاد بگیرند و یاد دهند!

زنان و مردانی که درس این حرفه را خوانده اند و تحقیق و پژوهش را جدی گرفته اند و می خواهند چکمه بپوشند و مهارت و کاردانی شان را راهی مزرعه کنند.

به امید روزهایی که صنعت کشاورزی ایران، آنقدر اوج بگیرد و بااصول و زبانزد باشد که الگوی قاره های دیگر باشیم!