قدس آنلاین_ گروه استانها؛ خوزستان با همه تنوع قومی، تاریخی، فکری و فرهنگی که دارد، از این سوی استان تا سوی دیگر استان شاهد تنوع مدیریتی نیز هست.  
تنوع این مدیریت نه به دلیل تلاش برای سبقت گرفتن جهت ارائه خدمات متنوع به مردم و نه به دلیل رقابت مدیران در یک نوع مدیریت به روز و کارآمد بلکه گویا در اثبات آشفتگی هرچه بیشتر نسبت به هم و ناتوانی در بروز خلاقیت مدیریتی و روندی بحران زاست!

در حالی که یک سوی استان شهرهای آبادان و خرمشهر در بحران بی آبی به سر می برند و برای داشتن آب شرب شیرین آواره خیابانهایی شده اند که تانکرهای آب شیرین مانند یک امامزاده آنها را به دور خود جمع می کند و حتی برای استحمام فرزندانشان نیاز دچار مشکل هستند، فریادهای از روی ناچاری شان در ویدئوهای منتشر شده در فضای مجازی دل و ذهن بینندگان را به درد آورده، صف های طویل آب در گرمای کلافه کننده این روزها شأن و عزت شهروندی شان را خدشه دار کرده و مظلومیتشان از جنگ تا کنون را تبدیل به نمایشی هولناک از تبعیض کرده است؛ در این سوی استان، در مسجدسلیمان مدیریت آب سبکی دیگر را تجربه می کند و مردم را با نوع دیگری از مدیریت متنوع آب در استان آشنا می کند.  

سیستم آب رسانی در مسجدسلیمان یک سیستم قدیمی است که لوله ها و شاه لوله های آن عمری به قدمت نفت دارند، فرسایش لوله ها که گاهاً گازهای ناشی از منطقه روند فرسایش آنها را تسریع کرده، هرچندوقت یکبار از یک نقطه سرباز می کنند و ناگهان فواره ای در خیابانها و کوچه های شهر به نمایش در می آید که تا چند روز به آن فواره اجازه نمایش زیباسازی شهری و همچنین شستشوی خودکار و از سر توفیق اجباری داده میشود.  
هیچ کوچه و خیابانی از مسجدسلیمان نیست که روزانه شاهد این صحنه نباشد و با گردشی کوچک در شهر همواره شاهد خیابانهایی پراز آب شرب آشامیدنی هستید که آنسوی استان در آبادان و خرمشهر در آرزوی داشتن یک بشکه از آن ساعت ها در صف های طولانی می ایستند.  
  بخشی از شهر نیز همچنان از سیستم آب جیره بندی استفاده می کند، به این صورت که آب طی ٣ یا ٤ ساعت در مخزن ها و تانک های آب برای ٢٤ و یا ٤٨ ساعت ذخیره شود، به محض پرشدن مخازن آب سر میرود و با توجه به توپوگرافی مسجدسلیمان و خانه هایی که روی تپه ماهورها ساخته شده اند، آب از میان کوچه پس کوچه ها راه خود را می یابد و مانند برفی که از روی کوه ها آب شده باشد رودی می سازد و به خیابان های اصلی جاری می شود.
و صدالبته این روش نه تنها جیره بندی محسوب نمیشود بلکه کمکی به صرفه جویی در برداشت از آب در شرایط خشکسالی فزاینده کشور نخواهد کرد.  

حجم آب شیرین هدر رفت روزانه در مسجدسلیمان آنقدر بالاست که با آن میتوان محلاتی از خرمشهر و آبادان را سیراب کرد و شاهد این نمایش دلخراش در آنجا نبود.  

  انتقال این آب از مسجد سلیمان به آبادان و خرمشهرشاید در این شرایط ممکن نباشد اما حداقل کاری که می توان برای جلوگیری از هدر رفت آب انجام داد، مدیریت هوشمند و به روز است.  

  بهتر است شبکه های فرسوده را جمع آوری کنند و برای این کار هزینه کنند، این نوع هزینه در واقع سرمایه گذاری است، اداره آب و فاضلاب شناور و گیج های مخصوص مخزن بین مردم توزیع کند که به محض پرشدن مخازن ورود آب قطع شود و مازاد آن سر ریز نشود و آموزش صرفه جویی در دستور رسانه ها و مراکز فرهنگی و شهرداری ها قرار بگیرد و الگوی مصرف آب مورد بازبینی قرار بگیرد.  

این روزها با دیدن شرایط طاقت فرسای مردم آبادان و خرمشهر و همچنین تصاویر کارکنان طرح انتقال آب غدیر که در گرمای طاقت فرسا در بدترین شرایط کاری ممکن در تلاشند هرچه زودتر بخشی از مشکل مردم عزیز آبادان و خرمشهر را مرتفع کنند و همچنین خشکسالی و کم شدن منابع آب شیرین کشور و حتی منطقه باید با احساس مسئولیت بیشتر و مدیریت علمی تر موضوع آب را کنترل کرد تا بعداز آبادان و خرمشهر شاهد بروز مشکل در شهرهای مستعد دیگر نباشیم.

 سارا امانی بابادی