تحولات لبنان و فلسطین

۹ مرداد ۱۳۹۷ - ۱۲:۳۴
کد خبر: 612617

اکنون که عهد التمیمی تبدیل به نماد مقاومت و مبارزه با رژیم صهیونیستی شده است و کشورها و گروه‌های مردمی مختلف با حمایت از او آرمان مقاومت فلسطین را در جهان زنده نگه می‌دارند، براستی جایگاه دستگاه‌های عریض و طویل جمهوری اسلامی به عنوان مدعی اول حمایت از آرمان قدس کجاست؟

«عهد التمیمی» که امروز تبدیل به نماد مقاومت نسل جدید در فلسطین شده است، دختر 17 ساله‌ای است که در ۳۰مارس ۲۰۰۱ در روستای النبی صالح فلسطین به دنیا آمد. پدرش باسم التمیمی از جناح مبارز (به رهبری مروان البرغوثی) تشکیلات جنبش فتح است و سابقه بازداشت و زندان رژیم اشغالگر قدس را در کارنامه دارد.
تصاویر عهد التمیمی که به دلیل شجاعت بی نظیرش در برابر صهیونیست‌ها از کودکی توجه رسانه‌های جهان را به مسئله فلسطین جلب کرده بود، امروز روی دیوار حائل کرانه باختری، در دست تظاهرات کنندگان آمریکایی و حتی بر روی بیلبوردهای کشورهای اروپایی هم دیده می‌شود.
اولین بار عهد التمیمی در حالی که 11 سال سن داشت، در سال 2012 همراه با مادرش ناریمان التمیمی که از فعالان ضداسرائیلی است، در یک تظاهرات علیه شهرک سازی اسرائیلی در روستای محل تولدش شرکت کرده بودند و او در برابر نظامیان اسرائیلی که قصد تعرض به او و مادرش را داشتند (در تلاش برای متفرق کردن تظاهرات‌کنندگان بودند) با شجاعت ایستاد و به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل شد. 
این دختر فلسطینی زمانی معروف‌تر شد که تلاش می‌کرد برادرش را از دست نظامیان اسرائیلی خلاص کند؛ عکسی که در سال 2015 به صورت گسترده بازنشر شد.
اما هشت ماه پیش بود که عهد التمیمی برای خارج کردن نظامیان رژیم صهیونیستی که وارد حیاط منزلش شده بودند با آن‌ها درگیر می‌شود و به آن‌ها سیلی می‌زند، همین بهانه‌ای می‌شود تا فردای آن روز دختر مبارز فلسطینی را بازداشت کنند.
حالا پس از هشت ماه رژیم صهیونیستی تحت فشار رسانه‌های جهان به اتهام نقض حقوق کودکان مجبور می‌شود عهد التمیمی را آزاد کند، اما او دیگر یک شخص ساده فلسطینی نیست، دستگیری، بازداشت و آزادشدن او همگی پایه‌های رژیم غاصب صهیونیستی را متزلزل‌تر از گذشته می‌کند.
عهد التمیمی این دختر 17 ساله فلسطینی آزاد شده، اما بلافاصله در سخنرانی کوتاهی در برابر خانه پسرعموی شهیدش «عز الدین التمیمی» می‌گوید: 
«در زندان یک دوره آموزشی را درباره حقوق بین‌الملل و حقوق بشر برگزار کردیم و مقامات زندان را به چالش کشیده و زندان را به مدرسه تبدیل کردیم». و حالا در میانه تلاش‌ها برای معامله قرن، عهد التمیمی که نماینده نسل جدید مبارزان راه آزادی قدس است، اعلام می‌کند: «مقاومت تا زوال اشغالگری ادامه پیدا خواهد کرد. شهر قدس همواره پایتخت کشور فلسطین بوده و خواهد بود».

 عهد التمیمی به مثابه یک رسانه
برخی رسانه‌های فلسطینی وی را قهرمان کوچک، اما بزرگ خود می‌دانند و «احلام التمیمی دوم» خطاب می‌کنند. احلام التمیمی اولین زن فلسطینی بود که به گردان‌های «عزالدین القسام» شاخه نظامی حماس ملحق شد.
عهد التمیمی آن قدر در رسانه‌های جهان مطرح شده است که بازداشت هشت ماهه او به نفع فلسطینی‌ها رقم خورد تا جایی که «اوری آونری» روزنامه ‌نگار کهنه‌کار اسرائیلی در انتقادی از این اقدام نوشت: «حزب راستگرای حاکم در اسرائیل با این اقدام، عهد التمیمی را به «ژاندارک» (قهرمان ملی فرانسه) تبدیل کرده‌اند».
در زمان بازداشت وی در اروپا و آمریکا تظاهرات‌های متعددی برای آزادی‌اش برگزار می‌شود، بیلبوردهای خیابان‌های لندن تبدیل به تریبون عهد التمیمی می‌شوند، جوانان لبنانی در اعتراض به نام‌گذاری خیابانی در بیروت به نام 
«سلمان بن عبدالعزیز» پادشاه عربستان، با نصب تابلویی، نام این خیابان را به «عهد التمیمی» تغییر می‌دهند، دو هنرمند ایتالیایی به خاطر اینکه تصویر عهد التمیمی را بر روی دیوار حائل در کرانه باختری کشیدند، توسط مزدوران رژیم صهیونیستی دستگیر می‌شوند، در سال 2012 اردوغان نشان شجاعت «حنظله» را به او اهدا می‌کند و حالا پس از آزادی عهد التمیمی با او تماس می‌گیرد و به خاطر شجاعت و آزادی‌اش به او تبریک می‌گوید.
اما در جمهوری اسلامی ایران و سیاست‌های دستگاه دیپلماسی خبری از او نیست! اکنون که عهد التمیمی تبدیل به نماد مقاومت و مبارزه با رژیم صهیونیستی شده است و کشورها و گروه‌های مردمی مختلف با حمایت از او آرمان مقاومت فلسطین را در جهان زنده نگه می‌دارند، براستی جایگاه دستگاه‌های عریض و طویل جمهوری اسلامی به عنوان مدعی اول حمایت از آرمان قدس کجاست؟ بجز اظهارات خشک دیپلماتیک، آیا فکری برای دیپلماسی عمومی در مسئله فلسطین شده است؟ 
در این بی تفاوتی نسبت به فهم درست و اقدام به هنگام در دیپلماسی عمومی در مسئله فلسطین و همزمان توجه بیش از حد نسبت به غرب و اروپا توسط دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، اگر اردوغان با کمی هوش و درایت در دیپلماسی عمومی، خود را در جایگاه اول حمایت از قدس در جهان اسلام قرار بدهد، جای هیچ گلایه و شکایتی نخواهد بود. 
اما جدا از نقش دستگاه‌های دولتی، بی تفاوتی و بی تحرکی گروه‌های مردمی و دانشجویی نیز نسبت به چنین ظرفیت‌های عظیم و آشکاری در مسئله فلسطین درخور تأمل است!

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.