به اعتقاد برخی از کارشناسان یکی از مهم‌ترین چالش‌های آمریکا در زمینه قطع کامل صادرات نفتی ایران جلب نظر پنج کشور چین، کره جنوبی، ژاپن، هند و ترکیه به عنوان خریداران اصلی نفت ایران است. نفت ایران به دو درصد از تقاضای جهانی نفت پاسخ می‌دهد بنابراین حذف آن، باید از طریق تضمین دریافت نفت از سوی کشور یا کشورهای دیگر جبران شود و چنین کاری به سادگی ممکن نیست.
این در حالی است که در پی خروج یکطرفه ترامپ از برجام، بسته پیشنهادی اروپایی‌ها برای منتفع کردن ایران از مزایای اقتصادی این توافق و تشویق تهران به ماندن در برجام، ارائه شد اما مقامات ایرانی آن را با انتظارات خود منطبق ندانسته و نیازمند بررسی قلمداد کردند. ایران از زمان خروج آمریکا از برجام اعلام کرد شرط ادامه برجام از سوی ایران، تضمین اروپایی‌ها در زمینه فروش نفت و برگشت پول آن است.
اگرچه اتحادیه با هدف راضی کردن تهران تاکنون اقداماتی انجام داده اما این کارها برای مقامات ایران به هیچ عنوان کافی به نظر نمی‌رسد. ایران در راستای ماندن در برجام دو مطالبه مهم از اروپا دارد؛ نخست تضمین فروش نفت به میزانی که مقامات تهران بخواهند و باز پس فرستادن پول آن و دیگری زنده نگه داشتن کانال‌های تعامل بانکی میان اروپا و ایران که این مورد حتی پس از امضای برجام هم به طور کامل محقق نشده است.
ایران اکنون بین 850 تا یک میلیون بشکه نفت به اروپا صادر می‌کند. در آخرین مورد اتحادیه با هدف دور زدن تحریم‌های نفتی دولت آمریکا مسئله انتقال نفت ایران به روسیه و سپس اروپا را مطرح کرده است که این موضوع به هیچ عنوان از سوی مقامات کشورمان مورد قبول نیست. ایران می‌خواهد اروپا همان گونه که بر اساس تعهدات، خرید نفت ایران را تضمین کرده به این وعده خود عمل کند چرا که اگر تهران بخواهد نفت خود را از طریق تهاتر با روسیه و یا چین بفروشد هیچ نیازی به اروپا نداشته و خود به صورت مستقیم وارد عمل خواهد شد. از سوی دیگر باید توجه داشت ایران هم اکنون 2.5 میلیون بشکه نفت صادر می‌کند. اینکه ترامپ بخواهد با وجود همراهی اروپا فروش نفت ما را به صفر برساند غیرممکن به نظر می‌رسد، چرا که کشورهای دیگر و بویژه چین که بتازگی وارد جنگ اقتصادی با ایالات متحده شده‌اند حاضر به همکاری با واشنگتن نخواهند بود. اکنون چیزی که بسیار مهم به نظر می‌رسد این است که جمهوری اسلامی به اروپا فشار وارد کند تا آن‌ها ساز وکارهای عملی برای تضمین فروش نفت و همچنین بازگرداندن پول حاصل از آن را که جزو شروط اصلی تهران بوده است، تا آخر شهریور داده و اجازه ندهند که تاریخ اعلامی اروپا به آبان یعنی زمان آغاز تحریم نفت ایران برسد؛ زیرا همراه شدن این دو مورد دست غرب را برای باج خواهی باز خواهد گذاشت.
اکنون نشانه هایی از اروپا دریافت می‌شود که طرف ایرانی در پیگیری این موضوع چندان جدی و محکم نبوده است. اگرچه شاید شرایط جاری و مشکلات اقتصادی موجود در کشور در این نوع موضع گیری بی تأثیر نباشد اما اگر همین رویکرد ادامه پیدا کند احتمال انجام تعهدات از سوی اتحادیه بشدت کاهش خواهد یافت، بنابراین ضروری است که تهران در راستای دستیابی به منافع خود باید جدیت و فشار بیشتری بر اروپا وارد کرده تا آن‌ها را مجاب به انجام تعهداتشان کند.

انتهای پیام/