این روزها همه نگاه‌ها به سمت انتخابات ریاست هیئت فوتبال خراسان رضوی معطوف است. شلوغ بازاری که از هر دسته و گروهی می‌توان در آن فردی یافت. البته که شورای شهری‌های مشهد خیلی بیشتر از یک نخود در آشی که چندین سر آشپز برای پختنش تصمیم گیری می‌کنند، سهم دارند!     

اعلام آمادگی احسان اصولی و شهناز رمارم برای احراز پست ریاست هیئت فوتبال آن هم در شرایطی که شورای شهری‌های جدید همین چند وقت قبل یکساله شدند، سؤال بزرگی در ذهن ایجاد می‌کند.

دو نفر از ۱۵ نفر اعضای شورا چه چیزی در فوتبال دیدند که به جای خدمت در عرصه مدیریت شهری که اتفاقاً فوتبال و ورزش هم جزئی از آن است به دنبال این هستند که شخص اول فوتبال این شهر و استان شوند؟

آیا برداشتی جز این می‌شود از این حرکت داشت که دوستان، فوتبال را می‌خواهند پله کنند برای ترقی بیشتر خودشان. قطعاً جذابیت و همه گیر بودن فوتبال و عکس‌ها و تصاویری که از میدان فوتبال روی خروجی رسانه‌ها می‌رود، معروفیت را از اینکه هست چندین برابر می‌کند. اگر هدفی جز این برای نامزد شدن از مسندی که در حال حاضر بر آن تکیه زده‌اند و اتفاقاً صندلی پر مشغله‌ای هم هست چه توجیه دیگری می‌توان برای آن داشت؟

عرصه خدمت به شهر و هزاران هزار مشغله‌ای که وجود دارد، اگر تمام وقت دوستان شورایی را نگیرد، دست کم وقتی هم برای انرژی گذاشتن در مسئولیت دیگری باقی نخواهد گذاشت، آن هم هیئت فوتبال و فوتبالی که هر کدام از زیر شاخه‌های آن به افرادی کارکشته و کاربلد نیاز دارد نه ریاستی اسمی و در سایه.

کار با ورزشی‌ها آن هم فوتبالی‌ها افرادی را می‌طلبد که از نزدیک شرایط آن را تجربه کرده باشند، نه اینکه صرف حضور در مسندی که با رأی مردم به دست آورده‌اند و معلوم هم نیست دوره بعدی روی صندلی آن باشند، بخواهند وارد میدانی شوند که حتی کارکشته‌های این میدان در این سال‌ها از حضور در آن کم آورده‌اند و برخی نیامده رفته‌اند.

هیئت فوتبال آدمی را می‌خواهد که بالادستی‌ها در فدراسیون اسمش که وسط باشد، حساب کار دستشان بیاید و نتوانند دورش بزنند و احتمالاً باج خواهی کنند از رئیس کم اطلاع و ناآگاهش. موردی که فوتبال استان ما خیلی وقت‌ها از آن ضربه خورده است.

قبول کنیم چم و خم فوتبال با مدیریت شهری از زمین تا آسمان تفاوت دارد. شورا محل شور و مشورت و تصمیم گروهی است، اما فوتبال اگرچه با شور و مشورت بهتر اداره می‌شود، باز هم جاهایی هست که مسئول اولش به تنهایی باید تصمیم گیری کند. آنجاست که تجربه رئیس هیئت به کارش می‌آید و نباید طوری عمل کند که آخرش گل به خودی ختم شود.

 سؤال مهم این است که نمایندگان شورای شهر آیا با آن حجم از کار می‌توانند این گونه برای فوتبال ایفای مسئولیت کنند یا در پس این حرکت اهداف دیگری نهفته است؟ نمی‌توان گفت هدف از این کار به در کردن شخص خاص یا فردی از میدان است که بودنش با مسائل گروهی و حزبی شورایی‌ها چندان همخوانی ندارد و نمی‌شود ادعا کرد که قطعاً و بدون برو برگرد مدیری که از بیرون می‌آید، نمی‌تواند فوتبال را جمع و جور کند.

 اما اگر پول در فوتبال نبود و اهدافی جز پله ساختن از فوتبال برای ترقی بیشتر و معروف شدن بیشتر از این راه وجود نداشت، چرا دوستان شورایی اینچنین که اکنون دلشان برای فوتبال سوخته و برای مدیریت بهترش آستین بالا زدند، حب مدیریت در رشته‌ای دیگر یا هیئت ورزشی دیگری که اتفاقاً هم نیازشدید به توجه و مدیریت بهتر دارند در دلشان نیفتاده تا در کنار سروسامان دادن به اوضاع شهری مشهد، کاری هم برای ورزشکاران هیئت هایی همچون جانبازان ومعلولین، ناشنوایان، بیماران خاص و پیوند اعضا، دوومیدانی و یا حتی هندبال، بسکتبال و والیبال و... انجام دهند؟

درد بزرگی است که خیلی از مجامع انتخاباتی سایر هیئت‌های ورزشی بعد از چندین و چند بار آگهی به زور با حضور یک نامزد برگزار می‌شود، اما برای ریاست هیئت فوتبال ۲۸ نفر به خط می‌شوند که دو نفر آن از شورای شهر مشهد آمدند. کاش دوستانی که این قابلیت را در خودشان می‌بینند که با وجود مشغله‌های فراوانی که هست و اکثر آن‌ها در شرایط فعلی با زندگی و معیشت مردم مرتبط است، به جای نامزد شدن در انتخاباتی که کاملاً تخصصی است، انرژی و تلاششان را در حوزه فعلی بیشتر کنند تا در همین عرصه قابلیتشان برای مردم آشکار شود.

تا یادمان نرفته بد نیست این را هم یاد آور شویم که تعداد نمایندگان شورای شهر از ۲۵ نفر در این دوره به ۱۵ نفر کاهش یافت؛ این یعنی تقریباً دوبرابر شدن مسئولیت‌های شورایی‌های عزیز؛ مسئله‌ای که خیلی از منتخبان این دوره بابت بالا رفتن حجم کاری به آن اذعان داشتند و تا حد زیادی به این مورد که توجه و تمرکز بیشتری لازم است تا کاری که تا پیش از این بر دوش ۲۵ نفر بوده با ۱۰ نفر کمتر به انجامش رسانند.

منبع: روزنامه قدس

انتهای پیام/