به گزارش گروه اجتماعی قدس آنلاین، «متئو ویلیام» از مرکز دی .ان .ای باستانی استرالیا دانشگاه آدلاید در نشست تخصصی «پژوهش های دی. ان. ای باستانی ایران نظریه و عمل» با اشاره به تحولی که دی. ان. ای باستانی در علم به وجود آورده است، گفت: دی. ان. ای باستانی را می توان از دندان ، استخوان ، مو و ... استخراج کرد.

«متئو ویلیام» به عنوان عضو هیات باستان شناسی فصل سوم کاوش محوطه استرک جوشقان کاشان که هم اکنون جریان دارد و در یکی از سه مرکز معتبر ژنتیک دنیا فعالیت می‌کند به معرفی این مرکز و آنچه تا به حال از جمعیت‌های باستانی ایران به دست آمده پرداخت و گفت: دی .ان. ای نمونه برداری شده در طی فرآیندی با الگوی دی. ان. ای باستانی مقایسه و در نهایت مشخص می‌شود که باستانی است یا خیر.

وی تعلق تنها 5 درصد دی. ان. ای دریافتی به  جسم انسان یا حیوان مورد آزمایش را از مشکلات اصلی این کار دانست و تصریح کرد: 95درصد دی. ان. ای دریافتی متعلق به موجوداتی است که در خاک وجود دارند.

ویلیام با اشاره به سختی‌های استخراج یک دی. ان. ای باستانی گفت: در نمونه برداری از یک استخوان برای استخراج دی.ان .ای باید دقت کرد زیرا که یک نمونه خاص بوده و سایر قسمت‌ها ممکن است آن کیفیت را نداشته باشند.

این باستان شناس با بیان این نکته که منبع قابل نمونه برداری پایان پذیر است، تصریح کرد: باید توجه داشت میزان ماندگاری دی. ان. ای در نقاط مختلف استخوان نیز یکی نیست.

ویلیام با اشاره به 4 مقاله که با استفاده از اطلاعات دی. ان. ای باستانی در نقاط مختلف  ایران به چاپ رسیده است به بررسی تاریخ ژنتیک ایران در دوره‌های مختلف پرداخت و گفت: بر اساس یافته‌ها، جمعیت ایران پیش از دوره کشاورزی خیلی بزرگ بوده که با جمعیت‌های دیگر اختلاط ژنتیک داشته یعنی بسته و کوچک نبوده و ریشه ای بزرگ داشته است.

به گفته وی، افریقایی‌ها از نظر ژنتیکی متعلق به یک جمعیت باستانی متعلق به دوره زمانی طولانی بوده اند ولی ریشه جمعیت اقیانوسیه به گروه  کوچکی باز می‌گردد که با جمعیت اطرافیانش تعادل ژنتیک نداشته است.

ویلیام با بیان این نکته که در پیش از نو سنگی جمعیت‌ها در اروپا متمایز هستند و هر چقدر جلو می‌آییم تمایز کمتر و اختلال ژنتیک بیشتر می‌شود این امر را در نتیجه آمیزش‌های نزدیکتر دانست.

این باستان شناس گفت: در مقایسه خاورمیانه و اروپا میزان شباهت ژنتیک بیشتر است که این میزان تمایز ژنتیک را نشان می‌دهد که هر اندازه کمتر باشد جمعیت‌ها نزدیک‌تر هستند.

ویلیام در ادامه به مقایسه نمونه های ایران با 4 نمونه دیگر پرداخت و گفت: هر اندازه در طول زمان جلو می‌آییم تمایز ژنتیک کمتر شده است.

این باستان شناس افزود: در دوران نو سنگی در منطقه زاگرس جمعیتی کاملا متفاوت از جمعیت آناتولی و لوانت می کرده و در دوره های جدیدتر مثل مفرق رابطه ژنتیک بیشتر می‌شود ولی باید مشخص شود چه مکانیزمی پشت این رابطه است.

وی در پایان تصریح کرد: با بدست آوردن دی .ان .ای باستانی در تلاشیم تاریخ حیات نمونه و منطقه ای را که در آن زندگی می‌کنیم به دست آوریم و مدلی از زندگی گذشته بسازیم که البته دقیقا به ما نمی‌گوید چه اتفاقی افتاده ولی می‌تواند ما را راهنمایی کند.

منبع: تسنیم

انتهای پیام/