به گزارش گروه اقتصادی قدس‌آنلاین، خلاصه ۱۳ آبان رسید و آمریکا لیست تحریم‌هایش را اعلام کرد. آن‌ها که خبرگان این حوزه‌اند از آنچه توسط کاخ سفید در ۷۰ صفحه اعلام شد، هنوز در شوک به سر می‌برند! به قول یکی از دوستان این نامش تحریم نیست؛ این یک اعلام جنگ آشکار است. اغلب کارشناسان باور دارند این تحریم‌ها بسیار پیچیده‌تر و سخت‌تر از نمونه‌های پیشین هستند. باری از دشمن جز این هم انتظار نمی‌رفت. راقم این سطور بنا ندارد آن طرف قصه را بازخواست کند که چرا چنین کرده و یا عهد شکسته است. اما از خودمان که می‌توانیم انتظارات منطقی داشته باشیم. شاید بپرسید آن انتظارات چیست؟ عرض می‌کنم. از ماه‌ها پیش اروپایی‌ها رسماً دارند ما را بازی می‌دهند. با کمال تأسف دولتمردان و بویژه دستگاه دیپلماسی ما به جای برخورد محکم و هشداردهنده با این رفتار غرب، به نحو رقت باری با آن‌ها مماشات کرده و اجازه داده است آن‌ها نهایت بهره‌کشی را از ما داشته باشند. در برابر رفتارهای خلاف عرف و قانون و خلاف همه آن چیزی که خودشان قبول دارند توسط واشنگتن، اروپایی‌ها جز اظهار تأسف هیچ کمکی به ما نکردند. حتی در بخش‌هایی با اجرای نمایش هایی نظیر آنچه در دانمارک و فرانسه تدارک دیدند، در مواردی به کمک ترامپ هم شتافتند و ما را بی‌جهت تحت فشار گذاشتند. اروپایی‌ها حتی سوئیفت را که در کنترل خودشان بود، از ما دریغ کردند! حیرت‌آور است! حالا می‌رسیم به سؤال اصلی؛ در چنین شرایطی چرا ما هنوز در برجام باقی مانده‌ایم؟ آیا از این قرارداد که امروز جز خفت نصیب ما نساخته، چه عاید ما می‌شود که هنوز می‌ترسیم حرف خروج از آن را بزنیم؟ چه کسی مسئول اوضاع فعلی است؟ چرا به اینجا رسیدیم؟ چرا همان زمان که ترامپ در کمال وقاحت برجام را پاره کرد، ما لااقل بخشی از تعهداتمان را به حالت تعلیق درنیاوردیم؟ از این همه همراهی و خوش خدمتی تا امروز، جز ناجوانمردی دولت‌های اروپایی، چه نصیبمان شده است؟ اگر بخشی از تعهداتمان را تعلیق می‌کردیم، لااقل امروز چیزی برای رو کردن و مذاکره داشتیم، حالا چه؟ آن‌ها می‌بینند هر رفتاری که دلشان خواسته با ما داشته‌اند و در کمال حیرت ما با تمام تهدیدات اولیه، همچنان به تمام تعهدات خود پایبند مانده‌ایم. در چنین حالتی بدیهی است که دولت‌های غربی از خود بپرسند پس چرا ما برای متعهد ساختن تهران به همین تعهدات، این همه امتیاز به آن‌ها دادیم؟ آن‌ها که با وجود پس گرفتن تمام آن امتیازات و حتی افزایش فشار، همچنان به همه چیز و حتی بیشتر از آن پایبندند؟!

اینجاست که مردم درمی‌یابند چه کلاه گشادی سرشان رفته است. «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» فراموش شد، در دهان منتقدان و قلب نیروگاه اراک، همزمان بتن ریختند. ارزشمندترین دارایی‌های اتمی ما را از کشور در قالب تعهدات برجام خارج کردند، فردو تعطیل شد و... و در عوض هیچ چیز به دست نیامد که بماند، تحریم‌های تازه وضع شده از قبلی‌ها بسیار شدیدتر نیز هستند. فقط این بار چند دولت اروپایی هستند که ضمن دستگیر کردن دیپلمات‌های ما در پایتخت‌هایشان و بستن هزار و یک دروغ به ما، همزمان از تحریم‌ها اظهار تأسف هم می‌کنند. آیا ما برجام را برای شنیدن این تأسف‌ها قبول کردیم؟ خدا کند در معاهدات FATF همین بازی تکرار نشود.

انتهای پیام/