به گزارش قدس آنلاین، نه درباره دونرخی شدن ارز گفتیم، نه پای سکه های کهکشانی را آوردیم وسط، نه پای نخ دندان را، نه برقی که روزانه چند وعده ترک مان می کند و نه درباره جام جهانی خالی از رونالدو و مسی!

دیشب ترجیح دادیم موضوعات پراکنده را بگذاریم کنار و از پروفایل حرف بزنیم. از این پروژه تودرتوی پُرسودا!

آفرینش، اولین سخنران شاکی بود. شاکی از دو دسته. اول آنها که پروفایل شان بی هیچ حرف اضافه ای پاک پاک است و گروهی که شدیداً اصرار دارند تنها سی و سه تا گلِ بی کیفیت بریزند توی عکس دانی شان.

آقای همسر اما ماهیت غیرواقعی این بساط دغدغه اش بود. می گفت آدم ها خودِ حقیقی شان را به آسانی در ملأ قضاوت نمی گذارند. نمی آیند شادی و غم شان را آنجا جار بزنند. فقط خوش باورها از روی چهار دانه عکس رتوش شده به روانشناسی می رسند.

خواهری هم اشاره داشت که قصه پروفایل، بازار شامی ست برای خودش! و با مستندات می تواند آدم هایی را نشان مان بدهد که رسماً آلبوم خانوادگی شان را گذاشته‌اند در طبق اخلاص؛ از شب نشینی و سفر و خرید تا تئاتر و بستنی خوران و جشن عروسی و وعده های ناهار و صبحانه شان...

عروس جان هم از آنهایی گفت که دوست دارند حرف دلشان را هر روز توی آن یک تکه جا، جاسازی می کنند؛ آنقدر روشن و واضح که می فهمی طفلکی ها چقدر حالشان وخیم است!

آخرین نفر هم مختصر و خندان فرمود: دوستی هست که دستم آمده صرفاً برای خالی نبودن عریضه پروفایلی، گردشگر شده است. دوستِ آقای برادر.

جمع، مشغول اظهارنظر بود که پیاده روی پروفایل ها اتفاق افتاد در چشمم! و عکس ها از هر طرف هجوم آوردند و دانه به دانه شروع کردند به لود شدن!

تصاویر بی زبانی که انگار می گفتند کسی باید به داد صاحب مان برسد. بیاید یادش بدهد هر قابی محل تخیله هیجانات روزمره نیست.

پروفایل ها سرازیر شده بودند؛ پروفایل دوست و فامیل و غریبه و آشنا! و ابراز عاشقانه ها و علائق و چشم به هم چشمی هایشان!

به خودم تکانی دادم. نباید مرداب مجازی را دستکم گرفت، خطر غرق شدن در کمین است!

انتهای پیام /