کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرائم سازمان‌یافته فراملی، در تاریخ ۲۱ دسامبر سال ۲۰۰۱ در شهر پالرمو در ایتالیا به تصویب رسید و در تاریخ ۲۹ سپتامبر سال ۲۰۰۳، برای کشورهای عضو سازمان ملل متحد لازم‌الاجرا شد و تاکنون ۱۸۰ کشور آن را پذیرفته‌اند؛  این کنوانسیون همان‌طور که از نامش پیداست،  گامی در جهت مبارزه با جرائم سازمان‌یافته فراملی و تشخیص کشورهای عضو برای مصادیق آن برای جدی بودن مشکلات ناشی از جرائم فراملی است؛ همچنین این کنوانسیون نشان‌ می‌دهد که نیاز به تقویت همکاری‌های بین‌المللی به منظور مقابله با این مشکلات در بین کشورهای عضو وجود دارد.

هر چند تعاریف ذکر شده در مبارزه با جرائم فرا ملی بسیار قابل توجه است، اما تعریف گروه های مجرم از منظر ایران و غرب بسیار متفاوت است؛ الحاق جمهوری اسلامی ایران  به کنوانسیون پالرمو از موضوعاتی است که موافقان و مخالفان بحث های زیادی را درباره چون و چرای آن  داشته اند، بحث هایی چون تبعات و منافع پیوستن جمهوری اسلامی ایران به این کنوانسیون بین المللی.

پیوستن کشورها به کنوانسیون «پالرمو» در موارد متعددی الزامات و تعهدات به جرم‌انگاری را برای دولت‌ها ایجاد می‌کند؛ به‌موجب این کنوانسیون، دولت‌های عضو متعهد می‌شوند ‌که مشارکت در گروه مجرمانه سازمان‌یافته، تطهیر عواید حاصل از جرم، پولشویی و فساد را جرم‌انگاری کنند، بر این اساس، پیوستن جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون «پالرمو» این کشور را ملزم می‌ کند تا قوانین و فرآیندهای کیفری‌اش را همسو با انتظارات کنوانسیون، ترمیم و بازنگری کند و یا حتی در مواردی که رفتاری طبق قوانین ایران مجرمانه است، باید طبق ضوابط کنوانسیون «پالرمو» آن را جرم‌انگاری کند، به تعبیری الزاماتی در مفاد این کنوانسیون وجود دارد که ایران باید بر اساس آن، در قوانین و مقررات کیفری‌اش بازنگری کند که همین امر ابزاری برای کشورهای سلطه‌گر جهت فشار و سلطه بیشتر بر امور داخلی ایران محسوب می‌شود.

حجت الاسلام نصرالله پژمانفر نماینده مردم مشهد و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در گفتگو با خبرنگار قدس آنلاین، به موضوع عدم منافع ایران در الحاق به کنوانسیون پالرمو وعدم تعهد دولت بر تضمین لازم در تامین منافع ایران اشاره کرد.

پژمانفر گفت: در صورت پذیرش هر تعهد یا الحاق به هر کنوانسیونی اولین شرط مهم توجه به منافع ملی است. باید بپذیریم اگر منافع ملی تامین نشود ضرورت و تاکیدی  بر بستن هیچ تعهد یا پیوستن به هیچ کنوانسیونی وجود ندارد.

وی دراین باره افزود: روشن است بسیاری از معاهدات بین المللی که توسط غرب و زورمداران عالم نوشته شده در راستای ایجاد محدودیت مضاعف برای سایر کشورهاست. در واقع اصلی ترین دلیلی که غرب تلاش می کند ایران را به کنوانسیون پالرمو ملحق کند، ایجاد محدودیت های جدیدی در قالب عضویت در یک تعهد بین المللی است.

 عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی خاطر نشان کرد: باید این را در نظر داشته باشیم که به تعبیر روشن جریانهای در قالب معاهدات بین المللی به دنبال تحمیل خود بر سیاست های داخلی و خارجی کشور دارند تا با ایجاد محدودیت هایی کشورهایی چون ایران را در مهار کنند؛ بی شک عدم تامین منافع ایران بهترین دلیل برای عدم تصویب الحاق به این کنوانسیون است.

حجت الاسلام نصرالله پژمانفر نماینده مجلس در خصوص گفتگوی خود با محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه در مجلس گفت: از ابتدای طرح الحاق به کنوانسیون پالرمو، دولت و دوستان موافق در مجلس، در معرض این سوال بی‌پاسخ قرار داشته اند که آیا پیوستن به کنوانسیون پالرمو مسائل و مشکلات داخلی و خارجی ما را برطرف می کند؟ بنده در صحن مجلس از آقای ظریف خواستم که در این باره تعهد بدهند، که ایشان متذکر شدند بنده و رئیس جمهور به هیچ وجه تعهد و تضمینی بر پیوستن به این کنوانسیون و تامین منافع ایران نمی دهیم.

 وی افزود: بنده بارها و بارها در مصاحبه ها و نشست های مختلف، جزییات فنی خطرناک و وحشتناک پیوستن به این کنوانسیون را برای کشور عنوان کرده ام، بی شک سران غربی بعد از فریب دادن تیم مذاکره برجام ایران، به دنبال فریب دادن دوباره آنها با عناوین دهان پرکنی چون مبارزه با تامین تروریسم هستند، چرا که خود آنها مهمترین بانیان و حامیان تروریسم جهانی به شمار می روند.

عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی تصریح نمود: کنوانسیون پالرمو مشکلات زیاد امنیتی را به کشور تحمیل می کند و نه فقط فایده و منافعی برای ایران به دنبال ندارد، بلکه منجر به خود تحریمی و انتقال تحریم های بیرونی به داخل کشور می شود، از این رو پیوستن به این کنوانسیون خسارت محض دیگری است که متاسفانه دولت و برخی از نمایندگان مجلس بر لزوم الحاق به آن تاکید دارند.

انتهای پیام/