به گزارش قدس آنلاین، آبانِ یک ونیم ساله ی خاله، کجا و مجرم بودن کجا؟

خواهرجان، گوشه ی کاناپه مچاله شده، من مستاصل نشسته ام روی زمین و گلی جان هر چند دقیقه یکبار با سوال های تازه در گوشم پچ پچ می کند.

اوضاع قمر در عقربی ست...

قصه ترسناکی پیش آمده... از آنها که نه راه پس برایت می گذارد، نه راه پیش... گویا این خواهر و برادر، دسته گل حجیمی به آب داده اند... طی عملیاتی، دسته ای از پیام های خصوصی اندر خصوصی مادرشان را می فرستند در گروه های خانوادگی...

از آن دست گفتگوهایی که منِ خواهر را وقت خریدن کفش میخکوب می کند و سراسیمه می کشاند به محل حادثه...

مثلاً آمده ام برای دلداری و طرح راه حل! اما دریغ از یک جمله ی نجات دهنده! به دو کودک نگاه می کنم و بعد به مادرشان... انگار لال مانی گرفته ام...

که خواهری می گوید: می بینی چه بدبختی شدم؟ اون از نظرم به بینی فلانی... اون از قیمت لباسای مزون... اون از پیامِ پنجمی... اصلاً همه رو هم که بیخیال بشم با جملات پُرغیظی که درباره ی افشار نوشتم چه گِلی بگیرم روی سرم... ای خدا...

زجر کشیدن خواهری، حالم را بد می کند. دست از سرِ گل های فرش برمی دارم و ترقه وار نطقم باز می شود که به نظرم دو راه بیشتر نداریم.

یا شماره ات را عوض کن و قید گروه هایی که آنجا کشفِ اسرار شده ای را بزن یعنی فی الواقع فرار کن... یا اینکه فرار کن...

آخر حجم پرده برداری از پشت صحنه زندگی شان آنقدرها زیاد است که نمی شود بگویم با کتمان و صبر و گذر زمان، قابل حل است.

از چشم غُرّه خنگانه ی خواهری، از پتویی که خواست سرش بکشم و از فشار افتاده و لیوان های مستمر آب قند، با دور تند می گذرم. فقط از آبان و گلی می گویم که ساعتی بعد داشتند مثل دو خواهر- برادر جنتلمن و عاشق، پشت صندلی عقب برای خودشان بازی می کردند و سرخوشانه، بیسکوئیت گاز می زدند. از حال کیفورشان. از آرامش شان.

توضیح یک: فقط خدا ستّارالعیوب است. گاهی بعضی از دردها و غم ها، درس اند. لطفاً دانش آموزان دوراندیشی باشیم.

توضیح دو: خواهرزاده های خندانم مجرم نبودند!

توضیح سه: یادمان باشد روزی از پرده برون افتد راز.

انتهای پیام /