علی عسکری پس از ابراز گلایه رهبر انقلاب از صدا و سیما در دیدار اخیر با شاعران و اهل قلم درخصوص بی توجهی رسانه ملی دستوری جدید صادر کرده و با یادآوری ابلاغیه چند ماه پیش خود برای ارزیابی روزانه مجریان و برنامه‌های تلویزیونی از منظر رعایت زبان فارسی، دستور داده است شورای تخصصی مجریان باید بر مبنای گزارش‌هایی که از این ارزیابی حاصل می‌شود، نظام تشویقی و تنبیهی دقیقی برای مجریان در این زمینه طراحی و به فوریت اجرا شود.

این اهتمام البته به جای خود خوب و قابل تقدیر است اما بهتر این بود که رسانه ملی و دست اندرکاران آن اهمیت و حساسیت کار خود را در خصوص زبان و فرهنگ ملی کشور، خیلی پیش از این‌ها درک می‌کردند تا کار به جایی نرسد که رهبر انقلاب به این صراحت از کم کاری آنها گلایه کنند.

حال که قرار است شورایی تخصصی تشکیل شود و به نظارت بر کار مجریان بپردازد، لازم است سازوکارهایی هم اندیشیده شود که در آن سرنوشت دیگر شوراهای تخصصی کشور که با نیت حل و فصل مشکلات تشکیل می‌شوند اما پس از چندی خود به مشکلی تازه تبدیل می‌شوند، تکرار نشود. در همین سازمان صدا و سیما شورای شعر و موسیقی سازمان با حضور چهره‌هایی از اهل ادب و هنر، سال‌هاست تشکیل شده است و بر روی اشعار و ترانه‌هایی که قرار است در صدا و سیما پخش شود، نظر کارشناسی می‌دهد اما در برابر دیده مسؤولان سازمان صدا و سیما تهیه کنندگان تلویزیونی خوانندگان کم سواد و فالش خوان را با شعرهای سست و سخیف به برنامه‌های پرطرفدار تلویزیون می‌آورند و شورای شعر و موسیقی را دور می‌زنند و کسی هم به آنان تذکر و اخطاری نمی‌دهد.

به هر روی حال که قرار است عملکرد مجریان تلویزیونی بررسی فنی شود، پیشنهاد من این است که در نخستین و فوری‌ترین اقدام همۀ گزارشگران برنامه‌های ورزشی از جمله گزارشگران معروف برنامه‌های پخش فوتبال و نیز همۀ گزارشگرانی را که بازی‌های فوتبال را در مراکز استانی صدا و سیما گزارش می‌کنند، به صورت فشرده و تا زمانی که بازی‌های لیگ شروع نشده است، به کلاس آموزش زبان فارسی فرستاده شوند و شرط ادامۀ کار آنان این باشد که از این کلاس نمرۀ بالایی کسب کنند.

شاید بگویید که این گزارشگران همه فارسی زبان هستند و نیازی به آموختن زبان مادری خود ندارند، اما اشتباه می‌کنید؛ آنان نه فارسی بلدند و نه فارسی حرف می‌زنند. آنان به زبانی حرف می‌زنند که نحو و دستور آن براساس زبان انگلیسی است، اصطلاحات ترجمه شده و گرته برداری شده در این زبان فراوان است و از میان هر ده واژه ای که بر زبان آنان می‌آید، یقیناً نیمی‌انگلیسی است. اصلاً گویا گزارشگری که نتواند در یک جمله حداقل سه واژۀ بیگانه را بر زبان بیاورد، بی سواد و کم اطلاع محسوب می‌شود. گزارشگران برنامه‌های ورزشی با بیشترین مخاطبان بخصوص دربین نسل جوان، مواجهند چرا که فوتبال همواره یکی از جذاب‌ترین برنامه‌های تلویزیونی است. عموم مردم و جوانان به مرور از این زبان من درآوردی و مجعول، تأثیر می‌پذیرند و این روند به مرور منجر به تخریب زبان فارسی خواهد شد.  در همین چندسال، چندین واژه را همین گزارشگران به زبان مردم تزریق کرده اند که می‌شد به جایش معادل‌های فارسی زیبایی به کار برد، نه تنها واژه‌ها و اصطلاحاتی چون «کلین شیت»، «هت تریک»، «دبل»، «کام بک» مثل نقل و نبات بر زبان آنان جاری است؛ حتی دربارۀ به کاربردن واژه‌های معادل مانند «شهرآورد» به جای «دربی» چنان مقاومت می‌کنند که گویا اگر خدای ناکرده یک گزارشگر فوتبال در یکی از شهرهای دورافتاده هم روزی کلمۀ بی کلاس فارسی را به جای کلمۀ با ابهت و زیبای انگلیسی به زبان آورد، بنیادهای فوتبال پاک، جوانمردانه و همیشه پیروز ما به لرزش در می‌آید!

انتهای پیام/