به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، تئاتر شهر بزرگ‌ترین مجموعه نمایشی تئاتر ایران است که از اهمیت و ارزش بسیار بالایی برخوردار است. این مجموعه که مسئولیت اداره آن در اختیار دولت است بارها مورد گمانه زنی‌هایی در خصوص واگذاری به بخش خصوصی قرار گرفته است.
شاید تازه‌ترین این شبهات به انتشار سند راهبردی سازماندهی تئاتر شهر توسط سعید اسدی مدیر مجموعه تئاتر شهر برگردد که این شائبه را قوت بخشیده است. در این سند به برنامه‌ها و سیاست‌هایی در حوزه برنامه و بودجه، سامان‌دهی سازمانی و نظام‌های تولید، توزیع و مصرف پروژه‌های اجرایی، تولید و ارائه آثار با کیفیت و حرفه‌ای و اجرایی با تکیه بر ارزش‌های ملی، دینی و بومی ایرانی، بهره‌گیری از ادبیات نمایشی غنی ایرانی و جهانی به عنوان زمینه تولید و عرضه آثار، انتخاب روزآمد پروژه‌های اجرایی و نمایشی بر اساس افق‌های تاریخی و هنری و ... اشاره شده است.
با این حال گرچه روند خصوصی سازی و فعالیت مستقل نهادها و مجموعه ها در حوزه فرهنگ و هنر فی نفسه می تواند منجر به توسعه و گسترش فعالیت های هنری شود اما این که در چه شرایط و با لحاظ کردن چه سیاست‌هایی این اتفاق رخ می‌دهد به راحتی می‌تواند نتیجه را معکوس و حتی به ضرر فرهنگ و هنر کند.
خصوصی سازی در فرهنگ و هنر پیچیده تر از سایر بخش هاست
رحمت امینی نویسنده، کارگردان تئاتر و مدرس دانشگاه با اشاره به معایب و مزایای خصوصی سازی می‌گوید: البته من چند روزی است که چنین شایعه ای را درباره بحث خصوصی سازی شنیده‌ام اما به طور کلی ایده‌ای در مورد مبحث خصوصی سازی وجود دارد و اگر در کل کشور به درستی به آن عمل می‌شد شاهد اتفاقات بسیار خوبی بودیم. البته این ماجرا در فضای فرهنگ و هنر پیچیده و متفاوت‌تر است و همیشه وقتی در این حیطه خصوصی سازی رخ می‌دهد تبعات منفی بار می‌آید.
وی در ادامه می‌افزاید: من در مورد سالن‌های برخی شهرهای دیگر شنیده‌ام و در برنامه شب تئاتر هم که مدتی اجرا و کارشناسی آن را برعهده داشتم چند میهمان از استان‌ها دعوت شدند و همه از این اتفاق گله و شکایت می‌کردند که سالن یک شهر به بخش خصوصی داده شده و آن بخش هم کمترین عنایت و توجه را به فرهنگ و هنر و تئاتر دارد و سالن را به سینمار ها و همایش‌ها اجاره می‌دهد که بتواند از این راه پول دریافت کند و در واقع یک منبع مالی ایجاد کند.
وی تأکید می‌کند: شک نکنید با این حساب اگر تئاتر شهر هم به یک بخش خصوصی واگذار شود قطعا آن زمان هم دیگر فرهنگ و هنر دغدغه اش نخواهد بود. اولین هدفش این است که بتواند پول دربیاورد و قاعدتاً زمانی که دولت تئاتر شهر را به یک نهاد خصوصی واگذار می کند باید ماهانه یک مبلغ مشخص به دولت پرداخت شود و در این شرایط بخش خصوصی حساب و کتاب می‌کند و سودش را هم در این میان در نظر می‌آورد. در این حالت طبیعی است که اگر بخواهیم سراغ تئاتر برویم کسانی را انتخاب می کنیم که راه پول درآوردن را می‌دانند نه الزاماً هنرمندان کاربلد.
توصیه و پیشنهادی برای واگذاری تئاتر شهر ندارم و نخواهم داشت
این مدرس تئاتر در ادامه می‌گوید: این آسیبی است که خصوصی‌سازی می‌تواند به مجموعه‌های هنری وارد کند، در حالی که این مقوله در ذات خودش باید باعث پیشرفت یک جریان شود. به طور مثال می‌توان به حوزه مسافربری شهری اشاره کرد که حضور اپلیکیشن‌های حمل و نقل اینترنتی باعث ایجاد رقابت شدند و سودش هم نصیب مردم می‌شود اما در مورد فرهنگ و هنر قضیه اصلاً به این سادگی‌ها نیست و دولت باید بتواند امکانات خودش را در اختیار مردم قرار دهد اما سودجویی آسیب این قضیه است و من در شرایط حاضر هیچ توصیه و پیشنهادی برای واگذاری مجموعه‌هایی همچون تئاترشهر به بخش خصوصی ندارم و نخواهم داشت.
این کارگردان تئاتر در بخش دیگری از سخنان خود می‌افزاید: اگر دولت می‌خواهد کاری کند می‌تواند چندین ساختمان و زمین را به بخش خصوصی واگذار کند که آنها بسازند و مجموعه‌هایی را اضافه و در نهایت این مکان‌ها را اجاره کنند و سودش را هم ببرند. اما مکان‌هایی مانند تئاترشهر، سنگلج، هنر و مولوی آبروی تئاتر ما هستند و اگر بخواهد دست افراد سودجو بیفتد اوضاع خیلی بدتر از این که هست می‌شود.
امینی در پاسخ به پرسشی مبنی بر این که با توجه به دولتی بودن مجموعه تئاتر شهر تا چه حد امکان اجرایی شدن سند راهبردی را میسر می‌دانید، می گوید: اجرایی کردن این برنامه‌ها با شرایط فعلی امکان پذیر نیست. ما در حال حاضر چند سالن دولتی داریم که به آنها اشاره کردیم و این ها در واقع میراث فرهنگی ما هستند. اگر به تالار وحدت نگاه کنیم می‌بینیم که تا حدودی به سمت خصوصی سازی رفته و اوضاع وخیمی پیدا کرده و همیشه ماجراها و حرف و حدیث‌هایی آنجا وجود دارد. در حالی که باید یک بخش‌هایی همچنان در اختیار وضعیت خاص هنری باشد. اگر دست بخش خصوصی بیفتد لاجرم آن نهاد خصوصی باید پول سازی کند و این پول درآوردن آفت بزرگ هنر و به ویژه تئاتر است.
/ انتهای پیام
نظر شما