تعطیلی چند روزه مدارس در پاییز و زمستان هر سال، آنهم نه به خاطر بارش برف یا سردی هوا، بلکه به دلیل افزایش غلظت آلاینده های جوی، تبدیل به موضوعی تکراری شده و اکنون آلاینده ها جای پای آلوده خود را در تقویم مدارس باز کرده اند. اکنون باید گفت برای اولیا و حتی دانش آموزان، در ایام وارونگی هوا، شنیدن یا دیدن خبر تعطیلی مدارس در لابه لای اخبار ریز و درشت غیرمنتظره نیست.

البته تعطیلی مدارس در شرایط وخیم تنفسی غیرمنطقی هم نیست. وقتی غول آلودگی در یک مهمانی کثیف از مشهدیها با دود و سرب و مواد آلاینده پذیرایی می کند چه منطقی وجود دارد که در چنین شرایطی کودکان به مدرسه بروند. سوال اینجاست که چرا باید هرساله آلودگی هوا به این حد از اضطرار برسد که مجبور شویم از روی دانش و به اختیار، مراکز کسب علم و دانش را تعطیل کنیم. آیا افزایش غلظت و ثبات آلاینده ها در آسمان مشهد و در شش ماهه دوم سال قابل پیش بینی نیست؟ چگونه مدیران ارشد استانی در برابر موضوعی که هر ساله اتفاق می افتد غافلگیر می شوند؟ غافلگیری در یکی دو سال ابتدایی قابل هضم است اما غافلگیر شدن مدیران ارشد استان در هر سال را مانند هوای آلوده شهر نمی توان هضم کرد.

همه ساله و در اوج افزایش غلظت آلاینده های جوی، کارگروه مبارزه با آلودگی هوا تشکیل شده و برای کمتر آسیب دیدن همشهریان و انجام راهکارهایی جهت کاهش احتمالی آلودگی هوا تصمیماتی گرفته می شود. معمولا هم این فعالیتها چون کثرت آلودگی بسیار زیاد است، تاثیر چندانی ندارند و کار از کار خواهد گذشت. باید منتظر ورود توده جوی قوی به محدوده شهرمان بمانیم تا انگشتان کثیف غول آلودگی از ریه مردم خارج شود.

چگونه است که همین تصمیماتی که در کارگروه مبارزه با آلودگی هوا در اوج بحران گرفته می شود را نمی توان در چندین ماه قبل و با آرامش خیال گرفت؟ آیا رخ دادن پدیده وارونگی هوا در اواخر پاییز و اوایل زمستان برای مدیران استان موضوعی عجیب و غریب است و نمی توانند برای مبارزه با آثار مخربش ماهها قبل از وقوع تصمیمات پیشگیرانه داشته باشند تا نیازی به درمان نباشد؟

بسیاری از مشکلات و معضلاتی که برای مشهدیها رخ می دهد تکراری و قابل پیش بینی اند. همه ساله در ایام بهار تعداد زیادی از زائرین امام مهربانی ها به مشهد وارد می شوند و شاهد شلوغی و ازدحام و نبود جای پارک مناسب در اطراف حرم هستیم.

در تابستان هر سال مشکل تامین آب شرب در مشهد بیداد می کند و مدیران کاسه خالی "چه کنم" دستشان می گیرند، تصمیماتی موقتی گرفته می شود تا فقط کام مشهدی ها خشک نشود. چرا از امروز نباید به فکر حل دائم تامین آب خنک در تابستان داغ بود؟ اگر امسال مانند سال گذشته، ابرهای رحمت الهی ما را با بارشهای فراوان و متعدد مهمان نکنند تکلیف چیست؟

متاسفانه چیزی که در رفتار مدیران ارشد استانی مشاهده می شود، انجام تکاپوهای بسیار در زمان بحران است. پس از پایان دوره فصلی و زمانی بحران به نظر می رسد که مدیران نفس راحتی کشیده و آن را فراموش می کنند و به انتظار رخدادها و اتفاقات بعدی می نشینند.

امسال هم همانند هر سال، آلودگی هوا در مقابلمان قداره کشیده است و عملا کاری ازدست هیچ کس ساخته نیست و به نظر می رسد باید صبر کنیم تا دوره آلودگی هوا تمام شود. عالیجنابان حداقل برای معضلات و مشکلاتی که در آینده قرار است مانند همیشه خودنمایی کنند از همین امروز چاره اندیشی کنید و جلسات بحران تشکیل دهید. باور کنید شعار پیشگیری بهتر از درمان است فقط برای مردم نیست. کارکردش مدیران بیشتر است.

انتهای پیام/