یک مرد متأهل ۲۳ ساله که خودش را لیسانس عمران در بیرجند معرفی کرده، در یکی از سایت‌های نمی‌دانم «دیوار» یا جای دیگر این‌طور آگهی داده بود که: «من داوطلب برای کمک کردن به پرستاران؛ پرستاری نخوندم. فقط می‌تونم کمک کنم. نمی‌دونم لباسی بشورم. بیمار جابه‌جا کنم. شاید بتونم زحمات این قشر از خود گذشته جامعه رو جبران کنم».

یکی دو روز پیش هم وریا غفوری، آبی‌پوش مستطیل سبز هم در یکی از شبکه‌های مجازی پستی را با این مضمون به اشتراک گذاشته و نوشته بود: «اول از خودم شروع می‌کنم. اجاره یک ماه رو از مستأجر مغازه‌ای که دارم نمی‌گیرم. ازتون خواهش می‌کنم توی این شرایط بد همدیگر رو کمک کنیم. از دولت هم خواهش می‌کنم همون‌جور که در زمان حمله عراقی‌ها به ایران مردم غیرنظامی داوطلبانه بسیج مردمی تشکیل دادند و از ایران دفاع کردند شما دولتی‌ها هم الان به مردم سخت نگیرید و دست کم به اندازه یک ماه هیچ قبضی برای مردم صادر نکنید و بدهی‌های وام گیرنده‌ها و هزاران نوع بدهی که مردم به دولت دارند رو تو این شرایط به اندازه یک ماه ببخشند. اول از خودم شروع کردم. دیر یا زود این شرایط بد می‌گذره...».

یک انتشاراتی داخلی هم کتابی آموزشی را که یک ناشر چینی برای کودکان منتشر کرده با درک مسئولیت اجتماعی، پس از ترجمه مترجم، رایگان منتشر کرده تا به قول خود، به جای ترساندن بچه‌ها و ایجاد رعب و هراس در قلب کودکانه‌شان در این روزها به اندازه خود کاری برای کشور انجام دهد.

عده‌ای هم کمپین  #نسیه_معکوس یا #پیش_خرید_خدمات راه انداخته‌اند.

می‌گویند: یک راه برای کمک به کسب و کارهایی که کساد شده‌اند می‌تواند «نسیه معکوس» یا «پیش‌خرید خدمات» باشد. مثلاً در کسادی شب‌های عید چند نوبت از خدمت آرایشگرتان را پیش‌خرید و مبلغ آن را برایش کارت به کارت کنید.

این کار را می‌شود برای کارگر روزمزد، معلم خصوصی، اتوشویی، ‌ ساندویچی، رستوران و هر کسب و کار محلی دیگری که مشتری‌اش بوده‌اید انجام داد.

این‌ها و خبرهایی مثل حضور هنرمندان در برخی بیمارستان‌ها برای تقویت روحیه بیماران و کادر درمان در مبارزه با کرونا، جمع‌آوری پول برای خرید دستکش و ژل و... برای بیمارستان‌ها و... همگی درست عین نوستالوژی روزهای سخت جنگ است، روایت‌هایی که کام تلخ خاطرات آن روزها را شیرین می‌کند.

 در روزهای دلواپسی عقب ماندن درس و مشق بچه‌ها، دغدغه‌های خانه تکانی، هوس خرید لباس و کفش نو، دلشوره‌های انتقال ویروس و بشور و بساب‌های مادران و بست نشستن‌های به‌ظاهر کلافه‌کننده در خانه‌ها می‌شود به دمیدن روح آرامش به دل‌های بیقرار همدیگر فکر کرد.

حالا هم می‌شود مثل آن روزها کاری کرد تا دستپاچگی و نگرانی و بختک ترسی که دامان عده‌ای را گرفته است بیش از این وسعت پیدا نکند و دست‌کم به اندازه نگرانی کرونا، دلگرمی همراهی و محبت شما در روحشان اثر کند.