مهدی کاهانی‌مقدم

در حالی‌ که مسئولان وزارت بهداشت و سازمان نظام پزشکی در اولین روزهای انتشار خبر شیوع بیماری کرونا، با قاطعیت اعلام کردند  تمام همکاران آن‌ها در این ایام برای خدمت به مردم و بیماران در حال آماده‌باش خواهند بود، اما دست‌کم در مشهد ده‌ها پزشک متخصص در روزهای گذشته تاکنون دست از کار کشیده و مطب‌های خود را تعطیل کرده‌اند.

تعطیلی مطب‌ها در این روزهای حساس که تعداد زیادی از پزشکان، پرستاران و کارکنان مراکز بهداشتی در جای‌جای کشورمان ایثارگرانه مشغول خدمت‌رسانی به بیماران هستند، با هیچ منطقی جور درنمی‌آید.

این موضوع با توجه به اینکه طیف وسیعی از بیماران را دربرمی‌گیرد که هر یک از بیماری خاصی رنج می‌برند، مشکل بزرگی را پدید آورده که هر روز نیز بر دامنه آن افزوده می‌شود.

بسیاری از این پزشکان به دلایل مشخص نوبت‌های طولانی‌مدت به بیمارانشان داده‌اند، اما حالا که نوبت این بیماران پس از هفته‌ها انتظار فرارسیده است، در محل خدمت خود حاضر نیستند. بدون‌تردید به خاطر همین مدت طولانی انتظار، بیماری بیماران پیشرفت داشته و برای برخی از آنان حتی به مرحله تحمل‌ناپذیری رسیده است. در این ‌بین تعداد زیادی از بیماران که بدون نوبت قبلی و یا برای اولین بار ناچار به مراجعه به پزشکی با تخصص خاص هستند هم با درهای بسته مطب‌ها مواجه شده‌اند.

این مسئله پیش از هر چیزی موجب مراجعه بیماران بد حال به کلینیک و بیمارستان‌های سطح شهر شده که با توجه به ظرفیت محدود آن‌ها در پاسخگویی به مراجعان از یک ‌طرف و ایجاد محیطی پرازدحام و خطرناک از سوی دیگر، علاوه بر مشکلات مضاعف برای بیماران، تهدیدی جدی برای سلامت عمومی نیز پدید آورده است؛ به خصوص آنکه در این شرایط حساس ‌باید ظرفیت عمده بیمارستان‌ها برای رسیدگی به بیماران مشکوک به ابتلای کرونا در حالت آماده‌باش نگه‌داشته شود که ازدحام بیماران ناشی از کم‌کاری دیگر بخش‌ها ، اخلال جدی در روند کار و آمادگی آن‌ها ایجاد کرده است. ضمن آنکه همین ازدحام یکی از عوامل اصلی و مهم شیوع کرونا بوده و با توجه به ضعف بدنی اکثر مراجعان، این خطر بیشتر تهدیدکننده است.

این درحالی‌ است که خیلی از بیماران به خاطر شرایط موجود و مواجهه با تعطیلی مطب پزشکان متخصص، از مراجعه به کلینیک‌ها خودداری کرده و به خانه‌هایشان بازمی‌گردند که این مسئله نیز در آینده‌ای نه‌چندان دور، بحران بزرگ سلامت را سبب می‌شود.

بدون‌تردید بیماری خیلی از این افراد به خاطر متوقف شدن روند درمان، پیشرفت کرده و صدمات جبران‌ناپذیری هم به فرد و هم جامعه وارد خواهد ساخت که اثرات آن در آینده‌ای نه‌چندان دور نمایان می‌شود.

با این اوصاف به نظر می‌رسد مسئولان دانشگاه علوم‌پزشکی و سازمان نظام پزشکی باید هر چه زودتر نسبت به اتخاذ تدابیر کارآمد برای رفع این مشکل اقدام کنند. متأسفانه با وجود سطح سواد و آگاهی افرادی که در این شرایط بحرانی از زیر بار مسئولیت خطیری که به خاطرش سوگند خورده‌اند،شانه خالی می‌کنند، سیاست‌های تنبیهی و تشویقی هرچند مضحک، اما تنها چاره کار به نظر می‌رسد. با این توضیح که تشویق را نمی‌توان برای آن دسته (اکثریتی) از پزشکان و کادردرمانی که در این روزهای سخت، پای‌کار ایستاده و خستگی‌ناپذیر به ارائه خدمات به بیماران و عموم مردم مشغول هستند، به کار برد، چرا که این عده شایسته تقدیر و بزرگداشت هستند و تشویق در برابر ایثار و ازخودگذشتگی آنان خیلی ناچیز است و باید بگذاریم برای همان گروهی که حتی در بحث خدمات سلامت نیز به چیزی جز پول فکر نمی‌کنند؛ شاید تطمیع شوند و به کار بازگردند.