قدس آنلاین: خبرگزاری بلومبرگ، در گزارشی با اشاره به اینکه اپیدمی کرونا بر اقتصاد ایران تاثیر بسیاری گذاشته است، نوشت: ایران نیز مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه که شاهد کاهش صادرات بوده‌اند، با مشکل پرداخت دستمزد دست‌وپنجه نرم می‌کند. اما تحریم‌های آمریکا و کارزار «فشار حداکثری» دولت آمریکا نیز این قضیه را تشدید کرده است.  

«برایان هوک»، نماینده آمریکا در امور ایران، گفت که دولت ایالات متحده دسترسی ایران به ۹۰ درصد از دارایی‌های خارجی خود را محدود کرده است. حتی اگر دسترسی ایران به این منابع مهیا شود هم خرید اقلام دارویی و پزشکی با مشکل مواجه است.

«جان اسمیت»، رئیس پیشین دفتر کنترل دارایی‌های خارجی وزارت خزانه‌داری آمریکا، گفت که تحریم‌ها «باعث شده که بسیاری از شرکت‌ها رغبتی به صادرات دارو و تجهیزات پزشکی به ایران نداشته باشند.»

برای گذر این وضعیت و تسهیل واردات تجهیزات دارویی، ایران درخواست وام اضطراری به ارزش پنج میلیارد دلار را به صندوق بین‌المللی پول داده است. گرچه آخرین‌باری که ایران از این صندوق وام گرفت به ۶۰ سال پیش بازمی‌گردد، روابط میان دو طرف حسنه است. ایران در سال ۲۰۱۸ از آمادگی خود برای اصلاحات سختگیرانه مدنظر اقتصاددان‌های این صندوق خبر داد که شامل کاهش سوبسید انرژی نیز می‌شود.  

اما انتظار می‌رود که آمریکا مانع دسترسی ایران به چنین وامی شود. از آنجایی که دولت آمریکا مدعی است که ایران حامی تروریسم است، واشنگتن خود را موظف به جلوگیری از دسترسی این کشور به چنین مبلغی می‌داند. البته دولت آمریکا رای ۱۶ و پنج دهم درصدی در صندوق بین‌المللی پول دارد و نمی‌تواند احکام آن را وتو کند، اما تحریم‌های اعمالی خود به خود مانع از دسترسی این مبالغ به تهران خواهد شد.  

برای آن‌که صندوق بین‌المللی پول بتواند مبالغ مورد نظر را به دست ایران برساند، یکی از گزینه‌ها پاسخ دادن به نگرانی‌های دولت آمریکا است. نخست آن‌که این صندوق می‌تواند با حذف دلار از شیوه پرداخت وام، این روند را ممکن کند. از سوی دیگر، این وام می‌تواند از طریق حسابی متعلق به اروپا به حساب بانک مرکزی ایران واریز شود. ابن بدان معناست که این مبلغ از طریق سیستم مالی اروپا خرج می‌شود و می‌توان در برابر هرگونه سوءاستفاده از آن محافظت کرد. این همان روندی است که دولت آمریکا در زمینه کانال مالی سوئیس آن را از ماه فوریه اجرایی کرده است.  

مقام‌های دولت آمریکا می‌دانند که می‌توان از خطر وام دادن به ایران کاست، آنچه آن‌ها در حقیقت در پی آن هستند، جلوگیری از شکست سیاسی است. این امر را می‌توان صورت داد، ‌ اما مهم اینجاست که آیا صندوق بین‌المللی پول حاضر به انجام چنین چیزی می‌شود یا نه!.