به گزارش قدس آنلاین، آرامگاه شیخ که به روایتی مَدرَس ایشان نیز بوده، تا پیش از سدۀ حاضر اتاقی در گوشۀ صحن آزادی بود. در این زمان اتاق وسیع شده و به صورت یک تالار کوچک درآمد و برای مزار شیخ سنگی در وسط آن نهاده شد. به غیر از کف و ازاره‌ها که از سنگ مرمر است، دیوارها و سقف آیینه‌کاری است. سقف قاب‌بندی شده و داخل قابها با آیینه به اشکال هندسی و ستاره‌های شش پر آزین شده و حاشیه‌های قابهای سقف نیز مقرنسهای آویختۀ آیینه‌ای کار شده که انعکاس نور چراغها در آنها جلوه‌ای ویژه به فضای تالار داده است. در آیینه‌کاری دیوارها نیز قابهایی با نقوش گره هندسی و ستاره کار شده است. یک کتیبۀ سنگی به خطّ ثلث صنیع‌التّولیه، کتیبه‌نویس و «نقّاش‌باشی آستانه» در بالای دیوار سه ضلع آرامگاه و زیر طاق درج شده که در آن به شرح حال شیخ بهایی و زمان تعمیر و نوسازی آرامگاه (۱۳۲۴ خورشیدی) اشاره رفته است.
بنا به شخصیت بزرگ شیخ بهایی و دانش گستردۀ ایشان در علوم مختلف، از جمله هندسه و معماری و اقداماتی که در شهر اصفهان انجام داده، ساخت برخی از بناهای حرم را به او نسبت می‌دهند که اغلب جنبۀ افسانه‌ای دارد و از سندیت تاریخی برخوردار نیست؛ از جمله تنظیم تقارن دورنمای گلدسته‌های طلای حرم مطهر که در سده‌های بعدی اتفاق افتاده، ولی به ایشان منتسب می‌شود؛ ولی مسلم است که جناب شیخ در سفرهای متعدد، مدت طولانی در مشهد اقامت می‌کردند.
انتهای پیام/
نظر شما