خبرنگاران سنگر سازان بی سنگرند که از غم همه می گویند و می نویسند و به مواسات، غمخوار همه می شوند، خود غمخواری ندارند. از بس از غم و رنج دیگران گفته اند که از خود فراموش کرده اند و جامعه هم گمان ندارد که این صداهای بلند هم جزئی از پیکره اجتماع اند که جملگی گرفتاری های خاص خود را دارند. به جرات و با شناخت می گویم که خبرنگاران از گرفتار ترین و محجوب ترین و نجیب ترین و پاک ترین اقشارند که گونه سرخ از سیلی شان، رنگِ پریده صورت شان را پشت خود پنهان می کند. شاید خیلی ها نداند و یا نخواهند به روی خود بیاورند که "غمخواران جامعه" خود از غمبارترین شرایط، رنج می برند. این که صدا یشان بلند نیست و دیوارشان از صدای نداشته شان هم کوتاه تر است، نشانه نجابت شان است. اما آیا پاسخ نجابت را باید با سکوت و بی تفاوتی داد؟ آیا دست های دست گیر را نباید به همراهی گرفت؟ نمی دانم مسئولان چقدر از روزگارشان خبردارند یا اصلا خبری دارند یا نه، من اما به عینه می بینم روزگارشان را و درک می کنم شرایط شان را و رصد می کنم استغنای شان را که پوشیده می دارند درد خویش مبادا نا محرمی بهره برد از آن! شما هم بدانید و متولیان امر رسانه در نظام هم بدانند که در این وانفسای کرونا، نفس خبرنگاران به شمار افتاده است حتی بیشتر از سایر اقشار. این تعارف نیست بلکه دقیقا قابل اندازه گیری و معدل گذاری است. کدام گروه هدف را می توانید بیابید که با حول و حوش ۵۰۰ هزارتومان باید "ماه" بگذرانند؟ من اما خیلی از خبرنگاران حق التالیفی که نه بیمه دارند و نه مسکن و نه امنیت شغلی را می توانم فهرست کنم که چنین تجربه های سختی دارند. کجا افرادی را دارید که حتی حساب هزینه اتوبوس را چنان دقیق بسنجند که برخی مسیر ها را -ناگزیر- پیاده بپیمایند؟ من اما می توانم آدرس بدهم. قصد تلخ گویی ندارم. می دانم بیان واقعیت ها نه تنها از حرمت اهل قلم نمی کاهد که آنان را در چشم مردم به حق عزت افزون می دهد که چشم بسته بر شرایط سخت خود می کوشند راه را برای دیگران باز کنند. جای تکریم و تعظیم هم دارد همت این رسانه نگاران اما آیا مسئولان هم وظیفه ای ندارند در قبال چشم های بینای جامعه؟ نمی توانند در این روزگار کرونایی و هول انگیز با توسعه بیمه خبرنگاران، این چتر را بر سر همه قرار دهند؟ نمی توانند صندوقی طراحی کنند که بتواند با وام های کم بهره دست شان را بگیرد. نمی توانند کاری ماندگار کنند برای سربازان ماندگاری فرهنگ ملی؟ مسئولین رسانه ها را ابزار رسیدن به هدف خود نکنید. مسئولین اضافه بار کم کاری خودتان را بر دوش اصحاب رسانه نگذارید. مسئولین انتظارات خود را در قبال انجام وظایف ذاتی خودتان حفظ شان کرامت اصحاب رسانه کنید. سخن به درازا نکشد که کوته باید خواند طومار بلند مشکلات را فقط به خبرنگاران هم فکر کنید. حال اهل رسانه خوش نیست و زیاده بر این هم عرضی نیست... ت.

انتهای پیام/