در حالی سال ۱۳۹۹ به پایان خود نزدیک می‌شود و تصمیم‌گیرندگان کلان کشور و وکلای مردم، بودجه و اعتبارات بخش‌های مختلف را برای سال آینده سبک‌سنگین می‌کنند که بازنشستگان تأمین اجتماعی هنوز به ‌حق‌وحقوق قانونی خود نرسیده‌اند و تعهد و وعده‌های گذشته دولت محقق نشده است.

تأسف‌بارتر آنکه برخلاف سال‌های گذشته که همه‌ساله در آخرین ماه‌های سال و پیش از تدوین لایحه بودجه، جلسه‌های متعددی برای بهبود سطح حقوق و معیشت بازنشستگان برگزار می‌شد و تلاش‌های فراوانی از سوی نماینده‌های آنان در این راستا در جریان بود، اما امسال به ‌جز معدودی مصاحبه و صدور بیانیه برخی نمایندگان جامعه کارگری و مسئولان کانون‌های بازنشستگی، هیچ حرکت مؤثری را شاهد نبوده‌ایم؛ گویا کرونا بهانه‌ای شده برای توجیه انفعال آنانی که پیش‌ازاین هم عنوان نمایندگی کارگران و بازنشستگان تأمین اجتماعی را به ناصواب یدک می‌کشیده‌اند، چراکه در سال‌های گذشته تاکنون حضورشان ثمری برای این قشر نداشته و همواره در این سال‌ها شاهد تضییع حقوق کارگران بوده‌ایم که به خاطر نداشتن نماینده‌ای شایسته و قدرتمند در جلسه‌های تعیین مزد و مستمری بوده است.

در این میان کارگران و بازنشستگان خراسان رضوی و مشهد ازجمله مظلوم‌ترین هم‌قطارانشان در کشور بوده‌اند. شاهد مثال هم اوضاع ‌و احوال کنونی است که برخی کانون‌های بازنشستگان تأمین اجتماعی دیگر استان‌ها و شهرستان‌ها، با جدیت و قاطعیت، نسبت به بدعهدی‌های دولت و سازمان تأمین اجتماعی واکنش نشان داده و احقاق حق جامعه زیر پوشش خود را به‌موقع و منطقی، پیگیری می‌کنند، اما فقط چند حرکت فرمایشی کوچک و صدالبته سکوت و انفعالی طولانی، تنها واکنش کانون مشهد و استان بوده است.

این در حالی است که نزدیک به ۳ میلیون نفر در خراسان رضوی زیرپوشش سازمان تأمین اجتماعی هستند؛ تعداد بازنشستگان استان، بیش از ۲۵۴ هزار نفر است و خراسان رضوی جایگاه دوم تعداد تشکل‌های کارگری کشور را دارد.

باوجوداین انتظار می‌رود این استان در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری‌های کلان مرتبط با بازنشستگان و درمجموع حوزه کارگری، متناسب با جایگاهش، حق رأی و اظهارنظر داشته باشد؛ اما با بررسی گلایه‌های فراوان این قشر در تماس‌های تلفنی و چت‌های مجازی آن‌ها، می‌شود فهمید که متأسفانه هرگز این اتفاق نیفتاده و کار به‌جایی رسیده است که هم‌اکنون کانون بازنشستگانش یکی از منفعل‌ترین کانون‌های کشور به شمار می آید؛ کانونی که نه‌تنها برای احقاق حق جمعیت چند صدهزارنفری زیرپوشش خود قدم مؤثری برنداشته که حتی در پاسخگویی به بدیهی‌ترین پرسش‌های کارگران ناتوان بوده است و این جمعیت برای بیان خواسته‌ها و مطالباتشان به‌ناچار به فضای مجازی روی آورده‌اند و گروه‌های متعدد خودجوش کارگری و بازنشستگی استان و مشهد در این فضا فعال شده‌اند که البته نمی‌توانند خلأ حضور کانونی قدرتمند و فعال را پر کنند.

امید است در این ماه‌های پایانی سال افرادی که داعیه وکالت کارگران و بازنشستگان استان را دارند، دست‌کم همصدا با هم‌قطارانشان در دیگر استان‌ها برای احیای حقوق قانونی این قشر زحمتکش و صبور، آستین همت بالا زده و دولت و سازمان تأمین اجتماعی را وادار به وفای به عهد و توجه قانون‌گذاران را به مطالبات بحق کارگران و بازنشستگان معطوف کنند.

مطالباتی چون، اجرای کامل همسان‌سازی (نه متناسب‌سازی) مطابق با آنچه در ابتدا هدف قانون‌گذار بوده؛ رفع تبعیض بین بازنشستگان تأمین اجتماعی، کشوری و لشکری؛ پرداخت بدهی دولت به سازمان تأمین اجتماعی، احقاق حق تضییع‌شده بازنشستگان مشاغل سخت و زیان‌آور و ‌ترمیم مستمری این قشر، پرداخت عیدی این بازنشستگان معادل عیدی کارگران شاغل و... .