حجت الاسلام و المسلمین محمدرضایی تهرانی در گفتگو با خبرنگار قدس آنلاین ضمن تبریک فرارسیدن میلاد امام حسن مجتبی(ع) درخصوص عنوان کریم اهل بیت که به ایشان اطلاق می شود، ابراز داشت: آیات و روایات به ما آموخته اند که نباید به فضاهای کوچک و دنیایی محدود شویم. خداوند در آیه  ۱۰۳ سوره توبه فرموده " خُذ مِن أَموالِهِم صَدَقَةً تُطَهِّرُهُم وَتُزَکّیهِم بِها" بدین معنی که: از اموال مؤمنان صدقات را دریافت دار که بدان صدقات نفوس آنها را پاک و پاکیزه می‌سازی و رشد و برکت می‌دهی.

وی ادامه داد: درواقع خداوند به ما آموزش می دهد که با گذشت از مال انسان رشد و تعالی خواهد داشت. همچنین از این آیه می توان اینگونه برداشت کرد که وقتی انسان با مال دنیایی گره بخورد جانش آلوده می شود.

وی تاکید کرد: وقتی انسان متوجه عظمت انفاق باشد یک انفاق آگاهانه و عاشقانه و تاجرانه با خداوند انجام می دهد و مرحله پس از این انفاق ایثار خواهد بود.

حجت الاسلام رضایی تهرانی درادامه با بیان اینکه امام مجتبی(ع) این حقایق را بارها در زندگی خود به نمایش گذاشته اند به ذکر داستانی از این امام همام پرداخت و عنوان کرد: روزی شخصی به نزد امام حسن(ع) آمده و عرض کرد، یابن رسول الله، دشمنی به من حمله کرده است که به کوچک و بزرگ و پیر و جوان و مریض و سالم رحم نمی کند. حضرت از او پرسیدند این دشمن کیست. او گفت فقر و نداری!! امام به خادم خود فرمودند که هرچه پول در اتاق موجود است را بیاورد.  

این سخنران حرم مطهر رضوی افزود: خادم به اتاق مراجع کرد و دو کیسه پول آورد. سپس حضرت آن دوکسیه را به این شخص دادند و گفتند که هرگاه این دشمن به توحمله کرد دوباره به نزد ما برگرد. آن مرد خارج شد و رفت. خادم به امام عرض کرد که این تمام پول موجود بود و دیگر حتی برای افطار غذایی نمی توانیم تهیه کنیم. حضرت فرمودند که به خدا خوش گمان باش. خداوند وقتی وعده می دهد به وعده خود وفا می کند. این تربیتی است که امام حسن مجتبی(ع) می خواهند که به شیعیانشان آموزش دهند.

وی خاطرنشان ساخت: نکته مهمی که در موضوع اکرام و کرامت در زندگی امام حسن(ع) که در واقع با عمل خود برای دیگران الگو هستند وجود دارد، ایجاد زیرساخت فکری است که برای این مسیر درنظر گرفته اند. اگر این زیرساخت شکل بگیرد آنگاه کرامت به بهترین شکل خود اتفاق خواهد افتاد. بامراجعه به آیات و روایات و سیره اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، متوجه می شویم که این زیرساخت چندین محور دارد.

وی تصریح کرد: محور اول این است که انسان به این باور برسد که مالک اموال و سرمایه نیست بلکه تنها یک امانت دار است. مانند مامور بانکی که پشت باجه نشسته و پول زیادی به دست او می رسد اما او خود را امانتدار دانسته و استفاده شخصی از آن نمی کند. اگر انسان خود را مالک ثروت دید دیگر نمی تواند به راحتی از اموال خود انفاق کند و دست دیگران را بگیرد. اما اگر خود را امانت دار درنظر گرفته و بداند که آنچه دارد امانت و لطف الهی است طبیعتا به روش دیگری آن مال را مصرف می کند. خداوند این موضوع را به کرات در قرآن ذکر کرده و می فرماید "وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ‌" بدین معنی که: از هر چه روزیشان کردیم انفاق کنند. این آیه نشاندهنده این نگاه است که ما آنچه داریم را رزق الهی بدانیم.

حجت الاسلام رضایی بابیان اینکه دومین محور این است که نباید تصور کنیم باانفاق اموال و سرمایه از دسترس ما خارج می شود، متذکر شد: انفاق را باید نوعی برداشت از اموال و ذخیره آن در جایی دیگر برای خودمان دانست. انفاق را باید برداشت از یک حساب و واریز به یک حساب دیگر خود بدانیم. مانند این است که انسان به یک عابربانک مراجعه کرده و از یک حساب خود پول برداشت کرده و به حساب دیگر بریزد. بااین حساب نمی توان برکسی منت گذاشت. اگر انسان توجه کند که درحال انفاق است به معنی برداشت کردن از حساب خودو ذخیره کردن در حسابی دیگر است اشتیاق او به انفاق بیش از پیش خواهد شد. امیرالمومنین(ع) می فرمایند: آنچه در این راه هزینه می کنید برایتان می ماند و آنچه که هزینه نمی کنید، در حکم انبارداری هستید که درحال انبارداری برای دیگران است.

این استاد حوزه علمیه اعتقاد به این موضوع که جای کسری مال حاصل از انفاق به زودی پر خواهد شد را نکته سوم دانست و افزود: انفاق باعث می شود آنچه را می دهیم دوباره در همین دنیا بدست آوریم و جای آن خالی نمی ماند. همانطوری که درخت را هرس می کنیم تا بیشتر رشد کند، مال انسان هم با انفاق رشد می کند.

وی گفت: نکته چهارم نیز این است که رشد اموال با انفاق شدت بیشتری دارد. یعنی اگر در راه خدا یک انفاق صورت بگیرد ۱۰ برابر دریافت می کند و اگر ۱۰ انفاق انجام شود هفتاد برابر دریافت می کند. به تعبیر قرآن هفت سنبله دریافت می کند که هر سنبله ۱۰ قستم دارد و مجموعا ۷۰۰ سنبله می شود. با این تعابیر می توان تصور کرد که مال و ثروت انسان رشد می کند اما حقیقت این است که خود انسان نیز با انفاق رشد معنوی پیدا می کند.

وی ادامه داد: درواقع خداوند انسان را بسیار فوق العاده آفریده است و برای او سرمایه ای درنظر گرفته است که انسان را از باقی مخلوقات جدا می کند. این سرمایه چیزی نیست جز همان که می گوید " و نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی" که انسان از روح الهی برخوردار است. وقتی انسان این سرمایه را دارد سعه و گستره وجودی او بی بدلیل است. به هرچه غیرخدا گره بخورد کوچک می شود اگرچه آن غیر به اندازه تمام عالم باشد، چون عالم نسبت به خداوند بسیار محدود است.

حجت الاسلام رضایی تهرانی یادآور شد: اگر این اتفاق بیافتد بخصوص در این شرایط کرونایی که بسیاری از کارها تعطیل و نیمه تعطیل است و بسیاری افراد با سختی و مشقت سعی می کنند آبروداری کرده و زندگی را بگذرانند، هر که در حد توان خود اگر با این فرهنگ به میدان بیاید علاوه بر اینکه به افراد همنوع خود کمک کرده است، خودش نیز از رشد و تعالی بهره مند شده و اموال او نیز کسری نخواهد یافت.

انتهای پیام/