خیلیها مدعی شدند باشگاههای استقلال و پرسپولیس به واسطه حمایت دولت توانسته اند این موفقیت را بدست آورند، اما وقتی آمار هزینههای آنها را با باشگاههای ناکامی چون الاسد قطر، الدحیل قطر، الریان قطر و تیمهای عراقی و عربستانی مقایسه میکنیم، در مییابیم که باشگاههای ایرانی با وجود محدودیتهای فراوان نتیجه قابل قبولی گرفتهاند.
البته که در این میان یک حقیقت دیگر نیز فاش شد که صرفاً برای نتیجه گیری نیازی به مربیان چشم آبی با موهای بلوند نیست، بلکه با اعتماد به مربیان جوان ایرانی هم میتوان به موفقیتی بزرگ دست پیدا کرد، یحیی گل محمدی، فرهاد مجیدی و رسول خطیبی هر یک با عملکرد مطلوب خود نشان دادند توانمندی رسیدن به جایگاه آسیایی را دارند.
نبرد با دست خالی
جنگ نابرابر دارا و ندار البته زوایایی دیگر نیز داشت، باشگاههای ایرانی به واسطه تصمیم خلق الساعه فدراسیون از استفاده از بازیکن خارجی محروم شدند تا در آن سوی میدان باشگاههای متمول عربی با اتکا به دلارهای نفتی خود بازیکنان مطرح فوتبال جهان را به خدمت گرفته تا به این ترتیب از حضور آنها برای کسب برتری استفاده کنند.
اما در نهایت بازیکنان ایرانی با غلبه بر حریفان خود برنده مطلق میدان لقب گرفتند تا یک پوئن مثبت در کارنامه فوتبال باشگاهی ما به ثبت رسد. تراکتور ایران، تنها تیم بدون شکست منطقه غرب آسیاست که موفق شد جواز حضور در مرحله یک هشتم نهایی را کسب کند. همچنین هیچ تیمی به اندازه استقلال و پرسپولیس، موفق نشد در مرحله گروهی این رقابتها گلزنی کند (۱۴ گل). پرسپولیس ایران با کسب ۱۵ امتیاز، به عنوان مقتدرترین صدرنشین راهی دور حذفی شد. پنج باشگاهی که به همراه نمایندگان ایران راهی مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا شدند تا ۲۳ شهریورماه هر آنچه نیاز باشد را برای تقویت تیم خود به کار خواهند گرفت اما سؤال اینجاست این اتفاق برای باشگاههای ایرانی نیز رخ خواهد داد؟
پایان دولت و زنگ خطر برای سوگلیها
در شرایط کنونی تراکتورسازی تبریز تنها تیم خصوصی این جمع است اما استقلال و پرسپولیس با مشکل بزرگی رو به رو هستند، این مشکل صرفاً به حوزه مسائل مالی برمی گردد، اما در کنار این مسئله موضوع تغییر دولت نیز به دغدغههای بازیکنان و هواداران آنها نیز اضافه شده است! از آنجا که مردادماه همزمان با پایان لیگ عمر دولت فعلی به پایان میرسد، سرنوشت تیم مدیریتی آنها نیز بلاتکلیف خواهد بود.
نظر شما