به گزارش قدس آنلاین، محله شیخ جراح در قدس اشغالی این روزها برای ساکنان سالخورده این محله تداعی کننده روزهای آوارگی و بی سرپناهی سال‌های ابتدایی اشغال فلسطین است. همان که از آن به عنوان «یوم النکبه» (روز فاجعه) یاد می‌کنند.
ساکنان محله شیخ جراح در بیت‌المقدس عمدتا همان خانواده‌هایی هستند که در سال ۱۹۴۸ در میان ۷۰۰۰۰۰ آواره دیگر، از شهرها و روستاهای خود بیرون رانده شدند تا صهیونیست‌هایی که به تازگی پا به سرزمین فلسطین گذاشته بودند، جای آن‌ها را بگیرند. آن‌هایی که پس از چند سال آوارگی نهایتا در این محله و خانه‌هایی که دولت اردن برایشان ساخته بود ساکن شدند، اما صهیونیست‌ها چند ماهی است که به جد به دنبال بیرون راندن ۲۸ خانواده ساکن در شیخ جراح هستند تا کل محله را به شهرک‌نشینان واگذار کنند تا قدس اشغالی بیش از پیش از فلسطینی‌ها خالی شود.
«نبیل الکرد» (۷۷ ساله) پدر هشت فرزند است که به چشم خود آوارگی و فلاکت روزهای ابتدایی اشغال در سال ۱۹۴۸ را دیده است. خانواده‌اش با یورش صهیونیست‌ها، خانه زیبای خود در «حیفا» را رها کرده و آواره شدند. چند سال در اردن و سال‌های دیگر در «اریحا» و مناطق متفرقه دیگر سکنی گزیدند تا نهایتا به شیخ جراح آمدند.
او به وبسایت عرب۴۸ گفت که دیگر نمی‌خواهد آواره شود و هزگز خانه‌اش در شیخ جراح را رها نخواهد کرد تا در همین خانه بمیرد.
نبیل الکرد گفت: «در روزهای النکبه زندگی کردم و طعم تلخ آوارگی و پناهندگی را از زمانی که کودک بودم چشیدم. در حیفا به دنیا آمدم و در فضای اشغالگری و آوارگی رشد کردم. چهار سال بیشتر نداشتم که از حیفا بیرون آمدیم، به خاطر سن کمی که داشتم، به درستی حجم فاجعه را درک نمی‌کردم، ولی هنوز برخی خاطره‌ها را از حیفا به یاد دارم.»
این پیرمرد ۷۷ ساله، سپس گفت: «از حیفا به اردن رفتیم و در شهر صویلح مدتی ساکن شدیم. سپس به اریحا بازگشتیم و از آن‌جا نیز به بیت‌المقدس کوچ کردیم. در سال ۱۹۵۶ پروژه‌ای مسکونی در شیخ جراح در حال ساخت بود و پدرم یکی از خانه‌ها را گرفت و من و خانواده‌ام در شیخ جراح ساکن شدیم.»
خانواده‌هایی که از خانه‌هایشان رانده و آواره شدند
«نبیل الکرد» افزود: «ما در این جا مجموعه‌ای از خانواده‌ها هستیم که در شرایط یوم النکبه دیگری به سر می‌بریم، علی‌رغم اینکه پول خانه‌ای که گرفته‌ایم را با دولت اردن تسویه کرده‌ایم و قرار بر این بود که بعد از سه سال، سند ساختمان‌ها صادر شود اما شرایط مانع شد و اکنون رژیم اشغالگر می‌خواهد خانه‌هایمان را بگیرد.»
او تأکید کرد: «به صراحت به اشغالگران می‌گویم، در ازای خانه‌ای که گرفتیم، قرار شد تا کارت پناهندگی خود را تحویل دهیم و پس از واگذاری کارت پناهندگی از حقوق خود برای دریافت کمک نهادهای بین‌المللی، آموزش، بهداشت و دیگر نیازها محروم شدیم و اکنون نیز تلاش دارند خانه‌مان را بگیرند.»
به گفته وی «النکبه» در سال ۱۹۴۸ و یا ۱۹۶۷ پایان نیافت، فلسطینی‌ها در قدس همواره در معرض حمله بودند. او گفت که در سال ۱۹۹۹ از شهرداری قدس درخواست مجوز توسعه خانه‌اش را کرده اما مخالفت شده است و پس از اینکه اقدام به توسعه خانه‌اش کرده شهرداری قدس ۹۷ هزار شِکِل جریمه‌اش کرده و درب خانه‌اش را به مدت ۹ سال پلمپ کرده است.
محله شیخ جراح که بر روی دیوارها عبارت «لن نرحل» (هزگر کوچ نخواهیم کرد) نوشته شده است
او همچنین گفت که رژیم صهیونیستی تعدادی از خانه‌های محله شیخ جراح را به شهرک‌نشینان داده است، شهرک‌نشینانی که خانواده نیستند، بلکه تعدادی از جوانان صهیونیست هستند که رژیم اشغالگر به آن‌ها پول داده تا در خانه‌های محله زندگی کنند و برای تخلیه خانه‌ها به ساکنان فلسطینی فشار آورند.
«نبیل الکرد» در پایان گفت: «ما ایستاده‌ایم و تکیه‌گاهمان همین پایداری و حمایت مردمی از ماست. علی‌رغم دستور تحلیه خانه‌هایمان اما با پایداری و ایستادگی پیروز خواهیم شد و بر تمامی تلاش‌ها برای تصاحب زمین‌هایمان ففائق خواهیم آمد و هرگز سند سلی حقوقمان را امضاء نمی‌کنیم و همچنان به ارتباط با دولت اردن برای حل و فصل این قضیه ادامه می‌دهیم.»
نظر شما