به گزارش قدس آنلاین، شاهین مهردلان در مسابقات بین‌المللی ترکیه موفق شد رکورد پرتاب وزنه ایران را پس از ۱۰ سال جابه‌جا کند. رکورد پیشین این ماده با حد نصاب ۲۰.۰۵ متر توسط امین‌نیکفر در سال ۹۰ ثبت شده بود و مهردلان توانست با پرتابی به طول ۲۰.۲۳ متر رکوردشکنی کند.
مهردلان در مورد این رکوردشکنی گفت: سطح مسابقات ترکیه از رقابت‌های قبلی بالاتر بود و چند رکورد بالای ۱۹ متر داشتیم اما زور سایر ورزشکاران به ما نچربید. اول شدم و با توجه به سختی‌هایی که کشیده بودم، رکورد ایران را جابه‌جا کردم.
او در مورد شانس خود برای کسب سهمیه المپیک بیان کرد: باید ورودی مستقیم مسابقات را بگیرم یا این که حداقل در دو مسابقه بین‌المللی دیگر بالای ۲۰ متر پرتاب کنم تا به رنکینگ المپیک برسم. امیدوارم فدراسیون ترتیبی اتخاذ کند که تا قبل از هشتم تیرماه و نهایی شدن رنکینگ، ما را به چند مسابقه دیگر اعزام کنند. البته فکر می‌کنم ۲۸ خرداد مسابقات قزاقستان و ۷ تیر مسابقات بلاروس برگزار می‌شود. از فدراسیون خواهش می‌کنم که با اعزام مربی من به این مسابقات موافقت کنند چون در ماده‌های پرتابی حضور مربی کنار ورزشکار خیلی ضروری است.
مهردلان به وضعیت دوومیدانی ایران اشاره و بیان کرد: از زمانی که آقای صیامی و آقای رضایی به فدراسیون آمده‌اند، تحولات خوبی ایجاد شده است. اعزام به مسابقات برون مرزی و توجه به جوانان و نوجوانان کارهای قشنگی است که انجام می‌شود، اما همچنان کم و کاستی‌هایی داریم. وقتی به کشورهای دیگر سفر می‌کنیم و ورزشکاران‌شان را می‌بینم که سطح پایین‌تری نسبت به ما دارند اما از امکانات و مزایای بسیار بالاتری برخوردار هستند، روی روحیه‌مان تاثیر می‌گذارد که چرا با وجود سطح بالاتر چنین شرایطی نداریم.
او افزود: ما برای ابتدایی‌ترین چیزها مثل غذا، مکمل و زمین تمرینی مشکل داریم. به دلیل شرایط کرونایی با بدبختی و هزار خواهش و التماس تمرین می‌کنم. ورزشکاری مثل من که برای کسب سهمیه آماده می‌شود باید به نگهبان استادیوم، رییس هیات، مسوول سالن التماس کند تا یک سالن تمرین برایش باز کنند. علاوه بر این، غذا ابتدایی‌ترین چیز است و نباید برای خودم غذا درست کنم. درست نیست در مورد این مسائل حرف بزنم و بخواهم که غذا، مکمل و سالن تمرینی من را فراهم کنند، بلکه باید به موضوعات حرفه‌ای بپردازم اما متاسفانه چنین شرایطی داریم.
رکورددار پرتاب وزنه ایران حمایت‌های مالی خود را ناکافی دانست و گفت: فدراسیون دید حرفه‌ای دارد و نسبت به دور قبل بهتر کار می‌کند اما همچنان درگیر مسائل مالی هستیم. امسال المپیک و سال آینده بازی‌های آسیایی را پیش‌رو داریم، رکورد ۲۰ متر در آسیا قطعا طلا یا نقره می‌گیرد. امیدوارم حمایت شویم تا در بازی‌های آسیایی مدال‌آوری کنیم.
او به قراردادهای لیگ اشاره و بیان کرد: سال گذشته در تیم سپاهان بودم و قرارداد خوبی بستم اما در کل قراردادهای دوومیدانی خیلی پایین است و کفاف ورزشکار را نمی‌دهد. من با این که قرارداد بالایی بستم اما نسبت به هزینه‌هایی که دارم باز هم پایین است. ۵۰، ۶۰ میلیون تومان پولی نیست که هزینه ورزش حرفه‌ای را در شرایط فعلی تامین کند. آقای رحتمی مدیرعامل پلیمرخلیج فارس و عضو هیات رییسه فدراسیون، موقع بازگشت ما از ترکیه در فرودگاه بود. امیدوارم صدایم را بشنود و حمایت ویژه‌ای بکند، چون این باشگاه تعدادی از ورزشکاران ملی و مربیان آن‌ها را تحت حمایت قرار داده است. امیدوارم من را هم بعد از این رکوردشکنی حمایت کنند.
مهردلان شرایط پرتاب وزنه ایران برای کسب مدال را خوب ارزیابی کرد و گفت: این ماده ظرفیت مدال‌آوری دارد. وقتی بین آن همه رقیب گردن کلفت اول شدم و رکورد ملی ایران را زدم پس کار در آسیا راحت‌تر است. شرایط در دوومیدانی ماده به ماده فرق می‌کند، مثلا با رکورد ملی یک ماده ممکن است نفر آخر آسیا هم نشد، اما در پرتاب وزنه سه نفر اول ایران جزو نفرات برتر آسیا هستند.
این پرتاب‌گر در پاسخ به این سوال که در بازی‌های آسیایی مدال کسب می‌کنید؟ گفت: مشکلات بسیار زیاد است و باید حل شود. اگر با همین شرایط پیش برویم ممکن است ورزش را کنار بگذارم چون دیگر نمی‌کشم. تمام زندگی‌ام را فروخته‌ام و خرج ورزش کرده‌ام. دیگر بیش‌تر از این در توانم نیست. از طرف دیگر مربی من هم باید دلخوشی داشته باشد اما هیچ مبلغی از طرف من دریافت نمی‌کند. البته خوشبختانه ۵، ۶ ماه است که از فدراسیون ماهی دومیلیون تومان حقوق می‌گیرد اما با این مقدار چگونه زندگی خود را بچرخاند؟
او افزود: من هم ماهی دو میلیون تومان از فدراسیون می‌گیرم که خرج ۴، ۵ روزم بیش‌تر نیست چون هزینه‌های تغذیه‌ام بالا است و باید بقیه را از جیب پرداخت کنم. فدراسیون باید در بحث قراردادها تحولی اساسی ایجاد کند چون یک ورزشکار سالی ۲۰۰، ۳۰۰ میلیون تومان هزینه خورد و خوراک دارد و مبالغ فعلی کفاف نمی‌دهد.
مهردلان در پایان خواستار عقد قرارداد بین فدراسیون و مربی خود شد و گفت: از مربی‌ام تشکر می‌کنم که حدود ۱۰ سال است بدون چشم‌داشت با من کار می‌کند. او هم زندگی دارد، امیدوارم فدراسیون قراردادش را ببندد تا خیالش از نظر مالی راحت باشد و کل وقتش را برای تمرین با من بگذارد، نه این که جای دیگری هم کار کند. از آقای صیامی هم تشکر می‌کنم که از زمان حضورش در فدراسیون دنبال حل مشکلات است.
منبع: ایسنا
نظر شما