شبه جزیره کره در فاصله جنگ جهانی اول تا دوم به مدت ۳۵ سال مستعمره ژاپنی‌ها بود. پس از تسلیم ژاپن و پیروزی متفقین، این سرزمین از مدار ۳۸ درجه میان شوروی و ایالات متحده تقسیم شد و هر یک به ترتیب قیمومت بخش شمالی و جنوبی را بر عهده گرفتند. هرچند قرار بود انتخاباتی برای تشکیل دولت مرکزی انجام شود، اما این اتفاق دیگر نیفتاد و شوروی در نیمه شمالی به تأسیس دولت کمونیستی و ایالات متحده نیز به تشکیل دولت غرب‌گرا در جنوب پرداخت. به دلیل وجود بیشتر صنایع سنگین و کارخانجات مختلف در نیمه شمالی، نگاه مردم به شمال مثبت بود و حتی در آن دوره، برخی به امید آینده بهتر به سمت کره شمالی کوچ می‌کردند! اما به‌خصوص از اوایل دهه ۹۰ میلادی، توان اقتصادی کره شمالی رو به افول گذاشته و از جهات زیادی از جنوب بازمانده است. تاکنون راه حل‌های مختلفی برای اتحاد دوباره دو کره مورد بحث قرار گرفته، اما موانع متعدد داخلی و خارجی مانع تحقق آن بوده است. یکی از موانع بزرگ، تعیین نوع نظام کره متحد و همچنین رضایت خاندان کیم به تقسیم قدرت است. راه‌حل‌هایی از قبیل «یک کشور، دو نظام» همانند هنگ‌کنگ و چین هم هنوز مورد قبول واقع نشده است. از منظر اقتصادی، تولید خالص ملی کره شمالی حدود یک درصد همسایه جنوبی است. به علاوه، از نظر صنعتی و فناوری قابل مقایسه نیستند. ترکیب اقتصاد دهم دنیا با یک اقتصاد عقب افتاده، بار بسیار سنگینی را برای کره جنوبی ایجاد می‌کند. بنابراین کارشناسان پیشنهاد می‌کنند این الحاق، قدم به قدم و طی سالیان متمادی صورت پذیرد. از دیدگاه اجتماعی نیز فاصله قابل توجهی میان جوامع دو کشور وجود دارد. گفته شده برخی از پناهجویانی که به کره جنوبی فرار کرده‌اند، به علت ناتوانی در تطابق خود با محیط اجتماعی و تفاوت‌های دو جامعه، به کره شمالی بازگشته‌اند. از بعد نظامی اما کره شمالی نسبت به همسایه خود حرف‌های بیشتری برای گفتن دارد. آن‌ها علاوه بر ارتش یک میلیون نفری و صنایع نظامی متعدد و کارآمد، تعداد زیادی بمب اتم و نیز دانشمندان نظامی در اختیار دارند. هنوز مشخص نیست در صورت اتحاد دو کره، چه بر سر بخش نظامی شمالی خواهد آمد. از دید ژئوپلتیک نیز ساختار امنیتی شرق آسیا به دو بخش کلی تحت حمایت آمریکا و تحت حمایت روسیه و چین تقسیم می‌شود و در حال حاضر، حدود ۴۰ هزار نظامی آمریکایی در ژاپن و کره‌جنوبی به سر می‌برند. هرگونه اتحاد یا توافق صلح دائم، دلایل حضور نظامی ایالات متحده در منطقه‌ای که چین بر آن چشم دارد را از بین می‌برد. از سوی دیگر، در صورت اتحاد دو کره، چین هم ممکن است متحد نظامی قدرتمندی که گهگاه به عنوان اهرم فشار در صحنه بین‌المللی از آن بهره می‌برد را از دست بدهد. پس طبیعی به نظر می‌رسد حتی برخی سنگ‌اندازی‌ها در این زمینه، از طرف قدرت‌های خارجی باشد.