او یکی از معین‌های اقتصادی و فرهنگی و همچنین از فعالان فرهنگی، اجتماعی زنان شهرستان گناباد و سرگروه سفال است.
دکتر بهنازافضلیان مند، متولد ۱۳۶۶ گناباد در گفت‌وگو با قدس می‌گوید: روستای مند در گناباد به عنوان مهد سفال و روستای سفالین در کشور ثبت ملی شده است. من با وجود داشتن تخصص در شیمی، چون اشراف کامل به روستای مند دارم دوسالی است به صورت جدی در حوزه کارآفرینی و اشتغال زنان به‌خصوص در مشاغل خرد و خانگی با بیش از ۱۰۰ بانو از سایر روستاهای گناباد که هرکدام شغلی انجام می‌دهند، در حوزه‌های مختلف ارتباط و همکاری دارم.
افضلیان مند می‌افزاید: چون این اتفاق همزمان با شیوع کرونا بود، ازاین‌رو هدف نخست را آموزش بانوان به صورت مجازی قرار دادیم.وی تصریح می‌کند: در یک سال گذشته حدود ۲۰ کارگاه توسط بانوان در منازلشان راه‌اندازی شده است حتی کوره‌هایی را خریداری کرده‌اند. تعدادی رنگ‌کاری و میناکاری انجام می‌دهند و از کوره‌های دیگران برای پخت محصولاتشان بهره می‌برند.
این معین اقتصادی توضیح می‌دهد: تولیدات سفالی مند به دو دسته کلی تقسیم می‌شود بخشی از تولیدات به روش سنتی با نقوشی به سبک گذشته است اما در یک دهه گذشته با ورود جوانان هنرمند به این حوزه و نیازسنجی بازار، محصولاتی تولید می‌شود که به لحاظ فرمی و نقوش ترسیمی روی آن‌ها، کاملاً با محصولات گذشته متفاوت است.
رفع نواقص سنتی سفال
افضلیان مند خاطرنشان کرد: خاک منطقه مند به دلیل داشتن آهن رنگ متفاوتی از سفال سایر مناطق ایران دارد ازاین‌رو نسل جدید برای رفع نواقص سفال سنتی، روی جنس خاک کار کردند تا آن را بهبود بخشند و با افزودنی‌هایی به خاک، آهن آن را کاهش داده و رنگ خاک را روشن‌تر و مشکلات حوزه رنگ و لعاب را نیز برطرف کرده‌اند چرا که ترسیم نقوش بر سطوح سفال با رنگ روشن جلوه بیشتری دارد.
وی تأکید می‌کند: تبدیل کوره‌های گازی به الکتریکی از دیگر موارد است تا پخت‌ها بهتر و یکسان‌تر شود. البته همه این کارها با حفظ اصالت و سنت‌هایی است که در کار سفال مند وجود دارد.
این فعال فرهنگی و اجتماعی با اشاره به اینکه در حاشیه این موضوع گروه‌هایی نیز درخصوص ارتقای این محصولات تلاش کردند، اظهار می‌کند: یکی از آن‌ها، مراکز رشد و فناوری شهرستان گناباد است که به شدت از سفالگران خلاق حمایت و فضا و بستر را برای فروش بهتر فراهم و در جهت احیای نقوش فراموش شده سفالگری کمک می‌کند. همچنین سفال سفید گناباد که در حال فراموشی بود در این مرکز دوباره احیا شده است.
چوب مشکلات لای چرخ تولید
وی درباره مشکلات بانوان سفالگر شهرستان نیز بیان می‌کند: مشکل بزرگ تعداد قابل توجهی از بانوان هنرمند و علاقه‌مند به سفالگری نداشتن چرخ سفالگری است و برای شروع سفال خام را از همدان می‌خرند و خودشان رنگ‌آمیزی می‌کنند و برای آن‌ها هزینه تمام شده مثل حمل‌ونقل بالاست.
وی درباره صادرات سفال مند تصریح می‌کند: متأسفانه امکان صادرات وجود ندارد، چون هزینه حمل‌ونقل بسیار زیاد است. از طرفی در بحث بسته‌بندی نیز هزینه‌ها بسیار بالا رفته است و باید بسته‌بندی برای سفال درحد بسته‌بندی‌های چینی و سرامیک باشد که مقرون به صرفه ینست.
در بسته‌بندی ضعیف هستیم که این ضعف در کل سفال کشور مشهود است بر همین اساس به دنبال تأسیس شرکت تعاونی بسته‌بندی در شهرستان هستم که متناسب با نوع کار بسته‌بندی‌های مناسبی ایجاد کنم و بانوان آموزش‌های لازم را دراین خصوص ببینند و فقط کار بسته‌بندی برای محصولات مختلف را انجام دهند. از طرفی دربحث صادرات نیاز به تصمیم‌گیری‌هایی در سطح کلان داریم که در کشور باید انجام شود و صنعت سفال را در بحث صادرات حمایت کند.
ورود سفال و سرامیک چینی
این بانوی پرتلاش با اشاره به واردات بی‌رویه محصولات سفال و سرامیک چینی بیان می‌کند: ورود سفال و سرامیک چینی ضربه بزرگی به سفال و سرامیک ایران وارد می‌کند
چراکه با توجه به شرایط اقتصادی خانواده‌ها استقبال خریداران از محصولات ارزان چینی بیشتر است در حالی‌که محصولات تولیدی داخلی به لحاظ ارزش هنری و کیفیت بسیار بهتر از محصولات وارداتی چینی هستند اما چون فروش کمتری دارند، فروشندگان این محصولات گاهی مجبورند برای تأمین هزینه‌های خود هم که شده محصولات چینی را هم در فروشگاه‌های خود عرضه کنند در حالی‌که باید در منطقه‌ای مانند مند گناباد که مهد سفال است چیزی جز تولیدات سفالین همین منطقه وجود نداشته باشد.
نظر شما