یکی از دستاوردهای بزرگ، مهم و تاثیرگذار سینمای ایران در سال های پس از انقلاب ابداع و برگزاری جشنواره بین المللی فیلم فجر است .این جشنواره با اهدافی چون ارائه ویترین و نمای فعالیت های یکساله سینما و سینماگران ایران مکان و محفلی برای گردهمایی سینماگران ایران و جهان ، رونق سینمای کشور ، تبادل اندیشه و تجربه میان تولید کنندگان و تولیدات داخلی و جهانی سینما ، زمینه سازی برای راهیابی سینمای ایران به بازارها و جشنواره های جهانی سینما و همچنین به منظور پاسداشت دهه فجر در این ایام برگزار می شود.
در دولت آیت الله رئیسی با توجه به حضور محمد خزاعی در مقام سازمان سینمایی کشور که صاحب دانش و تجربه در امور تولید فیلم و مدیریت های سینمایی است، بر اساس وعده های او، برخی امیدها در دل سینماگران جوانه زده است.
یکی از این امید آفرینی ها برگزاری جشنواره فیلم فجر به شکل و شیوه پیشین یعنی بین المللی و رهاندن این جشنواره از حالت محفلی و بودجه برباد ده و بدون ثمر ملی و جهانی است که چنانچه این جشنواره به همان شمایل پیشین البته به همراه خلاقیت ها و نو آوری ها و دست آورهای روز جهانی برگزار شود می تواند به عنوان موتوری محرک سینمای ایران را به حرکت درآورد و حیاتی تازه به کالبد سینما و سینماگران کشور ببخشد. به شرط آنکه هم زمان با ایجاد تغییرات در این جشنواره در ساختار مدیریت ، اهداف و برنامه های سینما  هم تغییرات اساسی صورت گیرد و سینمای کشور از چنگ بیماریها و آلودگی ها نجات یابد.
امیدواریم برگزاری بین المللی جشنواره فیلم فجر آغاز گر این حرکت بزرگ و استراتژیک باشد .
جشنواره بین المللی فیلم فجر طی چند سال نخست برگزاری خود سبب سامان یابی نسبی ساختاری ، مدیریتی ، اجرایی و مناسباتی سینما و تولیدات سینمایی شد و فضا را برای ورود نسل های جدید سینماگر و پیوستن آنها در کنار قدیمی ها و حرفه های ها به خانواده سینمای ایران مهیا کرد.
گر چه بخش بین المللی این جشنواره به اندازه بخش ملی آن رشد و تعالی نیافت اما با توجه به محدودیت ها و ممنوعیت ها؛ سیاست های داخلی و خارجی و غنی بودن محتوای ساختاری و محتوای برخی فیلم های وطنی توانست جشنواره و سینمای ایران را در جهان پرآوازه کند و به این جشنواره اعتبار جهانی ببخشد.
از اواخر دهه هفتاد تا دهه های هشتاد و نود با پر رنگ شدن حضور سیاست و تجارت در سینما و کرسی داری سیاسیون به جای اهالی فرهنگ ،هنر و سینما و اداره آن توسط سیاسیون سینمای ایران و به طبع آن ویترین سینمای کشور یعنی جشنواره بین المللی فیلم فجر از مسیر اهداف نخستین خود دور شد و به مرور ازسینمایی که به محتوا ، نوآوری ، ارزش ها و آرمان های اجتماعی گرایش داشت به سوی سینمای سودا گر بازاری و حتی ابتذال گرا جهت یافت.
به گونه ای که امروز از آن همه آرمان و آرزو چیزی جز رویا و مخروبه  نمانده است.
در دولت قبلی با توجه به حضور قدر سیاست در حوزه های فرهنگ و سینما و بی توجهی به مسائل و امورفرهنگی ، تخریب سینما و جشنواره فیلم فجرمعتبر سابق کامل و این جشنواره بر مبنای سلیقه و سیاست و تجارت بر دو پاره ملی و جهانی تقسیم شد.
در واقع نامسئولان وقت سینما به جای ایجاد تحولات اساسی ساختاری و محتوایی ، سینما را از محتوای ارزشی تهی کرده و آن را ابزارو وسیله ای برای قدرت نمایی قرار دادند.
دامنه انواع تخریب ها ،امروز از سینمای کشور بیماری تمام عیار در تمام زمینه های اداری، مدیریتی، ساختاری، مضمونی ، محتوایی، اجرایی و مناسباتی ساخته است.