از قوانین مربوط به حرفه‌ای‌گری مطلع نیستم، اما اینکه این استقلال و پرسپولیس حذف شوند، تبعاتش تنها شامل فوتبال داخلی ما نمی‌شود، اگر فراتر از قاره آسیا نرویم، در همین قاره کهن به‌زیان ما تمام می‌شود؛ چرا که در رنکینگ جهانی تیم اول آسیا هستیم و بعد دو تیم مطرحمان حذف می‌شوند، به‌خصوص اینکه گفته شده است هیچ تیم دیگری هم نمی‌تواند جایگزین شود.

این یعنی دائماً در حال محو شدن هستیم. نکته تأسف‌بار اینجاست که هیچ‌کسی به‌وضوح توضیح نمی‌دهد اگر این قضیه اتفاق افتاده است، آیا کسانی کوتاهی کردند یا از قوانین ناآگاه بودند یا دلیل دیگری وجود داشت. انگار کسانی که مرتکب اشتباه می‌شوند، خیلی مصون هستند، شبیه همان قضیه ویلموتس که کسی سراغ آن هشت نفری که قرارداد این مربی را امضا کردند، نرفت و هیچ شفافیتی در کار دیده نشد. فوتبال ایران دارد به قهقرا می‌رود نه درون زمین بلکه از اتاق‌ها و نشست‌ها و مشورت‌های اشتباه که حاصلش حذف دو تیم مطرح فوتبال ایران از آسیاست.

اگر این اتفاق رخ دهد، واقعاً خیلی دردناک است. این دلخوشی که «AFC دوست ندارد شاگردهای ممتازش را حذف کند» را به‌هیچ‌وجه قبول ندارم. در AFC افرادی نشسته‌اند که به کارشان تسلط دارند و می‌دانند فوتبال ایران اگر در مسیر درست باشد، می‌تواند بهترین میزبان باشد.

اگر داستان کرونا نباشد و اگر زیرساخت داشتیم آن‌ها بزرگ‌ترین مسابقه را به ما می‌دادند؛ به‌خاطر جمعیتی که به استادیوم‌های ما می‌آیند، این می‌توانست یک امتیاز برای AFC باشد، به‌خاطر سیل مشتاقان فوتبال در ایران که ورزشگاه‌ها را پر می‌کنند. بدترین کار ممکن هم این است که اشتباه خودمان را نپذیریم و تلاش کنیم به جاهای دیگر منتسب کنیم.امروز شاهد هستیم مسئولان مستقیم این حذف مدام در حال خرید وقت و انداختن تقصیر بر گردن دیگران هستند که این نیز خود نوعی ضربه زدن به فوتبالی است که هر روز اخبار بد تولید می کند و هیچ آینده روشنی برای آن نمی توان متصور بود.