به گزارش قدس آنلاین، داستان انقلاب هم پا به پای شعر انقلاب دستخوش تغییرانی شده است؛ زمانی تنها داستان‌هایی درباره دوران انقلاب و مسائل مربوط به آن دوران نوشته می‌شد. پس از آن گستره داستان نویسی توسعه پیدا کرد و نویسندگان سراغ نگارش کتاب‌هایی در حوزه دفاع مقدس رفتند و به تناسب حوزه دفاع مقدس نوع ادبی خاطره نویسی رواج پیدا کرد. نویسندگان سراغ مادران و همسران شهدا هم رفتند و درباره شهیدان نوشتند. برخی هم سراغ افرادی رفتند که جنگ را تجربه کرده بودند و از زبان آنها نوشتند. عده‌ای هم که دوران اسارت را گذرانده بودند آثاری مانند «من زنده ام» را خلق کردند. به بهانه دهه مبارک فجر، درباره داستان انقلاب اسلامی با منیژه آرمین نویسنده گفتگو کردیم که در ادامه می خوانید:
داستان انقلاب امروز پس از فراز و فرودهایی که طی کرده است، در کجا قرار دارد؟
در اینکه کتاب‌هایی با موضوع انقلاب اسلامی مخاطب خاص خود را دارند، شکی نیست. نویسندگان ادبیات انقلاب و دفاع مقدس، در چند سال اخیر از توجه صرف به محتوا بیرون آمدند و به اینکه کتاب هایشان قالب داستانی هم داشته باشد، توجه کرده اند.
هنوز هم داستان‌هایی با موضوع انقلاب می‌خوانید؟
مدتی است که به دلیل نگارش کتاب‌های تاریخی ام از مطالعه کتاب‌هایی با موضوع انقلاب فاصله گرفته ام؛ البته کتاب جدیدم با عنوان «کسوف» به ماجرای کودتای ۲۲ مرداد می‌پردازد و از این رو می‌توان چنین کتاب‌های تاریخی را هم جزو کتاب‌های انقلاب قرار داد.
یعنی باید گستره تعریف از کتاب‌های انقلاب افزایش پیدا کند؟
بله می‌توان کتاب‌های تاریخی را هم جزو کتاب‌های انقلاب قرار داد؛ البته به شرط اینکه روح حماسی در این داستان‌ها وجود داشته باشد. در تاریخ ما اتفاقات کشف نشده‌ای روی داده که می‌توان درباره آنها نوشت.
قلم نویسندگان امروز انقلاب اسلامی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
قلم نویسندگان امروز نسبت به نویسندگان دوره‌های قبل خیلی تغییر کرده و بهتر شده است. نویسندگان امروز درصدد کشف ناشناخته‌ها هستند و جستجوگری در آنها نسبت به نویسندگان دوره‌های قبل بیشتر شده است. اما مشکلی که در این نویسندگان وجود دارد، غلط‌های املایی و نگارشی است. این به نظر من یک زنگ خطر است. به خصوص زبان محاوره در داستان‌های امروز، باعث شده نویسنده خود را موظف نداند که سواد ادبی داشته باشد. اگر اشتباه نکنم در یک برنامه خارجی بود می‌گفتند اگر در ابتدای یک کتاب دو تا سه غلط املایی وجود داشته باشد، دیگر آن کتاب را نمی‌خوانند.
توصیه‌تان به نویسندگان جوان برای بهتر شدن قلمشان چیست؟
توصیه ام به آنها این است که بیشتر مطالعه کنند. ادبیات فارسی را بشناسند؛ با این زبان محاوره که به داستان‌های ما راه پیدا کرده است نمی‌توان مفاهیم و ارزش‌های ادبی را بیان کرد. وضعیت به گونه‌ای است که ارزش‌های ادبی دارد در داستان هایمان محو می‌شود.
نظرتان درباره استفاده از زبان محاوره در داستان های انقلاب چیست؟
اثری که با زبان محاوره نوشته می‌شود اثری بسیار سطح پایین است. زبان فارسی به گونه‌ای است که می‌توان با آن اثری با ارزش‌های ادبی خلق کرد یا اینکه اثری سخیف و سطح پایین نوشت. باید در داستان هایمان از ارزش‌های ادبی استفاده کرد. از آنجا که زبان فارسی اهمیت دارد دوستان باید در این امر کمک کنند. چه کسانی که از مسئولان فرهنگی کشور هستند چه افرادی که با عنوان ویراستار نقش مهم و بسزایی در این امر دارند.
منبع: باشگاه خبرنگاران
انتهای خبر/
نظر شما