حضور در جشنواره های خارجی اگر به شکل گیری صنعت سینما منجر می‌شد یا لااقل می‌توانست یکی از المان‌های صنعتی شدن سینما که پیدا کردن بازار برای محصولات ایرانی است را شکل دهد، می‌شد همه کج‌روی‌های چنین جشنواره‌هایی را توجیه کرد.
وقتی بعد از دهه‌ها همچنان می‌بینیم که حتی جایزه‌بگیرترین فیلم‌های سینمای ایران حتی از یافتن بازاری ولو خرد در کشورهای همسایه، عاجزند چه دستاوردی داشته‌ایم از این همه حضور در جشنواره‌های مختلف با فیلم‌هایی عمدتا کدر و تار از ایران و ایرانی؟!
اینکه گردانندگان محافل جشنواره‌ای آن طرف بخواهند مدام تصویری چرک و کدر از ایران و ایرانی و اخیرا هم اسلام به دنیا مخابره کنند به جای خود،ولی چرا فیلمسازان ایرانی باید به این بازی تن دهند؟
درست است که انبوه مشکلات اقتصادی در سال‌های اخیر بر پیکره جامعه وارد آمده و درست که یکی از وظایف سینما، واکاوی این مشکلات است، ولی مگر نه اینکه باید تصویر رئالیستی از جامعه ارائه داد و با تمرکز بر همه واقعیات و نه فقط واقعیات تلخ؟؟
تلخ‌نگاری و گداگرافی در سینمای موسوم به جشنواره‌ای ایران اغلب خواسته آن طرف است و برخی فیلمسازان برای اینکه بتوانند وارد یکی از بخش‌های جنبی جشنواره‌ها شوند حاضرند به هر پیشنهاد -ولو ذلیلانه- دلالان فیلم تن داده و فیلمی را چندین بار تدوین کنند تا درنهایت نسخه مطلوب یک جشنواره بیرون کشیده شود.
البته که هستند سینماگرانی وطن‌دوست که محصولی منطبق با آرای ذهنی خویش تولید کرده و به هیچ توصیه‌ای ولو به قیمت از دست دادن کاندیداتوری بزرگترین جوایز تن نمی‌دهند، چون وجدان پاک و بالغی دارند که جز راستی را نمی‌خواهد.
همان قدر که باید بر رفتار فیلمسازان جشنواره ای خرده گرفت، باید از مدیرانی که سینماگران وطن‌دوست را به انزوا فروبرده‌اند، ایراد گرفت‌.
این وظیفه ساختار مدیریت فرهنگی است که شرایط عرضه مطلوب آثار کارگردانان اصیل ایرانی را فراهم کند. چرا بعد از این همه سال و با وجود فراوان ارگان و نهاد بودجه‌دار فرهنگی هنوز نتوانسته‌ایم بازاری برای محصولات هویت‌دار ایرانی در همین منطقه خاورمیانه داشته باشیم؟ چرا فیلم‌های اصیل ایرانی در کشورهایی مثل تاجیکستان و افغانستان که دارای ریشه تاریخی مشترک با ایران هستند، مجال اکران نمی‌یابد؟
آیا نمی شد به جای صرف هزینه برای برگزاری جشنواره ها و جشن های داخلی، قدری هم بر راه اندازی سالن‌های سینمایی مدرن در کشورهای همسایه،کار می‌کردیم. چرا نباید در کشوری مثل عراق صاحب چند پردیس سینمایی مدرن برای عرضه آثار اصیل ایرانی باشیم؟ چرا در ترکیه صاحب پردیس‌های سینمایی اختصاصی نیستیم؟
اگر مدیران فرهنگی بتوانند به سمتی بروند که برای آثار اصیل در همین منطقه، بازار ایجاد کنند آن گاه بسیاری از فیلمسازان جشنواره‌ای هم قید توهین به خود و اعتقادات، برای گدایی جشنواره‌ای را زده و فیلم‌های واقعی درباره ایران و ایرانی می‌سازند، چون می‌دانند بازاری آلترناتیو هست که با وجدان راحت می‌توان برای آن محصول تولید کرد.

انتهای پیام