یک تعبیری داریم از آقا امیرالمؤمنین(ع) که فرمودند: «ای مالک، خوبی‌ها را ببین تا خوبی‌ها گسترش یابد»... در زندگی مشترک هم همین است، گاهی اوقات چه خوب است ما جلوه‌های زیبای زندگی را به همدیگر بگوییم، اگر من از رفتاری خوشم می‌آید که همسرم انجام می‌دهد، حتماً از او تشکر کنم، بیان کنم ...مثلاً چقدر خوب است آدم دست به پیامک باشد، تشکر و قدردانی‌هایی را از همسرش داشته باشد... اصلاً یکی از مصادیق وفاداری و تعهد هم این است که قدرشناس خوبی‌های یکدیگر در زندگی باشیم.
نمی‌دانم چرا این ویژگی بین ما انسان‌ها وجود دارد که عیب‌های یکدیگر را خیلی راحت می‌گوییم یا واکنش نشان می‌دهیم یا با زبان بدنمان عیب‌های دیگران را به آنان می‌فهمانیم ولی اینکه قدردانی کنیم، اتفاق نمی‌افتد... یا در محیط خانه ما گاهی اوقات از فرزندانمان خیلی راحت گله‌مندی می‌کنیم ولی کمتر ویژگی‌های مثبت را می‌گوییم و بیان می‌کنیم ... لذا تعبیری که در عرف جامعه ما هم هست، می‌گویند تا آدم‌ها زنده‌اند، بدی‌هایشان دیده می‌شود همین که می‌میرند تازه یادمان می‌افتد این بنده خدا خوبی‌هایی هم داشته... البته نه اینکه بعد از مرگ هم این‌ها بیان نشود، قطعاً باید خوبی‌های انسان‌ها پس از مرگشان بیان شود اما در زمان حیات هم این را پررنگ‌تر کنیم، بیان کنیم. انسان‌های منصف، انسان‌های مصلح، انسان‌های خوش‌بین از همین جنس هستند که خوبی‌های آدم‌ها را می‌بینند و فقط به دیدن هم اکتفا نمی‌کنند، واکنش نشان می‌دهند. واکنش‌های مثبت... از این جهت اگر بخواهیم در زندگی مشترکمان هم قدردان یکدیگر باشیم، باید به این نکته توجه کنیم. اتفاقاً در نقطه مقابلش روایت‌های شدیدی هم داریم برای افرادی که قدرنشناس هستند. نبی مکرم اسلام(ص) فرمودند: اگر یک موقعی زن به شوهرش بگوید من از تو خیر ندیدم، خداوند همه اعمال خوب این زن را از بین می‌برد، شاید دلیلش یک واکنش طبیعی است از جانب خداوندی که عادل است، می‌گوید تو ببین ۱۰سال، پنج سال، ۲۰سال کنار این شوهر زندگی کردی، مگر می‌شود این آدم در این ۲۰سال اصلاً خوبی نداشته باشد؟ ممکن است کمرنگ باشد... ممکن است در برابر بدی‌هایی که انجام می‌دهد تعدادش کمتر باشد اما نگو که از او خیر ندیدم... منصفانه برخورد کنیم ... اتفاقاً باید خوبی را ببینیم یعنی عیب‌هایش را زیاد به رویش نیاوریم چون در زندگی‌ها حرمت‌ها از بین می‌رود.