چرا کاشت حلزون؟!
مدیرعامل شبکه ملی تشکل‌های مردم نهاد افراد دارای معلولیت شنوایی به ما می‌گوید: براساس آمار رسمی، ۳۲۵هزار نفر از جمعیت کشور ناشنوا، کم‌شنوا و یا دارای اختلالات صوتی هستند و
زیر پوشش سازمان بهزیستی قرار دارند. اما طبق آمار غیررسمی حدود ۱.۵میلیون نفر از جمعیت کشور را ناشنوایان و یا کم‌شنوایان تشکیل می‌دهند.
حامد عابدین‌زاده اضافه می‌کند: براساس ماده ۶ قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت، فعالیت‌هایی در زمینه حمایت از افراد ناشنوا و کم‌شنوا مثل کاشت حلزون، سمعک، تربیت شنوایی و گفتار درمانی انجام می‌شود اما بیشتر پزشکان، کاشت حلزون را توصیه می‌کنند.
وی توضیح می‌دهد: معلولیت شنوایی شامل دو بخش ناشنوا و کم‌شنوا می‌شود و کودکان ناشنوا قادر به شنیدن اصوات نیستند و از زبان اشاره و گفتار استفاده می‌کنند، اما افراد کم‌شنوا به کمک سمعک و یا کاشت حلزون می‌توانند با جامعه و افراد شنوا ارتباط برقرار کنند. با این‌حال برخی متخصصان جراحی گوش، برای کسب درآمد بیشتر کاشت حلزون را توصیه می‌کنند و این مافیای پزشکی برای بیش از ۹۰درصد کودکان ناشنوا و یا کم‌شنوا کاشت حلزون را انجام می‌دهند. این مسئله موجب می‌شود این کودکان پس از کاشت حلزون از دریافت خدمات درمانی مثل گفتار درمانی، تربیت شنوایی و امثال آن محروم و آسیب‌های بی‌شماری را متحمل شوند.

دولت حمایت نمی‌کند
عابدین‌زاده ادامه می‌دهد: طول عمر هر سمعک پنج سال است و هر پنج سال یک‌بار باید تعویض شود؛ اما متأسفانه دولت این حمایت را انجام نمی‌دهد و به طور غیرمستقیم کودکان را به سوی کاشت حلزون هدایت می‌کند ضمن آنکه بسیاری از خیران نیز از کاشت حلزون حمایت می‌کنند. در واقع عدالت بین افراد نیازمند سمعک و کاشت حلزون برقرار نیست. البته نقش صدا و سیما و وزارت ارشاد نیز در این زمینه بی‌تأثیر نیست؛ در برخی از فیلم‌ها طوری القا می‌شود که فرد ناشنوا با کاشت حلزون، شنوایی خود را بدست می‌آورد در حالی که این‌گونه نیست چرا که کاشت حلزون یک وسیله کمک شنوایی برای برخی افراد کم‌شنواست که نمی‌توانند با کمک سمعک بشنوند اما برای برخی دیگر از کم‌شنوایان استفاده از سمعک گزینه بهتری است. ضمن آنکه عوارضی هم ندارد در حالی که ممکن است کاشت حلزون با عوارض متعددی همراه باشد.

مسئولان حوصله شنیدن ندارند
وی در خصوص تعامل افراد شنوا با ناشنوایان می‌گوید: ناشنوایان در میان دیگر معلولان، فراموش‌شده‌تر هستند چون خودشان نمی‌توانند صدایشان را به گوش جامعه و مسئولان برسانند و مسئولان نیز حوصله شنیدن مشکلات آن‌ها را ندارند.
به گفته وی، زبان اشاره زبان نخست ناشنوایان است. در کشور ما زبان اشاره ایرانی ناشنوایان زبان طبیعی است و متأسفانه در قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت زبان اشاره ایرانی برای ناشنوایان به صورت رسمی شناخته نشده و بودجه‌ای برای آموزش، استفاده و به‌کارگیری آن به جامعه ناشنوایان اختصاص نیافته است. به همین دلیل جامعه ناشنوایان از دریافت خدمات تخصصی در حوزه آموزش و پژوهش محروم‌اند و امید می‌رود با حمایت دانشگاه‌ها، پژوهشگران و فرهنگستان زبان و ادب فارسی و گروه‌های تخصصی روزی برسد که زبان اشاره ایرانی به صورت رسمی در قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت به تصویب برسد و مترجمی زبان اشاره ایرانی به عنوان یک حرفه تخصصی به رسمیت شناخته شود تا از مزایای حقوق ثابت و بیمه برخوردار شوند.

محرومیت ناشنوایان از سهم استخدام معلولان
عابدین زاده اضافه می‌کند: برمبنای قانون، ۳درصد استخدام‌ها ویژه معلولان است که متأسفانه این قانون آن‌گونه که باید اجرا نمی‌شود و در صورت اجرا نیز ناشنوایان از آن محروم‌اند چون میزان تحصیلات معلولان به‌ویژه جسمی حرکتی و نابینایان بیشتر از ناشنوایان است و در قانون ۳درصد استخدام ویژه معلولان همیشه در حق ناشنوایان اجحاف می‌شود. درحالی که می‌توان از ناشنوایان در مشاغل پر سروصدا که آلودگی صوتی بالایی دارد و روی شنوایی افراد شنوا تأثیر منفی می‌گذارد، استفاده کرد و از این طریق علاوه بر حفظ سلامت افراد شنوا، از توانایی‌های ناشنوایان نیز استفاده کرد. ناشنوایان از مهارت‌های دستی بالایی برخوردارند و در مشاغلی مثل سنگبری، جوشکاری، نجاری، معرق، چکش‌کاری‌های لازم در صنایع خودروسازی و امثال آن‌ها بسیار موفق هستند اما متأسفانه کارفرمایان و دولت به این مهم بی‌توجه‌اند و ناشنوایان باوجود توانایی‌های خود از مشکل بیکاری رنج می‌برند. البته حدود دو دهه پیش سازمان بهزیستی دوره‌های مهارت شغلی برای ناشنوایان برگزار می‌کرد و با آموزش مشاغل مختلف، امکان خود اشتغالی برای ناشنوایان بیشتر فراهم بود اما از ۱۵ سال پیش به دلیل نامعلومی این آموزش‌ها قطع شد و بیکاری جامعه ناشنوایان افزایش یافت.

تسهیل شرایط ناشنوایان در جامعه
عابدین‌زاده در خصوص تعامل ناشنوایان با مردم نیز می‌گوید: اگر افراد شنوا کمی حوصله به خرج دهند و در مواجهه با فرد ناشنوا کمی شمرده‌تر صحبت کنند بخش قابل توجهی از مشکلات ارتباطی ناشنوایان برطرف می‌شود و می‌توانند بدون نیاز به همراه، امور خود را در جامعه پیگیری کنند اما متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد.
وی در پایان تأکید می‌کند: تا زمانی که مسئولان از مشکلات جامعه ناشنوایان مطلع نباشند نمی‌توانند شرایط را برای آن‌ها آسان کنند.

خبرنگار: اعظم طیرانی